207. Mijn aandacht verdelen, het blijft moeilijk…

“Ik heb twee kindjes en ik heb aandacht genoeg voor allebei…” een zinnetje dat ik hier geregeld zeg tegen Lotte en Robbe om hen gerust te stellen. Afgelopen week had ik daar echter veel problemen mee. Het blijft een moeilijke oefening om geen van beiden het gevoel te geven dat ze te weinig aandacht krijgen.

Een spannende week.

Robbe telt al vanaf januari af naar zijn lentefeest, 17 mei zou de grote dag daar zijn. Eén van de grootste redenen dat hij er zo naar uitkeek was dat hij geld kon vragen om zelf een Nintendo Switch te kunnen kopen. Ik maakte begin dit jaar al een aftelkalender met afbeeldingen van carnaval, Pasen, vakanties,… en in mei stond daar dus een afbeelding van zijn Nintendo! Jammer genoeg dacht Corona daar anders over.

We beslisten om zijn lentefeest samen te vieren met zijn verjaardag in augustus. Wisten wij veel dat we al zo snel weer beperkt zouden worden in onze sociale contacten! Nog eens uitstellen zag ik niet zitten en daarom kreeg hij gisteren toch zijn feestje, maar dan wat kleiner. En dat gaf spanning… veel spanning! Hij was de hele week niet te genieten en dreef zowel mij als Bert en Lotte tot het uiterste. Op een avond was het zelfs zo erg dat Lotte begon te wenen: “Ik wou gewoon een lieve familie hebben, maar Robbe is de hele tijd boos!”

Mijn hart dat breekt.

Op zulke momenten heb ik het heel moeilijk. Ik wil begrip tonen voor Robbe omdat ik weet waar zijn stress vandaan komt, maar anderzijds heb ik ook echt te doen met Lotte, want voor haar was het ook allesbehalve leuk thuis. Voor haar was het duidelijk: ‘de stouterik krijgt alle aandacht en naar mij kijkt niemand om omdat ik wel lief ben.’ Ze is nu gelukkig wel oud genoeg om haar wat meer over haar broer uit te leggen en hoewel ze normaal begripvol is, was voor haar nu de maat even helemaal vol. Het voelt helemaal niet fijn om te zien dat ik ze niet allebei goed kan laten voelen.

Nintendo onderweg, stress verdwenen.

Als je de prijzen wat in de gaten houdt op bol.com zie je dat de ene dag veel verschil kan maken tegen de andere. Zo zag ik vrijdag dat hij een stuk gezakt was in prijs en daarom besloot ik hem al te bestellen in plaats van hem in de winkel te halen als hij zijn geld bij elkaar gespaard had. Hem uitgelegd dat hij hem dan aan ons terug moest betalen en dat hij hem dan een dag eerder zou hebben. Dat was goed voor hem.

Als bij wonder verdween vanaf toen zijn stress. Bert sprak hem erop aan: “Robbe, ik zie dat jij je wat rustiger voelt. Kan jij vertellen hoe dat komt?” Hij was duidelijk: “Omdat mijn Switch nu echt komt.”

De dag is daar!

Zondag was dan eindelijk zijn feestje. Waar hij normaal vol spanningen zit, onwennig is op zijn eigen feest, was hij gisteren helemaal ontspannen. Ik kan oprecht zeggen dat hij van zijn dag heeft genoten. Ik vertelde aan onze familie dat het toch een moeilijke week was geweest, maar ik was al lang blij dat het opgelost was. Als hij zich kan ontspannen, dan kan ik dat ook. Vandaag nog even ongeduldig moeten wachten op de bezorger van Post nl. (lees: hij zat van 8u tot 10u15 buiten aan de voordeur) maar daarna konden we hem eindelijk aansluiten op zijn Nintendo 😉

Tijd voor balans.

Nu Robbe het ene level na het andere speelt op Mario Odessey (hij keek al een maand lang naar de filmpjes van Dante op Youtube), zag ik kans om Lotte wat extra aandacht te geven. “Wat denk je van een meidennamiddag?” Ja, dat zag ze wel zitten. “Mag ik dan please echte vrouwen make-up shoppen?” vroeg ze me met die stralende blauwe oogjes.

In de auto hebben we nog wat gepraat over de moeilijke week en dat ik begrijp dat het voor haar ook niet altijd makkelijk is om met de buien van Robbe om te gaan. Dat het goed is dat ze me had verteld dat ze er helemaal klaar mee was.

Ze heeft haar blauwe (!) mascara gekozen, wat roze troep voor in haar haartjes en wat bruisballen voor in bad. Iets lekkers gedronken bij de Hema en vooral heel erg genoten van de tijd met mama! Vandaag dus weer twee blije kindjes!

 

197. “Vandaag is mijn echte mama jarig!”

Dinsdagnamiddag na school. We stappen een tof sieradenwinkeltje binnen hier in het dorp. Trots gaat Lotte naar de toonbank. “Hebben jullie armbandjes met ‘liefste mama’? Want mijn mama is morgen jarig.” Het is de allereerste keer in negen jaar dat het bezoekmoment samen valt met de verjaardag van haar mama. Nu haar papa is overleden vond ze het extra fijn om die dag naar mama te kunnen gaan, want ze maakte zich toch wel zorgen dat die haar verjaardag moest vieren zonder papa.

Met zorg kiest ze een armbandje uit. Roze, want ze denkt dat dat haar lievelingskleur zal zijn. De verkoopster zou er voor haar een bedeltje met ‘de liefste mama’ aanhangen. “Welke kleur mag het bedeltje zijn? Zilver of rosé?” Lotte kiest overtuigd voor rosé, maar volgens mij alleen omdat haar dat bekend in de oren klinkt omdat ik dat al eens bestel bij mijn eten 😉

Ondertussen kijk in nog wat in de winkel rond en vind ik hetzelfde armbandje in een kindermaatje. “Kijk eens Lotte, dan krijg jij deze. Dan hebben jij en je mama dezelfde.” Ook Robbe koos een stoere uit, want jongens mogen ook een armband…

Deze namiddag zat ze gespannen in de auto. We zijn onderweg naar de dienst van pleegzorg waar het begeleid bezoek zal doorgaan. Het blijft altijd even afwachten of mama er is, maar ik moet zeggen dat het de laatste tijd goed meevalt gelukkig. In de lift naar boven staat ze te wiebelen. “Ik denk dat mama heel blij gaat zijn met het armbandje.”

Lotte blijkt echter niet de enige met een cadeautje. Haar mama zit op haar te wachten met een grote knuffelbeer. Ze is zo verrast dat ze even vergeet dat ze zelf ook iets bij heeft om cadeau te geven. Als ik haar eraan herinner, geeft ze haar mama een dikke knuffel en drie kussen op de wang. “Ik heb iets voor jou, voor jouw verjaardag. Zo kan je altijd aan mij denken en ik aan jou,” vertelt ze trots.

Haar mama glundert van oor tot oor. Ze doet hem meteen aan en zegt dat het haar lievelingskleur is. Ons zonnetje schittert als nooit tevoren natuurlijk. Haar moeder gaf aan dat het bezoekje van vandaag haar wat afleiding gaf omdat het gemis om papa uiteraard heel groot was. Ze was blij dat ze haar verjaardag met Lotte had kunnen vieren.

Toen we twee weken geleden afscheid namen van de papa van Lotte gaf ze aan dat ze graag wat as wou bewaren. Ze koos daarvoor een zilveren roosje, het bloemetje kan opengedraaid worden en daarin zit de as bewaard. We konden het zelf niet ophalen na de crematie, maar haar mama was het gaan afhalen voor ons. In het nieuwe huis zal het een mooi plekje krijgen op haar kamer.

De lieve schat doet het zo goed, ze rouwt op zo’n mooie manier. Letterlijk met een lach en een traan. Ondertussen weer veel meer lachen en bijna geen tranen meer. Soms nog momentjes dat ze aan haar papa denkt, maar dat spreekt ze gelukkig ook altijd uit. De ene keer komen er vragen, de andere keer wil ze gewoon een knuffel. Maar verder is het de vrolijke gekke meid zoals we haar kennen. ❤

 

“Papa, ik ga je missen.”

Voor het eerst in lange tijd heb ik nog eens de behoefte om van mij af te schrijven. De reden waarom is niet leuk, maar het leven is niet altijd leuk…

Twee weken geleden kregen we van onze pleegzorgbegeleidster een telefoontje omdat de papa van Lotte in het ziekenhuis lag en in een kunstmatige coma werd gehouden. Haar mama besliste dat ze de kinderen niet naar het ziekenhuis wilde laten komen zolang het zo slecht ging met papa. Enkele dagen later kregen we al bericht dat het met kleine stapjes toch wel een beetje beter ging.

We beslisten om Lotte niet in te lichten voordat we zelf meer duidelijkheid hadden. Ze zou zich anders teveel zorgen maken. Spijtig genoeg kregen we gisteren toch onverwacht het nieuws dat haar papa was overleden…

Ons zonnetje, onze vrolijke meid, ze was in een grappige bui toen ze gisteren uit school kwam. Bij de gedachte dat ik haar het slechte nieuws moest brengen, brak mijn hart. Wat zou ze verdrietig zijn. Al zag ze hem maar 3x per jaar, wat vindt ze haar ‘echte familie’ ontzettend belangrijk! Ze keek al uit naar het bezoek later deze maand…

Ik wachtte tot Bert thuis kwam. We zijn met zijn viertjes bij elkaar gaan zitten met de boodschap dat we slecht nieuws hadden en meteen daarna ook duidelijk verteld wat er aan de hand was. Daar zat mijn zonnetje snikkend op mijn schoot. “Sorry meisje, ik wou echt dat het niet zo was,” weende ik met haar mee.

Al snel kwamen de vragen. Van “hoe kwam dat?” tot “welke kleren heeft hij nu aan?” We hebben rustig overal antwoord op gegeven. Al snel kwamen ook de zorgen om haar mama, want mama is bijna jarig en dan heeft ze papa er niet meer bij. Dat is echt weer dat zorgzame van Lotte. We zijn blij dat ze zich zo goed kan uiten, zowel in haar verdriet als in haar zorgen…

Vandaag in de namiddag… We zijn onderweg naar haar geboorteplaats. De weg deed me denken aan al die keren dat ik nog met jou naar je papa en mama reed toen je nog een baby was. Nu ben je een mooie, grote meid van 9 jaar die achter mij zit. Ik hou in mijn spiegel in de gaten hoe het met je gaat. Je bent rustig, niet in je normale doen dus. Je staart naar buiten en vraagt af en toe hoe lang we nog moeten rijden.

“Ik vind het een beetje spannend om naar papa te gaan, want ik heb nog nooit iemand gezien die dood is.” Ik vertel je dat ik dat ook nog altijd spannend vind. Gisteravond toen we je het slechte nieuws vertelden, aarzelde je geen seconde toen we vroegen of je hem nog wou zien. Je wou afscheid nemen en bovendien wou je je mama een knuffel geven. Je pleegzorgbegeleidster heeft alles voor je geregeld en je wou haar er ook graag bij hebben. Samen rustig afscheid nemen, dat gaan we doen.

Wat stap je flink naast je mama mee door de grote ruimtes onderweg naar je papa. Wat gaf je haar een lieve knuffel en wat hield ze zich ook groot voor jou. Ze kan je niet grootbrengen, maar wat wist ze vandaag goed wat jij nodig had… Ze gaf antwoord op al je vragen en samen pakten jullie papa’s hand vast. Je mooie tekening en je zelf uitgekozen bloemetjes hebben hun plaatsje gekregen op zijn kist. Op de tekening schreef je ‘papa, ik zal je missen’.

Lieve Lotte, wat maakte je me vandaag weer trots. Trots omdat je je verdriet durft te laten zien, maar ook omdat je je even later weer herpakt en de deugniet uithangt met je broer. Omdat je grapjes maakt en even daarna weer op mijn schoot komt zitten voor een extra knuffel. Lieve Lotte wat doe je dat toch goed ❤

 

195. Lotte 9 jaar… Whatever!

Vandaag werd Lotte al 9 jaar… ongelooflijk hoe snel het gaat. Negen jaar geleden wisten we niet eens van haar bestaan. Als verrassing werd ze geboren, maar het was in het ziekenhuis al snel duidelijk dat ze een oplossing moesten gaan zoeken voor haar omdat ze niet bij haar ouders zou kunnen wonen. Wijzelf waren die periode met hele andere dingen bezig. Bert verloor zijn bomma en daar zijn we heel verdrietig om geweest. Wat wij toen niet wisten was dat de hemel een ster rijker zou zijn en de aarde er op dat moment een heus zonnetje bij kreeg. Want dat is ze echt: ons zonnetje in huis.

Vrijdag kwam ze stralend met haar verjaardagskroon de schoolpoort uitgelopen. “Ik mocht van de juf kiezen of we vandaag mijn verjaardag vierden of volgende week dinsdag… en ik koos voor vandaag!” Wat een verrassing 😉 Uiteraard kies jij ervoor om niet langer te wachten dan nodig is. Haar klasgenootjes mochten met stickers haar kroon versieren, ze zongen voor haar, maakten met de juf een mooie kaart en uit de kast van de juf werden wafels tevoorschijn gehaald. Geen traktatiestress voor mij en alle kinderen trakteren evenveel, super!

Ook thuis hebben we het deze keer wat anders aangepakt. Ze verjaart op een feestdag, dus iedereen is altijd vrij van school en werk hier. We vieren het normaal dan ook altijd op de dag zelf, maar deze keer niet. Robbe heeft wat stress op school en daarom vierden we de verjaardag van Lotte al op zondag zodat we vandaag allemaal nog een extra dagje hadden om te kunnen ontstressen 😉

Lotte die al bijna negen werd, we begonnen het te merken afgelopen dagen. Haar ogen rolden regelmatig haar oogkas uit en dat werd al eens gevolgd door een “whatever!” en een “duh!”. Als ik haar dan eens een blik terug gaf dan zei ze: “Wat?! Zo praten tieners hoor en ik ben al bijna een tiener…” Ik heb geprobeerd mijn lach in te houden, maar het was te moeilijk hihi. Ze denkt dat ze al heel wat is, maar stiekem speelt ze nog heerlijk met haar poppen en knutselt ze erop los. Waar Robbe met zijn verjaardag vooral geld vroeg, wou Lotte toch ook nog graag cadeautjes hebben 😉

Vandaag heeft ze lekker de hele namiddag met haar nieuwe speelgoed gespeeld en ook Robbe heeft een rustig dagje gehad. Ik denk dat we er goed aan gedaan hebben om het feestje een dagje te vervroegen. Hij ligt al lekker te slapen en Lotte gaat er ook op tijd in vandaag. Ik sta vandaag vooral stil bij het feit dat ik mij al negen jaar over haar mag ontfermen, want echt, dat is een hele eer en zalig om te mogen doen. Fijne verjaardag lieve meid!

194. Het geheim van de sint vertellen of zelf laten ontdekken?

Halloween is weer achter de rug en we hebben samen genoten van een fijne herfstvakantie. Lotte telt af naar haar verjaardag, maar ook Sinterklaas is hier weer het onderwerp van de dag. Vorig jaar hield ik er al rekening mee dat het de laatste keer zou zijn dat ze er allebei nog in geloven. Lotte wordt bijna 9 jaar, maar is nog een hevige ‘believer’. Wat doe ik daar nu mee? Wanneer zijn ze te oud om nog in de goedheiligman te geloven?

“Robbe, wist je dat de kerstman niet bestaat? Dat doen de mama’s en papa’s, die leggen de cadeautjes onder de kerstboom.” Terwijl ik het eten klaar maak hoor ik Lotte uitgebreid tegen haar kleine broer vertellen dat alle kindjes in Amerika voor de gek worden gehouden door hun vaders en moeders. “Dom van die kindjes hè? hahaha!” Samen lachen ze om die domme Amerikaanse kinderen.

Even later neem ik haar apart… “En Sinterklaas dan?” vraag ik haar. “Ja mama, die is echt natuurlijk! Duh!” Ze begint een hele uitleg dat de Sinterklazen in de winkels verkleed zijn, maar dat er één echte Sinterklaas is. Het is duidelijk dat ze dus ook dit jaar nog vol verwachting uitkijkt naar de sint.

En waar ik dacht dat Lotte kritische vragen zou beginnen te stellen, komt niet zij, maar Robbe naar me toe. “Hoe komt het dat die witte jurk van Sinterklaas nooit vies wordt? Gaat hij nooit mee met de zwarte Pieten dan? En hoe komt het dat hij veel ouder wordt dan ons, eigenlijk kan dat toch niet?” Ik hou er al maar rekening mee dat kleine broer binnenkort haarfijn aan zijn grote zus zal uitleggen hoe de vork in de steel zit 😉

Maar wat als dat niet zo is? Moet ik het haar dan vertellen of moet ik haar er zelf achter laten komen? We zullen alleszins eerst genieten van het feit dat ze dit jaar allebei nog heeeel braaf zijn de komende periode. (Alhoewel de stress er rond ook killing kan zijn!)

Hoe oud waren ze bij jullie toen ze het geheim van de sint ontdekten?

193. Lotte in de spotlight.

Lotte staat maar al te graag in de belangstelling. Als je haar vraagt wat ze later wil worden, antwoordt ze vol overtuiging: “Beroemd!” Gisteren zaten we met haar voor opnames bij Studio100. Voor haar een droom die uitkwam want ze mocht mee doen aan een televisieprogramma van K3, haar grote idolen.

Oproep op Facebook.

Ik las op Facebook een oproep dat ze kinderen tussen 7 en 10 jaar oud zochten om mee te doen aan het programma. Ik las het hardop voor aan Bert, maar zei er meteen bij: “Oh nee, dat is zo’n gedoe dat inschrijven, dan moeten we echt een filmpje doorsturen waarop ze zichzelf voorstelt.”

“Ja, een filmpje!” en ze vloog direct de trap op naar boven. Twee minuten later had ze haar K3 jurkje al aan… “Mama, pak je gsm! Ik wil mij verstellen en een liedje zingen.” “Voorstellen, Lotte, je wil jezelf voorstellen.” Over het liedje bestaat geen twijfel: ‘Liefde is overal.’ Vol overgave en een gezichtje vol emotie zingt ze het liedje mee. We sturen het op en wachten af.

Het verlossend mailtje.

Een paar weken later krijg ik het mailtje dat ze effectief geselecteerd is om mee te doen. Er moeten nog wat papieren in orde gemaakt worden in verband met kinderarbeid en de directrice van haar school moet akkoord gaan met de opnames tijdens de schooluren. Op het secretariaat zijn ze meteen enthousiast en de volgende dag krijg ik al een telefoontje met de boodschap dat de directie haar handtekening zal zetten. Op naar 23 oktober dus!

Begin oktober hebben we haar nog verrast met een uitstapje naar Eindhoven, om hun show te gaan bekijken. Ze geloofde tot de laatste minuut dat ze met haar K3 jurkje aan mocht gaan winkelen met ons, dus de verrassing was groot toen we stopten aan het Beursgebouw 😉

Ze zong en danste enthousiast mee en toen de andere kindjes na afloop probeerden om een glimp van het drietal op te vangen, haalde Lotte haar schouders op… “Ik zie ze over twee weken toch al.” hihi!

Een lange, maar leuke dag!

We moesten om half 2 in de studio zijn en na een lange autorit met de bijbehorende files kwamen we net op tijd aan.

Er bleek echter een hoop vertraging te zijn opgelopen en uiteindelijk was het 15u45 toen ze eindelijk naar binnen mocht. Gelukkig heeft ze zich kunnen bezighouden met mijn gsm en haar K3 stripverhaal en zag ze Klaasje en Hanne in de kantine al voorbij komen. Bij het leven van een artiest hoort nu eenmaal ook wachten hè, veel wachten…

Ze is in totaal twee uur weggeweest voor de opnames zelf en eenmaal terug was ze helemaal bezweet en waren haar wangetjes goed rood gekleurd. Ze hadden met 15 kindjes moeten zingen en dansen bij DJ Guus. Ze hadden het goed gedaan en nog belangrijker: ze vond het geweldig! “Mama, het was de mooiste dag van mijn leven!” (alweer, want dat zegt ze regelmatig 😉 )

Ze kreeg nog een leuke goodiebag met K3 spulletjes en speelgoed, dus moe maar voldaan konden we weer terug naar huis. Voor ons was het een lange dag, maar als we zien hoe blij onze meid ervan werd, is het dat zeker waard geweest. Het zal een herinnering voor het leven zijn en als het op televisie komt, kunnen wij er ook van mee genieten. Ik ben ontzettend benieuwd hoe ze het gedaan heeft. We moeten nog geduld hebben tot het voorjaar van 2020. Maar goed dat ik zo’n geduldig persoon ben hahaha!

’s Avonds om half 9 kwamen we weer thuis. “Nu ben ik beroemd hè mama? Ik denk dat Klaasje nu fan is van mij 🙂 Als ze het lief vraagt krijgt ze mijn handtekening wel eens.”

192. Een interessante week voor de boeg.

Lotte en Robbe moeten nog één weekje naar school en dan begint hun herfstvakantie. Ze zijn er allebei op hun eigen manier erg aan toe: Lotte wil vooral in bed blijven liggen ’s morgens en Robbe is moe van het hele schoolgebeuren. De overstap naar het eerste leerjaar blijkt toch veel van hem te vragen.

Stilzitten op school.

In mijn vorig bericht vertelde ik over de moeilijke week die hij thuis had, maar blijkbaar ging het op school ook niet zonder slag of stoot. De moeilijkheden met zijn echte mama spelen hem duidelijk nog parten, maar daarnaast is de aanpassing van het ‘leren’ en moeten stilzitten ook niet simpel voor hem. (zoals voor veel kinderen)

Ik merk dat hij, wanneer hij thuiskomt, echt de behoefte heeft om zich eens goed uit te kuren. Op school is het vaak stilzitten en daarmee is het contrast met de derde kleuterklas best groot. Hij houdt zich op school toch wat in en hier moet alles er even uit 😉 Maar afgelopen week gaf de juf wel aan dat hij het moeilijk heeft qua gedrag. Fijn dat ze hierbij laat weten dat het hun taak is om hem beter in zijn vel te laten voelen en dat ze mij bij haar aanpak betrekt.

Allemaal rond de tafel.

Morgen staat er een overleg gepland met alle betrokken partijen: psychologe, juf, zorgjuf, ondersteuningsjuf, CLB, pleegzorg en ik. Het is een opstartgesprek voor dit schooljaar waarin we bespreken hoe het loopt en waar het eventueel vastloopt. Twee weken geleden dacht ik: “Waar moeten we het daar in hemelsnaam over hebben?” Maar nu kunnen we toch een paar dingen beter op elkaar afstemmen, zien hoe we alles gaan aanpakken. Ik zie er niet meer zo tegenop zoals de eerste jaren, we zijn er allemaal om Robbe de nodige hulp te bieden.

Overigens denk ik dat het vooral even aanpassen is aan alles dat nieuw is: de juf, het leren, de speelplaats,… noem maar op. Ik maak me nog niet teveel zorgen.

Grote dag voor Lotte.

Woensdag ben ik jarig, maar toch zal het daar niet om draaien die dag. Lotte gaat iets heel spannends meemaken en zal zich die dag heel belangrijk vinden. Ik hou jullie nog even in spanning, maar schrijf daarna uiteraard een uitgebreid verslag van die dag. En voor degenen die al weten wat er op de planning staat… ssst! Mondje toe 😉

Ook aftellen voor Robbe.

Maar ook onze Robbe is aan het aftellen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is hij helemaal bezeten van hun cavia’s Peppa en George. (tja, ze mochten zelf kiezen haha) Als hij ’s morgens de trap af komt, steken ze hun hoofdje al zo ver mogelijk de lucht in omdat ze weten dat ze even met hem mogen knuffelen terwijl ze naar een aflevering van Peppa Pig kijken.

Omdat hij op school ook al veel vertelt over zijn beestjes, vroeg de juf me of ze een keertje mee naar de klas mogen komen. Donderdag is het zo ver, dan zullen ze vertroeteld worden door 24 paar warme kinderhandjes 😉 In zijn klas hangt een aftelkalender waar hij elke schooldag weer een dag mag wegstrepen, iets waar hij het iedere avond voor hij gaat slapen weer over heeft.

En dan: vakantie!

Na vrijdag begint dan eindelijk hun welverdiende vakantie. Ik moet dan ook maar een paar dagen werken, dus we gaan een ideale combinatie tegemoet van werken en tijd met de kindjes. We kijken er al naar uit!

 

188. Een boekentas gevuld met boterhammen, mijn hart gevuld met trots, liefde en geluk!

Deze ochtend 07:00: “Mama, mag ik vandaag naar school?!” Dat Robbe dit ooit zou vragen, ik zag het niet voor mogelijk. Wat is hij blij om naar het eerste leerjaar te gaan. Lotte is nog wat lui, maar eens ze haar oogjes uitgebreid heeft open gewreven, is ook zij heel enthousiast. “Mag ik mijn nieuwe kleren aan? Met die vosjes?” vraagt ze. “Lieve schat, dat is met lange mouwen en het wordt nog best mooi weer vandaag, ik denk dat je beter iets met korte mouwen kiest.” Ze heeft de geweldige oplossing om met de schaar een stuk van de mouwen te knippen, maar dat praat ik toch maar uit haar hoofd 😉

We hebben rustig ontbeten en daarna samen de boekentas ingeladen. Voor Robbe veel boterhammen, want wat kan hij eten! Ik leg hem uit dat we er eentje extra in gaan doen, omdat hij waarschijnlijk wat meer honger zal hebben op zo’n eerste schooldag. “Doe ook maar een bifiworstje… en een kaasje… en komkommer misschien?” Bij Lotte doen we er een lading blauwe bessen bij. “Mijn lievelings!” roept ze vrolijk. Geen spanningen dit schooljaar, gewoon heel veel zin om er aan te beginnen na die twee maanden vakantie. Ik vind het heerlijk zo!

Robbe valt bijna achterover met zijn boekentas, maar dat geeft hij uiteraard niet toe. We maken buiten nog even de jaarlijkse foto voor de eerste schooldag. Het is de eerste keer dat ze er allebei enthousiast opstaan, zo fijn!

Eerst zetten we Lotte af aan haar school en ze is even vlot vertrokken als altijd. Ik vind het toch wat spannend omdat ze pas vandaag te horen zal krijgen wie haar klasgenootjes en juf zullen zijn komend schooljaar. Voor Lotte zelf lijkt dit verrassende element totaal geen probleem.

Ook Robbe stapt vlotjes mee richting zijn school. We wandelen eerst voorbij het gebouw van de kleuters waar hij vorig schooljaar ging, daarna verder richting ‘grote school’. Het gaat nog steeds goed, maar hij houdt mijn hand toch al wat steviger vast. Op deze speelplaats hoort hij niet meer bij de groten, maar bij de kleintjes natuurlijk en dat lijkt wel wat indruk te maken.

Al snel komt zijn juf naar ons toe en vraagt of hij bij haar wil staan of liever met zijn vriendjes wil spelen. “Ik wil naar mijn vrienden.” Het ging super vlot eigenlijk. Hij stond flink in de rij toen de bel ging. Dat was ook het moment dat de kleuterjuf van vorig jaar snel even kwam kijken hoe het ging, super lief! Ik denk dat ook zij zag dat het wel goed kwam. Hij zwaaide nog snel naar mij en ging naar binnen, klaar om aan zijn avontuur te beginnen!

Ik heb daarna vooral wat afleiding gezocht met mijn zus, want op zo’n eerste schooldag zit je toch maar de hele dag te denken aan hoe het zou gaan met de kinderen. Zoals je ziet hebben we er het beste van gemaakt 😉

Ik was vooral benieuwd om Lotte van school te halen en te horen bij wie ze in de klas zit. Ik zie haar lopen en zag dat er niemand van haar vorige klasgenootjes bij waren… slik… wat zal ze daar van vinden? Ik zie wel dat er wat meisjes bij haar lopen en dat was al twee jaar geleden dat er nog een meisje bij haar in de klas zat.

“Ik zit weer bij juf J. en er zijn vijf meisjes in onze klas en twee jongens!” Oef! Gelukkig is ze zelf wel blij met de gemaakte keuze. Ze is op dat gebied veel gemakkelijker dan ik en misschien maar goed.

Robbe vertelde veel over zijn eerste dag bij zijn nieuwe juf. Ze was lief, net zo lief als de vorige juf. Hij is omringd met deugnieten en kreeg het voor elkaar om op de eerste dag zijn brooddoos kwijt spelen… “Maar ik had wel alles op mama! Goed he!”

Mijn hart vult zich vandaag met trots, liefde en geluk. Ik ben zo trots op jullie… Lotte wat ben je toch een vrolijk en lief persoontje en wat pas je je ontzettend goed aan! Robbe, wat ben je toch gegroeid, je kan nu al zo goed omgaan met nieuwe, spannende gebeurtenissen, super! Ik hoop dat jullie een fijn schooljaar tegemoet gaan lieverds ❤

 

187. Niets van mij gehoord, toch veel gebeurd.

Het was even stil hier. Ik vond even de fut niet meer om te bloggen en heb hier even de boel de boel gelaten. Dat wil echter niet zeggen dat er afgelopen week niets gebeurde. In tegendeel: er stonden drie belangrijke zaken op het programma…

Bezoek met de mama en papa van Lotte.

Vorige week woensdag was het nog eens tijd voor Lotte om een uurtje met haar mama en papa door te brengen. Robbe had geen zin om mee te gaan, dus regelde ik dat hij naar mijn zus kon in de tussentijd. “Ik wil ook naar Metie!” reageerde Lotte. De vorige keer waren haar ouders wat afwezig tijdens het bezoekmoment en gebruikten ze hun tijd samen niet echt optimaal. In eerste instantie had ze er dus niet zoveel zin in.

Ik kreeg een uur op voorhand al een telefoontje van de pleegzorgbegeleidster dat het bezoek zou kunnen doorgaan. We zouden de rit naar de dienst van pleegzorg dus niet voor niets moeten maken. Vanaf dat moment werd Lotte toch wel weer enthousiast om naar haar papa en mama te gaan. Bij aankomst stonden ze ons buiten al op te wachten.

Gelukkig ging het deze keer een stuk beter en hebben ze heerlijk samen gespeeld! De tijd vloog voorbij en we vergaten zelfs even dat het uur al voorbij was. Daarna nog een paar stevige knuffels en Lotte kon weer tevreden terug naar huis. Helemaal top dus!

De kennismaking met de papa van Robbe.

Voor Bert en mij stond deze week de kennismaking met de vader van Robbe gepland. We hadden hem nog nooit ontmoet en waren dus ook best verrast dat er na 6 jaar toch de vraag kwam om met ons af te spreken. Wat was ik zenuwachtig zeg! Onze begeleidster zou ook mee gaan en stelde ons al gerust dat papa het minstens zo spannend vond. Ik kan me voorstellen dat die drempel voor hem na al die jaren behoorlijk hoog is geworden…

Het is een aangenaam en rustig gesprek geweest, waarin één ding centraal leek te staan: wat is het beste voor Robbe? Papa geeft duidelijk aan dat hij hem mist, dat hij wenst dat hij hem ooit weer kan zien, maar beseft tegelijk dat hij moeite heeft om lange relaties op te bouwen en te onderhouden. Hij weet niet zeker of hij in het leven kan blijven, eenmaal een ontmoeting tussen hem en Robbe zou plaatsvinden.

Ik vind dat vooral knap dat hij dit besef heeft en ook durft uit te spreken. Voorlopig gaan we het contact verderzetten tussen de volwassenen, totdat alle partijen er zeker van zijn dat papa het kan volhouden om in beeld te blijven in het leven van Robbe en ook hijzelf moet zich goed genoeg in zijn vel voelen. Het is fijn dat we het tempo van hem kunnen volgen zonder dat er van alles wordt opgedrongen.

Gaan kijken in het eerste leerjaar.

De vakantie is nu echt bijna afgelopen en op veel scholen werden er afgelopen week kijkmomenten georganiseerd. Zo ook bij Robbe. We maken hier niet elk jaar gebruik van, maar omdat hij naar het eerste leerjaar gaat en een juf krijgt die we nog niet gezien hadden, wilden we graag een kijkje nemen. Stoer liep hij voorop, want hij wist de weg 😉

Dat stoere verdween echter even toen hij een van zijn kleuterjuffen zag aankomen. Ze bood meteen aan om met ons mee te lopen en al snel kwam zijn juf van afgelopen schooljaar er ook bij staan. Hij sloeg even helemaal dicht, maar na vijf minuutjes ging het weer prima. Zijn nieuwe juf legde hem al uit wat ze op de eerste schooldag gingen doen. (Dank u, dat heeft hij nodig!)

Vervolgens vertelde de juf van de kleuters dat ze hem maandag wat zal begeleiden. Ze hoeven dit helemaal niet te doen, want hij heeft in principe met die juffen niets meer te maken, maar dat ze aanvoelen dat dat voor hem een verschil kan maken vind ik zo fijn he! Ik verwacht dat hij maandag eveneens overdonderd zal zijn in het begin, maar dat hij snel weer zal genieten van de regelmaat die school met zich meebrengt. Zijn boekentas staat klaar, kom maar op met dat eerste leerjaar!

178. Dat Lotte mij aangenaam verrast.

Dat Lotte het op school wat moeilijker heeft, weten jullie. Ze gaat naar het bijzonder onderwijs omdat ze door haar ADHD teveel belemmerd wordt in haar ontwikkeling. Lotte is een vrolijke meid en is afgelopen schooljaar nog geen dag tegen haar zin naar school moeten gaan. Voor ons een teken dat ze daar op haar plaats zit dus. Het rekenen is echt een enorm probleem, daarin maakt ze amper vooruitgang en er wordt aan dyscalculculie gedacht. We zullen ook daar onze weg wel weer in vinden, maar wat ik veel belangrijker vind: op andere vlakken maakt ze toch veel vooruitgang!

Misschien dan toch een klein talenknobbeltje?

Hoe moeilijk rekenen voor haar is, zo vlot lijkt ze tegenwoordig met taal. Het lezen gaat een stuk vlotter en ook schrijven gaat steeds beter (al is het motorisch een hele opgave). We merkten sinds een tijdje dat ze al vlot Engels spreekt, dat leek dan weer een voordeel van al die Youtube filmpjes 😉

Geen vrienden met de Duitsers.

Vorige week zaten we een weekje in Duitsland. De hele weg vertelde ze dat ze al over Duitsland had geleerd op school en vooral over de oorlog… “Komt er bij ons ook nog eens oorlog?” vroeg ze. “Ik hoop het niet meisje,” probeerde ik de boel te sussen. Maar blijkbaar had ze daar zelf een oplossing voor… “Als iemand vraagt of hij erdoor mag, moet je hem altijd door laten, want anders komen de Duitsers misschien.”

Een heel stuk over de Duitse grens besloten we even een tussenstop te maken. (een heel stuk, want in Duitsland doen ze blijkbaar niet aan heel veel tankstations met wegrestaurants langs de snelweg…) Het was daar waar Lotte de eerste Duitse klanken hoorde en voor ik het wist, riep ze: “Daar komen de Duitsers!” Gelukkig heeft niemand haar gehoord en heb ik kunnen uitleggen dat ze dat beter niet zegt. Op deze manier maakt ze geen vrienden uiteraard 😉

Mevrouwtje voert het hoogste woord.

Ondanks dat ik mijn talen toch wel ken, durf ik niet goed als ik een andere taal moet spreken. Daar had Lotte dus echt geen last van daar. Ze ging de rekening vragen, eerst in het Nederlands, maar toen de ober niet goed wist wat ze bedoelde, ging ze verder in het Engels. “Can we pay our bill please? Thank you!” hihi, ze weet wel van aanpakken!

’s Morgens als we over het vakantiepark wandelden begroette ze iedereen met een lach en een ‘goodmorning’. Na twee dagen voelde ze al aan hoe het Duits werkt en plakte ze overal ‘chen’ achteraan: “Ik ga een Brotchen eten.”

Trots op haar.

Dat ze zo durft op sociaal vlak en niet bang is om fouten te maken zorgt er echt voor dat ik zo trots op haar ben. Ze trekt haar plan wel, zelfs in het buitenland blijkbaar. Soms denk ik ook dat ik me teveel focus op de dingen die niet zo goed gaan, omdat ik daar bezorgd over ben. Eigenlijk zou ik veel meer moeten benadrukken dat ze al heel veel wel kan en misschien zijn de dingen waar ze wel goed in is wel veel belangrijker zelfs! Ik ben trots op je, lieve meid! ❤