3. Geheim? Nee, ik heet Lindsay! ;-)

We zouden deze grote stap voor ons houden. Een belofte die voor Bert heel gemakkelijk is, maar voor mij? Niet dus! Ik mocht het tegen 1 iemand vertellen en dat deed ik tegen mijn 3 jaar jongere zus. Ik geloof dat het bij haar niet echt als een verrassing kwam en ik was blij dat ik mijn vreugde met iemand kon delen. Voor de rest vertelde ik het voorlopig tegen niemand.

Nu ben ik op dat gebied heel vindingrijk. De eerstvolgende keer dat we bij mijn ouders op de koffie kwamen, gaf ik hint na hint. “Nou ja!” zei ik tegen Bert, “Nu heeft ze zomaar geraden dat we bezig zijn voor een kindje!” Haha! Mijn moeder was heel enthousiast, vertelde natuurlijk weer hoe snel het bij haar altijd gegaan was, dus bij ons zou het ook wel eens snel kunnen gaan!

De hele dag dacht ik aan niks anders. Ik werkte in een kledingwinkel en kon helemaal wegdromen op de babyafdeling. Elke zwangere vrouw keek ik jaloers na en dan bedacht ik mij vaak: “Jij bent ook snel aan de beurt Lindsay.” Onze vriendengroep bestaat uit 5 koppels en wij waren de eersten die deze grote stap namen. Iedereen vond het spannend.

Terwijl ik bij mijn moeder honderduit kon vertellen over onze wens, deden we dat bij de ouders van Bert nog niet. Bert wist niet goed hoe zijn moeder zou reageren. Misschien zou ze ons nog veel te jong vinden.

De eerste maand dacht ik al meteen prijs te hebben. Erg praktisch dat de symptomen van een zwangerschap net hetzelfde kunnen zijn als die van je aankomende regels… Om gek van te worden! We hebben een fortuin uitgegeven aan zwangerschapstesten denk ik.

En zo ging het dus een jaar door: teleurstelling na teleurstelling en ik kon bij steeds minder mensen mijn verhaal kwijt. Ik zag ze denken: “Lindsay maakt zichzelf helemaal gek.” Iets wat ik toen heel moeilijk vond, maar wat ik nu heel goed begrijp. Het was echt een obsessie aan het worden: uitrekenen wanneer we in actie moesten komen, de hele dag op een internetforum informatie opzoeken… Bert was het ondertussen ook wel beu geloof ik.

Dan hebben we de stap gezet om ermee verder te gaan. Bij mijn bezoek aan de huisarts bleek dat mijn schildklier te traag werkt. Wow dat was ook goed nieuws want dat betekende dat ik eindelijk wist waardoor ik zoveel was bijgekomen de laatste jaren… Dat de bezoekjes aan McDonalds en de dagelijkse zak chips ook niet echt helpen, vergat ik maar even voor de gemakkelijkheid 😉 De huisarts raadde ons aan om eerst mijn schildklier in orde te krijgen en dan pas weer verder te gaan met een nieuwe poging.

Ok… en hoe pakken we dat praktisch aan? Terug aan de pil? Dat zag ik echt niet zitten! We zouden voorlopig condooms gaan gebruiken. En wie mocht die gaan kopen? Ik! Ik, die al een jaar aan een stuk zwangerschapstesten ging kopen bij het Kruidvat in het dorp. Ik zag de verkoopster denken: “Amai, ze heeft eindelijk het verstand gevonden om condooms te gebruiken in plaats van elke maand een test te kopen.” 😀 😀 😀

Lees het vervolg hier

2. Hoe het begon…

Snotapen, dat waren we. Twee snotapen die elkaar als 19 jarigen op de kermis hebben leren kennen. Ja, echt waar! We hebben samen kort maar krachtig geprofiteerd van onze jeugd. Maar wat hadden we het thuis slecht! Althans, dat dachten we toen… We waren het allebei beu om klusjes te doen en te moeten luisteren naar onze ouders. “Wat dachten ze wel! We waren wel al volwassen he!”

Na anderhalf jaar gingen we dan ook samenwonen. Een appartement dat van miserie bijna in elkaar stortte, waar de muizen gezellig in en uit kropen en waar we de grote gaten in de muur strategisch bedekten met een nog grotere kast. Maar wat waren we trots! Nu konden we ons bewijzen: zelf onze rekeningen betalen en ons eten klaarmaken. (Al hing ik de eerste dag al aan de telefoon met mijn moeder om te vragen waarom die bloemkool na 5 minuten nog niet gaar was)

De eerste keer samen ons avondeten nuttigen verliep niet echt zoals gepland… Bert zat al ongeduldig te wachten tot ik met het eten naar tafel zou komen. Ik zet een pan met gebakken krieltjes op tafel, draai mij om zodat ik de, eindelijk gare bloemkool van het vuur kan halen en zie daarna tot mijn verbazing alle aardappeltjes op Bert zijn bord liggen! “En ik dan?” vraag ik lichtjes geïrriteerd. “Oh, ik dacht dat dat voor mij was.” reageert hij verbaasd. Ja , je leert elkaar rap kennen als je gaat samenwonen… Les 1: Bert eet veel!

We waren jong, maar al bij al deden we het echt niet slecht: we hadden allebei fulltime werk en droomden al van onze toekomst: we zouden nog wat sparen nu we niet zoveel aan huur moesten betalen en op den duur zouden we graag ons eigen huisje willen kopen. Dat moment kwam toen we 24 jaar waren. Het was zowaar het enige huisje dat we konden betalen en we gingen een zware lening aan bij de bank. Het was heel moeilijk om alles betaald te krijgen die eerste periode… er stonden geregeld pannenkoeken op het menu in plaats van een goeie biefstuk. Maar dat lieten we natuurlijk aan niemand merken, daar waren we immers veel te fier voor. Het was een risico, maar we hadden er vertrouwen in.

Er was nog veel werk aan het huis, maar gelukkig zag Bert daar niet tegenop. We zouden het beetje bij beetje op gaan knappen. Wat mij betreft zouden we bij de slaapkamers beginnen en wel 1 in het bijzonder: een babykamer! Ik droomde al lang van kindjes en kon niet wachten om eraan te beginnen. Ook Bert was eindelijk zover, al was hij volgens mij doodsbenauwd toen ik met de pil stopte 😉

Vanaf dat moment telde ik al uit wanneer het kindje geboren zou worden, moesten we zwanger raken. Lang zou het niet duren dacht ik, want mijn moeder had 5 kinderen en raakte meestal meteen zwanger. Bij ons bleek het iets anders te gaan verlopen…

lees het vervolg hier