173. Broer en zussen van Lotte en Robbe.

Ik krijg af en toe nog steeds de vraag of Lotte en Robbe echt broer en zus zijn. Het antwoord is nee, ze komen allebei uit een andere gezinssituatie. Dat weten ze zelf ook, want volgens Lotte is het ook geen probleem om later met elkaar te trouwen 😉 Toch maar liever niet hoor hihi! Ze zien elkaar echter wel gewoon als broer en zus, logisch ook want zo groeien ze nu eenmaal op samen. Ze vechten met elkaar, maar zeker ook voor elkaar, zoals het hoort dus… Maar ze zijn allebei niet enigst kind binnen hun ‘biologisch gezin’.

Twee verschillende pleeggezinnen.

Lotte heeft een oudere broer en zus, ze groeien samen op in een pleeggezin een uurtje hiervandaan. Voor hen was de komst van een klein zusje een grote verrassing. Voor iedereen eigenlijk, want niemand wist dat hun mama zwanger was. Toen Lotte zes maanden oud was, gingen we voor de eerste keer kennismaken. Zij zal zich zelf nog niet druk hebben gemaakt om de ontmoeting, maar voor de rest was het toch wel een spannend moment.

Een beetje onwennig.

Wij waren benieuwd naar haar broer en zus, maar ook naar hun pleegouders. Het voelde allemaal een beetje onwennig, maar het tweetal was super trots toen ze met hun kleine zusje poseerde voor de foto’s! We hadden een goede klik en spreken sindsdien af en toe eens af om hen wat tijd samen te geven. Ondertussen praten de pleegouders wat bij en vinden we heel veel herkenning bij elkaar. Wonderbaarlijk om te zien hoe doorslaggevend de genen toch wel kunnen zijn zeg! Ze groeien op in twee verschillende omgevingen, maar het zijn allemaal dromerige, impulsieve en vooral hele lieve kinderen! Ook deze vakantie staat er weer een bezoekje met broer en zus gepland, ze kijkt er al naar uit!

Geen makkelijke situatie.

Robbe heeft een halfzusje. Als tweejarig jongetje zag hij de buik van zijn mama groeien als we een bezoekje hadden. Dan werd er tegen hem verteld dat hij grote broer ging worden, omdat mama een baby’tje kreeg. Ik heb de situatie altijd moeilijker gevonden dan die van Lotte. Haar broer en zus wonen ook in een pleeggezin, net zoals zijzelf. Robbe zou straks merken dat zijn zusje wel met zijn mama mee naar huis gaat en hij niet.

Zo ging het uiteindelijk ook, we zijn in het ziekenhuis naar zijn zusje gaan kijken een dag na haar geboorte. Op zich fijn dat dat allemaal kon, want ik kan me ook voorstellen dat het voor zijn mama niet fijn is om aan haar kraambed nog eens geconfronteerd te moeten worden met het feit dat ze niet allebei haar kinderen bij haar heeft. Ze mocht zelf aangeven hoe ze het wou op dat moment, maar ze stuurde de eerste dag al meteen een berichtje of ik met Robbe kwam kijken.

Band met zijn zusje. 

Daarna zag hij zijn zusje ongeveer één keer per maand. Af en toe ging ze alleen met hem naar de speeltuin, maar ook regelmatig samen met zijn halfzusje. Mama vond het namelijk erg belangrijk dat ze een band zouden opbouwen. Ondertussen woont ook zijn zusje niet meer thuis en ziet hij haar niet meer. Er zijn ook al anderhalf jaar geen bezoeken meer geweest met zijn mama.

Omdat ik na deze tijd wel zie dat hij zijn rust heeft gevonden wil ik het voorlopig even laten rusten. Ook omdat zijn zusje helemaal geen besef heeft van het bestaan van Robbe. Voor allebei de kinderen is de situatie al moeilijk genoeg op het moment en vind ik het belangrijk dat ze hun draai vinden, ieder in hun eigen pleeggezin. We staan er altijd voor open om er later werk van te maken dat ze elkaar kunnen zien, in overleg met pleegzorg, op een moment dat het voor hen allebei een meerwaarde is natuurlijk.

Het leven van een pleegkind kan soms toch wel heel ingewikkeld zijn he?

Lees hier over de eerste kennismaking van Lotte met haar broer en zus en over de broer- en zusdag  van vorig jaar.

171. Een huisbezoek, maar dan anders…

Regelmatig komt onze pleegzorgbegeleidster op huisbezoek. Vaak is dat als de kinderen op school zitten zodat we ongestoord bij kunnen praten over de pleegplaatsing en alles wat daarbij komt kijken. Samen overleggen we dan hoe we de dingen aan kunnen pakken. Als de kinderen wel thuis zijn, neemt ze de tijd om op hen niveau te praten over hun situatie. Lotte vindt praten sowieso heel leuk, dus dat is geen probleem 😉 Voor Robbe is het af en toe zware kost en hij voelt zich niet altijd even goed op zijn gemak. Dat pikte zijn begeleidster laatst dus ook op: “Ik wil eens iets leuks met hen gaan doen, zodat ze mij niet altijd associëren met moeilijke gesprekken,” zei ze.

Schommelen met de ‘regelmevrouw’.

Vandaag stond er ook een huisbezoek gepland. Ik vertelde de kinderen afgelopen weekend al dat ze nog eens langs zou komen. “Wanneer mag ze ook eens met ons mee naar de speeltuin?” vroeg Lotte. Hmm dat was nog niet zo’n slecht idee… Snel een mailtje naar de begeleidster of zij het ook zag zitten. Zo gezegd, zo gedaan, vandaag zaten we met zijn allen in de speeltuin 😊 Zo konden we een beetje bespreken hoe de kinderen hun schooljaar hebben afgesloten (heeel goed dus!) en af en toe kwam Lotte haar halen om mee te gaan spelen. Robbe volgde hen al snel en even later werd er naar hartenlust geschommeld. Ik zag Lotte genieten van de aandacht en hopelijk heeft Robbe ook gemerkt dat die ‘regelmevrouw’ ook heel lief is en super hoog kan schommelen 😉

De rol van de pleegzorgbegeleider.

Ik begin hen meer en meer te vertellen welke rol zij voor hen kan invullen. Dat als ze vragen hebben over hun papa of mama, dat ze haar dat allemaal mogen vragen. Maar dat ze het ook aan haar mogen vertellen als ze zich ergens niet zo goed bij voelen.

Als ze later zelf naar de zittingen van de jeugdrechter moeten (vanaf 12 jaar) kan zij hen daar ook op voorbereiden en begeleiden. Dan is het toch belangrijk dat ze zich op hun gemak voelen bij haar. Dat is een weg die ik ook heb moeten afleggen, want dat is er natuurlijk niet meteen vanaf de eerste kennismaking. Ik apprecieer het toch wel dat ze de tijd neemt om die weg ook af te leggen met Robbe en Lotte. Het was alleszins fijn om vanop het terras met mijn koffietje in de hand toe te kijken naar dat drietal!

163. Wat doet een pleegzorgbegeleider?

Jullie zien hier regelmatig het woord ‘pleegzorgbegeleider’ terugkomen, maar wat is dat nu eigenlijk en wat doet zij allemaal? Tegenwoordig moet ik eigenlijk de term pleegzorgwerker gebruiken, maar daar kan ik moeilijk aan wennen 😉

Je krijgt ze er gratis bij.

Wanneer een pleegkind geplaatst wordt, krijg je zijn/haar begeleider er gratis bij. Zij (bij ons is het een vrouw) komt regelmatig op huisbezoek om te zien of alles goed loopt. Vaak spreken we een moment af dat de kinderen op school zitten, zodat we vrijuit over hun situaties kunnen praten. Bij haar kan ik raad vragen, mijn gal spuwen en er kan natuurlijk ook al eens gelachen worden. Het had voor mij even tijd nodig om die vertrouwensband op te bouwen, maar ik ben ondertussen goed op mijn gemak bij haar en heb het gevoel dat ik er alles tegen kan zeggen.

Op belangrijke momenten zoals een zitting bij de jeugdrechtbank of een gesprek met de jeugdconsulent, komt ze altijd mee als we dat vragen. (en zelfs dat vragen is eigenlijk niet nodig) Ook als Lotte een bezoek heeft met haar ouders, wordt dit bezoek door haar begeleid op de dienst van pleegzorg. Bij Robbe was het vroeger niet nodig omdat ik en zijn mama dat prima zelf konden regelen, elke situatie is anders.

Begeleidster als tussenpersoon.

Als ik een overleg heb op school omdat er zorgen zijn rond de kinderen, vind ik het ook fijn als ze met me meekomt. Ik heb het gevoel dat er naar haar soms beter geluisterd wordt, want ik ben ‘maar’ de pleegmama. Achteraf kunnen we dan even gedachten uitwisselen over hoe het gesprek ging. Ik heb de neiging om vooral de negatieve dingen te horen en dan is het wel fijn om van een ander te horen dat er toch ook veel positieve dingen verteld zijn.

Ik kan me ook een beetje verschuilen achter de begeleidster wanneer er een lastige vraag komt. Dat kan van de kinderen zijn of soms ook van hun echte ouders. Zo kreeg ik van Robbe zijn mama eens de vraag of ze niet eens alleen met hem naar de speeltuin mocht. Dan is het wel eens gemakkelijk om te zeggen dat ze dat maar aan de pleegzorgwerker moeten vragen, omdat ik het antwoord niet weet. Zulke beslissingen worden sowieso niet door mij genomen, maar dan hoef ik al niet te zeggen dat ik het op dat moment eigenlijk niet zie zitten. Op die manier zal zijn mama mij niets kwalijk nemen.

Wisselen van begeleider.

Jammer genoeg hoort dit er ook bij. Soms veranderen ze van job of zijn er verschuivingen op de dienst van pleegzorg. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat moeilijk vind. Je stelt je voor iemand open, laat ze binnen in je huis en bouwt een band op waardoor je elkaar beter en beter begint aan te voelen. Hoewel de richtlijnen binnen pleegzorg wel ongeveer hetzelfde zullen zijn, heeft iedere pleegzorgwerker toch zijn eigen werkwijze. Zo hadden we iemand die heel strikt was in het naleven van de bezoeken, tot op de minuut zelfs. Streng, maar ook heel duidelijk dus. Dan is het even wennen als de volgende begeleidster daar veel soepeler in is natuurlijk. Conflicten zijn er hier eigenlijk nooit geweest en ondertussen hebben we al 5 jaar dezelfde pleegzorgwerker.

Samenwerking met de kinderen.

Uiteraard is het ook de bedoeling dat er huisbezoeken zijn waar de kinderen zelf wel bij zijn. Hier kijken ze daar altijd naar uit, vooral omdat ze dan vaak met de Duplo poppetjes mogen spelen. Ze heeft dan een bak vol poppetjes mee in alle kleuren en maten. De kinderen mogen dan zelf (of met haar hulp) hun gezin neerzetten. Ik moet toegeven dat het telkens weer mijn ego streelt als ik als eerste poppetje plaats mag nemen naast het poppetje dat Robbe of Lotte moet voorstellen. Het is mooi om te zien dat ze heel goed beseffen hoe hun gezinssituatie eruit ziet. Robbe zet zijn papa en mama er altijd bij, maar durft ook aan te geven dat hij er niets over wil zeggen en dan is dat ook prima natuurlijk.

Vooral met hem is het de laatste tijd confronterend omdat hij zijn mama al lang niet meer zag. Maar ook dat voelde onze lieve begeleidster perfect aan… “Binnenkort kom ik eens langs om iets leuks met hen te doen, het hoeft niet altijd zo’n zware materie te zijn als ik bij jullie kom. Ik wil ook eens met hen lekker komen springen op de trampoline.” Of pleegzorgwerkers ook een goede conditie hebben weet ik jullie dus binnenkort te vertellen 😉

Lees verder hoe we met de begeleidster naar de speeltuin gingen.

153. Weer een begeleid bezoek van Lotte en haar mama en papa.

Gisteren was het weer zover: er stond een bezoekje gepland met de ouders van Lotte. Dit gebeurt altijd op de dienst van pleegzorg en zowel ik als de pleegzorgbegeleidster blijven in de buurt tijdens dit uurtje. Omdat in het verleden afspraken niet na werden gekomen door haar papa en mama en Lotte zich letterlijk vergeten voelde (dat lees je hier), werd er vorig jaar een laatste nieuwe maatregel getroffen.

De pleegzorgbegeleidster zou hen bij hen thuis gaan ophalen en samen naar de dienst van pleegzorg rijden. Als ze thuis zijn, krijg ik telefoon dat ik met Lotte kan vertrekken. Zo zijn we dus wat zekerder dat Lotte niet voor een teleurstelling komt te staan. Het bleek gisteren maar weer eens dat ze die maatregel echt nodig hebben…

Zijn ze er of niet?

Vorig jaar was het eerste jaar dat de ouders alle drie de bezoeken aanwezig waren, een succes voor Lotte dus. Maar alle drie de keren waren de ouders ‘toevallig’ thuis en konden ze meerijden met de pleegzorgbegeleidster, het is niet dat ze vol spanning zaten omdat het weer bezoekdag was.

Thuis loopt het net iets anders. Lotte weet dondersgoed waar we naartoe gaan als we richting dat gebouw rijden en gisteren hadden we het haar op voorhand ook gewoon verteld. Robbe zou tijdens het bezoek een gesprekje hebben met de begeleidster, dus we moesten sowieso naar daar rijden, of het bezoek nu zou doorgaan of niet.

Ik bedacht hoe ik Lotte erop moest voorbereiden op het feit dat de kans er in zat dat mama en papa er niet zouden zijn, maar dat bleek niet nodig… “Lotte, weet je nog wat we vandaag gaan doen?” vroeg ik haar ’s morgens bij het ontbijt. “Ja, we gaan naar mijn mama en papa… als ze komen.” Ze houdt er zelf ook al rekening mee blijkbaar. Maar ze leek niet verdrietig zoals een paar jaar geleden. “Als ze er niet zijn vertel ik gewoon tegen I. (begeleidster) dat we cavia’s hebben gekregen en dat Max dood was gegaan.”

Er staat een paard in de… lift.

Onderweg kreeg ik een berichtje van pleegzorg dat mama en papa zich nog aan het klaarmaken waren en dat ze iets later zullen zijn. Ik ben blij dat de pleegzorgbegeleidster bereid is om hen thuis op te halen. Ik krijg af en toe de begrijpelijke reactie van mensen die dat te ver vinden gaan. Misschien is dat ook zo, maar Lotte is blij dat ze haar mama en papa kan zien op die manier en dat is voor mij toch net wat belangrijker.

We hadden hierdoor dus wel een beetje minder tijd dan gewoonlijk. Lotte vloog hen bij aankomst natuurlijk meteen rond de nek en straalde van geluk. Ze koos wat speelgoed uit dat ze mee moest nemen in de lift naar beneden. Niet zo praktisch dat ze een groot paard koos… Daar stond haar mama dan in de lift met dat paard tussen haar benen 😉

Ik zou willen zeggen dat mama en papa hun tijd met Lotte volop benutten, maar ze lijken de laatste bezoeken wat afwezig. Gelukkig merkt ze daar zelf (nog) niet zoveel van en zit het eerste geslaagde bezoek van dit jaar er weer op. Geen moeilijk afscheid en daaruit blijkt dat iedereen tevreden is met de regeling die er nu is. Ik hoop dat we dit kunnen volhouden zo.

Robbe sluit een hoofdstukje af.

Vandaag gingen we met Robbe naar traumazorg. Die waren al wat langer op de achtergrond aanwezig, maar na de crisis van vorig jaar werd er dan toch onmiddellijk individuele therapie opgestart. Omdat het al snel beter ging met hem zijn we nog een lange tijd met hem naar daar gegaan voor het geval hij het toch weer moeilijk kreeg. Maar dat kunnen we niet blijven doen…

We moeten hem ook weer het vertrouwen teruggeven dat we in hem geloven en dat deden we vandaag. Samen met zijn psychologe beslisten we om geen nieuwe afspraak meer vast te leggen. Het feit dat dat niet meer nodig is, voelt natuurlijk heel goed, ik ben echt trots op hem!

Zoveel goed nieuws en zoveel zon… het zijn mooie dagen hier ❤

150. Op vakantie met pleegkinderen: dat gaat net een beetje anders…

Begrijp me niet verkeerd hoor, het inpakken van de bagage gaat net zo chaotisch als bij ‘eigen’ kinderen en de autorit is ook bij ons met het nodige gezeur wanneer we er nu eindelijk zijn, maar pleegkinderen mogen in principe niet zomaar mee op vakantie. Voor elke overnachting dat ze niet in ons huis doorbrengen moeten we toestemming vragen aan de jeugdrechter.

Op zeeklassen met school.

Binnenkort vertrekt Lotte bijvoorbeeld vier dagen naar de zee met haar school. Ik moet dus tijdig op voorhand de adresgegevens hebben om de goedkeuring in orde te brengen. Ik geef dan aan onze pleegzorgbegeleidster door dat Lotte graag mee wil en vervolgens vraagt zij aan de ouders van Lotte of zij hiermee akkoord gaan. Dit gebeurt bij ons bijna altijd tijdens een bezoekmoment en de ouders hebben nog nooit ergens moeilijk over gedaan.

Zelf aan mama vragen.

Omdat ik zeker weet dat ze akkoord zullen gaan, laat ik Lotte komende week tijdens het bezoek dus zelf aan haar mama vragen of ze mee mag. Fijn voor Lotte en ook haar ouders krijgen toch weer even het gevoel dat ze betrokken worden in de beslissingen rond hun dochter. Dat deed ik ook toen Lotte graag oorbelletjes wou. (Mama bracht al van kleins af aan oorbellen mee in de hoop dat Lotte al gaatjes had in haar oren 😉 dus ook deze keer wist ik dat ze toestemming zou geven)

Vervolgens stelt de pleegzorgbegeleidster een brief op om de vraag door te spelen aan de consulente, die als het ware tussen de dienst van pleegzorg en de jeugdrechtbank zit. Zij geeft dan (hopelijk) een gunstig advies en daarna gaat datzelfde verzoek door naar de jeugdrechter. Als zij haar stempel er ook onder zet, is het in orde en mag Lotte mee.

Als ze moeilijk doen…

Eén keer heeft de consulente wat moeilijk gedaan… Toen Bert en ik gingen trouwen hadden we alleen Lotte nog maar bij ons, ze was toen 2,5 jaar. Het was nog niet zo evident om iemand te zoeken waar we haar konden laten slapen die nacht. Iedereen uit je vrienden- en familiekring zat op het avondfeest!

Onze reddende engel… toch?

En toen was daar onze reddende engel… degene die de crèche uitbaatte waar Lotte elke dag naartoe ging, zei dat ze wel bij haar mocht blijven. Ze woonde boven de crèche dus Lotte zat al bij al in een vertrouwde omgeving bij iemand die ze ook nog eens graag had.

Daar zijn toch nog verschillende mailtjes op en neer moeten gaan voordat we daar de goedkeuring voor hadden, onbegrijpelijk! In de acht jaar dat we aan pleegzorg doen, zien we dat het ook wel een verschil maakt, met wie je te maken hebt, iedereen heeft toch zijn eigen werkwijze en de ene past al beter bij ons dan de andere.

Bij Omi en Opa mag altijd.

Overigens hebben we wel een permanente toestemming om bij Omi en Opa te mogen logeren, daarvoor hoeven we dus niet telkens opnieuw goedkeuring te vragen. Dus als ze deze zomervakantie niet mee naar Duitsland mogen met ons, brengen we ze lekker een weekje naar Omi en Opa.

149. Nieuws uit verrassende hoek.

Robbe heeft door omstandigheden zijn mammie al langer dan een jaar niet gezien. We hadden hard en lang gewerkt naar een goede bezoekregeling waarbij hij haar elke twee weken een keer zag. Dan gingen ze samen naar de speeltuin, dronken mammie en ik een koffietje en praatten een beetje bij. Heel ontspannen allemaal, echt waar pleegzorg voor staat: een goede samenwerking tussen beide partijen.

Helaas hebben we dit niet kunnen volhouden. Als het met mammie minder gaat, zie je dat terug in de bezoeken. Van de een op de andere dag vergat ze afspraken of kwam ze te laat. Heel moeilijk voor Robbe, want hij voelde zich daardoor ontzettend afgewezen.

Ze kan echt een goede mama zijn.

Als het goed gaat met mammie gaat het ook echt goed. Dan heeft ze oog voor Robbe, begrijpt ze dat alles op zijn tempo moet gaan en dat ze hem niet mag teleurstellen. Ze kan dankbaarheid naar ons tonen omdat we goed voor hem zorgen en toont zelfs interesse naar Lotte. (Lotte heeft andere ouders dan Robbe) Maar als er onstuimigheden zijn in het leven van mammie trekt ze zich terug. Haar gedachtegang is dat hij goed zit bij ons en dat hij haar niet nodig heeft. Dit is natuurlijk helemaal niet waar, hij mist haar wel degelijk.

Omdat de onvoorspelbaarheid rond de bezoeken vorig jaar te moeilijk werd voor hem, werd er besloten om voorlopig geen nieuwe afspraken te maken, ook op vraag van mammie. Ze kon het er momenteel niet bij hebben. Zo heeft hij een heel jaar zonder bezoeken gedaan. Een periode waarin hij regelmatig vroeg wanneer hij nog eens met mammie naar de speeltuin mocht, maar ook een periode waarin we zagen dat hij eindelijk zijn rust terug vond.

Bezoeken weer opstarten of niet?

In december vorig jaar gaf mammie bij de jeugdrechter aan dat ze hem weer wou zien. Er werd afgesproken dat we alles rustig aan zouden pakken, echt op het tempo van Robbe. Dit betekende dat we alleen bezoeken zouden plannen die in de vakanties vallen, zodat hij eventuele spanningen niet naar school zou meepakken waardoor het vorig jaar zo was misgelopen. Weer gingen alle partijen akkoord, maar ik gaf tegelijkertijd wel aan dat mammie mijn vertrouwen moest terugwinnen. Aan bezoeken die niet doorgaan heeft immers niemand iets.

Rond de bezoeken hangt toch spanning.

Het eerste bezoek zou in de paasvakantie doorgaan, op dezelfde dag als het bezoek van Lotte met haar mama en papa. We zouden Robbe thuis en bij zijn psycholoog gaan voorbereiden op deze verandering, want hoewel hij veel naar mammie vraagt, liet hij ook onzekerheid doorschemeren: “Hier was het leuk met mammie in de speeltuin, maar in die andere speeltuin was ze mij vergeten he? Daar hadden we heel lang gewacht.”

Maar jammer genoeg is er in haar leven momenteel nog geen plaats voor zekerheid omtrent bezoeken. Iets waarover we niet hoeven te oordelen, we weten niet wat er in het hoofd van een ander omgaat en waar ze zelf mee worstelen. Ik ben vooral blij dat er op voorhand is beslist dat het geen goed moment is om weer bezoeken op te starten, Robbe is nu niet onnodig gekwetst. Over een half jaartje wordt alles nog eens herbekeken. Ik hoop voor hem dat er ooit weer betere tijden komen waarbij hij kan rekenen op zijn momentjes met mammie, maar nu geeft het vooral rust dat we ons hier even geen zorgen om moeten maken.

Wat is nu dat nieuws uit verrassende hoek?

Robbe heeft uiteraard ook nog een papa. De laatste keer dat zij elkaar zagen was toen Robbe vier maanden oud was, nog voor de tijd dat hij bij ons kwam wonen dus. Hij woont intussen vijf jaar bij ons en wij hebben nog nooit kennis kunnen maken met zijn papa. Hij weet ook niet beter, dus ik denk niet dat hij er momenteel problemen mee heeft. (Wat het in de toekomst doet, valt nog af te wachten natuurlijk.) Een paar keer heeft hij contact opgenomen met de pleegzorgbegeleidster omdat hij te kennen gaf dat hij contact met Robbe wou, maar vervolgens kwam hij nooit naar de afspraak die hij had op de dienst van pleegzorg.

Vorig jaar werden we bij de jeugdrechter toch wel verrast omdat papa een advocaat gestuurd had. De enige mededeling die de advocaat uit naam van zijn papa deed was dat hij wenst dat Robbe in het pleeggezin blijft. Verder hoorden we nooit iets van hem.

Juist op het moment dat we besloten hadden om Robbe niet te gaan voorbereiden op bezoeken met mammie, kreeg onze pleegzorgbegeleidster een telefoontje van zijn papa. Hij had enkele vragen en er is effectief een afspraak gemaakt met pleegzorg, de papa en nog een derde partij. Hier leeft nu dus echt de vraag: “Wat wil hij?!” Misschien wil hij gewoon een update, hoe het met zijn zoon gaat, wil hij een foto van hem zien of gaat hij echt werk maken van bezoeken? We zullen nog een week moeten afwachten om te horen over wat het gaat.

Ik vertrouw erop dat de dienst van pleegzorg en de jeugdrechter enkel mensen toelaat in zijn leven die bewezen hebben een constante factor te kunnen zijn en dan rest de papa nog een lange weg vrees ik. We hopen dat Robbe ,als hij wat ouder is, zelf kan aangeven wat hij wil op dat gebied. Ik wil vooral dat het gebeurt op een manier waar hij zich goed bij voelt. We zijn allemaal opgelucht dat hij het zo goed doet nu en dat zetten we niet zomaar op het spel natuurlijk.

Lees ook: 144. Robbe, een jaar later.

                   137. Overleg bij Robbe op school: altijd spannend!

                   128. Een moeilijk jaar goed afsluiten.

138. Hoe we onverwachts toch crisispleegouder werden.

Eenmaal we gestart waren met de selectieprocedure voor pleegzorg, was één ding heel duidelijk voor ons: wij zouden gaan voor perspectiefbiedende pleegzorg, langdurig met andere woorden. Hoe belangrijk het ook is dat er crisispleegouders zijn, voor ons leek het niets: van het een op het andere moment kan er telefoon komen met de vraag of er binnen een zeer korte tijd plaats is voor een kindje. Een kindje dat misschien enkel de kleertjes heeft die hij op dat moment draagt. Die voor een korte periode een warm nestje zoekt totdat hij terug kan keren naar zijn familie, of een pleeggezin voor langere duur. Ik zag ons dat wel doen op latere leeftijd, als we richting pensioen gingen en met minder zaken rekening moesten houden. En toch, raar maar waar: onze eerste pleegplaatsing werd een crisisplaatsing!

De komst van Lotte kwam voor iedereen onverwacht. Niemand van de hulpverleners van haar ouders was op de hoogte van het feit dat ze in aantocht was. En zo werd de kraamafdeling op die koude avond in november getrakteerd op een verrassings-cadeautje! Al snel werd het duidelijk voor alle betrokkenen dat Lotte niet met haar mama en papa mee naar huis zou kunnen gaan. Nadat haar mama vijf dagen later uit de kraamkliniek ontslagen werd, was er voor Lotte nog geen oplossing en werd ze voorlopig bij de prematuurtjes gelegd. Uiteraard kon dit niet te lang blijven aanslepen en werd er gezocht naar een crisispleeggezin die haar zo snel mogelijk zou komen halen.

Maar daar zat het probleem: er was geen crisispleeggezin beschikbaar… Wel was er juist een koppel goedgekeurd voor langdurige pleegzorg voor een kindje van 0 tot 12 maanden: Bert en Lindsay 😉 En dus liep alles wat anders dan normaal… We hadden amper informatie over haar achtergrond, kregen geen dossiervoorstelling, geen wenperiode, wisten nog niet welke pleegzorgwerker ons zou begeleiden,… we wisten alleen dat we haar zo snel mogelijk op moesten halen. Hoewel we huiverig waren toen we hoorden dat het om crisispleegzorg ging, beslisten we toch om in het avontuur te stappen. Op de dienst van pleegzorg wisten ze van onze twijfel, maar die werd al snel weggenomen toen ze vertelden dat ze gewoon meer tijd nodig hadden om perspectiefbiedende pleegzorg geregeld te krijgen.

De kennismaking met de jeugdconsulente, pleegzorgwerker en Lotte haar ouders kwamen dus allemaal op een later moment toen Lotte al een tijdje in ons warm nestje zat. Soms lopen de dingen nu eenmaal anders binnen pleegzorgland 😉

Denk je ook na om (crisis)pleegouder te worden? Neem eens een kijkje op http://www.pleegzorgvlaanderen.be voor meer informatie.

130. Vijf jaar geleden zaten we in grote spanning…

Zoals ik in november veel terugdenk aan de periode dat Lotte bij ons kwam, zo denk ik in december, januari en februari aan de thuiskomst van Robbe. En in die eerste zin zie je al meteen het grote verschil: bij Robbe duurde dat proces veel langer… te lang als je het mij vraagt.

Wat ging het bij Lotte snel!

Op de komst van Lotte was niemand voorbereid. Haar ouders zeggen dat ze niet wisten van de zwangerschap… Twee dagen voor haar geboorte waren ze nog aanwezig op een zitting van de jeugdrechter in verband met haar broer en zus. Niemand heeft toen ook maar iets gemerkt dat de wereld zich twee dagen daarna een schat rijker zou mogen tellen.

In het ziekenhuis werd al snel de knoop doorgehakt: er zou een pleeggezin gezocht worden voor haar. En dan was daar het toeval dat wij net waren goedgekeurd om pleegouders te worden voor een kindje van 0 tot 12 maanden… er was dus officieel een match! Vanaf het telefoontje dat we kregen van de dienst van pleegzorg duurde het slechts een paar dagen voor ze daadwerkelijk bij ons was. Omdat ze ‘in de weg lag’ op de kraamafdeling was er meer haast bij. Uiteraard is het voor een pasgeboren baby ook heel belangrijk dat ze zo snel mogelijk de warmte van een gezin kon voelen. De ontmoeting met de ouders, jeugdconsulente en pleegzorgbegeleidster kwam later wel…

Bij Robbe liep het net iets anders.

Op 18 december kregen we tijdens een begeleid bezoek van Lotte een geheimpje te horen: er zou weer een match zijn met een kindje en we zouden snel een telefoontje krijgen… Wat vonden we dat spannend! We waren op dat moment al bijna anderhalf jaar aan het wachten op een bijplaatsing.

Maar zoals we al vaker gemerkt hadden: tijdens vakanties bleef er veel stil staan bij de instanties. De kerstvakantie zou bijna beginnen en we hielden er al rekening mee dat we pas na de feestdagen telefoon zouden krijgen. En zo ging het ook.

Dinsdag 7 januari was het moment daar eindelijk. Er was inderdaad een match en ze wilden graag 14 januari langskomen om ons het verhaal te doen. Pff… nog een week wachten! Maar ja, er zat niets anders op natuurlijk. Die week duurde ontzettend lang, maar ging uiteindelijk ook voorbij en zo stonden er die volgende dinsdagavond twee medewerkers van pleegzorg aan de deur. De situatie van Robbe werd uitgebreid geschetst en ze legden uit waarom ze dachten dat wij een goede match waren voor hem. We kregen wat bedenktijd, maar hebben de volgende dag al teruggebeld dat we ervoor wilden gaan!

Op dat moment was hij 4,5 maand oud en zat hij in een crisispleeggezin. Daar gaven ze aan dat het niet te lang moest duren omdat hij zich duidelijk begon te hechten aan hen en andersom ook natuurlijk. Toch kwam er weer iets tussen…

Waar zijn zijn ouders?

Voordat Robbe bij ons geplaatst zou worden, was het bedoeling dat we zijn ouders zouden ontmoeten bij de jeugdconsulent. Mama en papa waren echter compleet van de radar verdwenen! Dus werd er in eerste instantie besloten dat hij voorlopig nog bij het crisispleeggezin zou blijven. Maar toen dat te lang bleef duren is er toch een afspraak gemaakt bij de consulent zonder de ouders. De crisispleegouders waren er wel en we spraken af dat we twee weken zouden uittrekken om Robbe te laten wennen aan ons. We zouden een paar keer bij hen op bezoek komen, daarna zou hij een paar uurtjes bij ons blijven en in de laatste week zou ik hem elke dag een halve dag bij mij hebben zodat hij eens een middagdutje kon doen in zijn nieuw bedje. Totdat hij uiteindelijk klaar was voor ‘de overdracht’. Die zou gebeuren op 14 februari. “Een romantisch avondje voor Valentijn kunnen jullie wel vergeten.” grapte de consulent 😉

En zo gebeurde het ook. Het was voor ons allemaal een vermoeiende periode, maar we waren blij dat het eindelijk zo ver was. En zo vieren we hier elk jaar met Valentijn dat het Robbe zijn dag is. Dan mag hij net zoals Lotte dat mag doen op 29 november, zelf een taart uitkiezen bij de bakker en vertellen we hem nog eens hoe bijzonder die dag is voor ons en hoe blij we met hem zijn ❤

126. Bezoek voor Lotte.

Woensdagnamiddag 13u45, ik haal de kinderen op uit de naschoolse opvang. Enthousiast laten ze hun kleurplaten en knutselwerkjes zien, allemaal van kerst uiteraard. “Wat gaan we doen deze namiddag?” vraagt Lotte. Omdat ik nog geen telefoontje heb gehad van de pleegzorgbegeleidster met de bevestiging dat het bezoek doorgaat, vertel ik hen dat we even bij de pleegzorgbegeleidster in Hasselt gaan babbelen. Maar Lotte wist wel beter. “Het is bijna kerstvakantie en we gaan naar dat grote gebouw, volgens mij gaan we naar mama C. en papa J.” Ik kijk haar aan en vertel haar dat ze veel te slim aan het worden is. “Je hebt gelijk meisje, maar ik heb nog geen telefoon gehad, dus ik weet niet zeker of ze er zijn.” Ze is de hele weg stil, geen spraakwaterval zoals gewoonlijk, geen dansen en zingen op de liedjes van K3. Het is duidelijk: Lotte is zenuwachtig omdat ze niet weet of het bezoek wel of niet zal doorgaan…

Van onzekerheid naar opluchting.

Eenmaal aangekomen staan haar ouders niet buiten te wachten op ons. “Oei, ik denk dat ze er niet zijn,” zegt Lotte. We gaan snel naar binnen en als we 3 verdiepingen hoger de speelruimte ingaan, zitten daar toch echt haar papa en mama 😉 Een hele dikke knuffel volgt, waardoor ik zie dat de opluchting groot is bij die lieve meid. De pleegzorgbegeleidster overloopt voor de allereerste keer het jaarverslag met haar. “Het gaat tenslotte over jou he Lotte? Je mag goed luisteren of alles klopt.” Alles werd in duidelijke taal op haar niveau uitgelegd, echt super! Daarna volgde haar eerste handtekening, zo schattig 🙂

Confronterend voor Robbe.

Terwijl Lotte ging spelen, mocht Robbe even met de begeleidster mee. Met behulp van Duplo schetsen ze samen zijn niet alledaagse gezinssituatie. Als hij terug bij ons komt plakt hij weer helemaal aan mij. Het heeft toch weer indruk gemaakt… Daarbij de confrontatie met het bezoek van Lotte met haar ouders, maken het een moeilijk moment voor hem. Hij vraagt ook al zo lang om bezoek. Twee jaar geleden was de situatie juist omgekeerd en was het Lotte die vaak verdrietig was omdat Robbe zijn mama wel zag. Pleegzorg en onzekerheid gaan jammer genoeg vaak met elkaar gepaard.

Een filmpje voor pleegzorg.

Daarna was het tijd voor de filmopname voor de facebook campagne van Pleegzorg Limburg en Pleegzorg Vlaanderen. Wat was ik zenuwachtig! Dat zullen jullie binnenkort wel kunnen zien, maar het belangrijkste is dat het verhaal goed is, nietwaar? En ik denk dat dat wel goedkomt. Ik had niet gedacht dat de sfeer toch zo ontspannen zou worden, maar we hebben uiteindelijk heel wat afgelachen! Jana en Niels, merci om mij zo op mijn gemak te laten voelen!

Een dagje rust voor Robbe.

Vandaag is Robbe een dagje thuisgebleven. Even alles laten bezinken en hem wat rust geven om te voorkomen dat hij het moeilijk zou krijgen op school. Hij heeft goed geholpen met de kersthapjes voor Lotte haar kerstfeestje op school en we hebben een fijn, rustig dagje gehad. Morgen mag hij in zijn klasje ook lekker gaan snoepen van allerlei lekkere hapjes en dan kan de vakantie echt beginnen! ❤

Lees ook: 48. “Ik denk 100x aan mama, maar mama denkt 0x aan mij…”

 

124. Kerstvakantie, waar blijf je?!

De kinderen zijn toe aan vakantie, ik merk het aan alles. Ze zijn wat prikkelbaar en kunnen ’s morgens amper hun bed uit. Ook Bert en ik zitten wanhopig aan een dubbele dosis vitaminepillen om wat meer energie te krijgen. Bert gaat elke dag naar zijn werk en als hij eenmaal thuis is, gaat hij na het eten direct aan de slag in het huis. Er komt nog een drukke periode aan maar gelukkig is de kerstvakantie dus in zicht. Wat staat er zoal op het programma?

Werken aan het huis.

Gelukkig is de vader van Bert dagelijks bezig aan het verbouwen van ons huis, want als we het moesten hebben van de uurtjes na het werk van Bert zouden we nog lang niet zo ver staan als nu. Ondertussen zijn de ramen (kozijnen voor NL) geplaatst en werd de isolatie in de muren geblazen. Nu zijn de dakpannen aan de beurt en dan kunnen we stilletjes aan binnen in het huis aan de slag. In de kerstvakantie kan er dus twee weken flink doorgewerkt worden.

Naar de jeugdrechter.

Vorige week kreeg ik van onze pleegzorgbegeleidster een mailtje met de vraag hoe laat de zitting was bij de jeugdrechtbank. Ik wist echter van niets! Normaal is het de bedoeling dat pleegouders hiervoor ruim op tijd worden uitgenodigd door middel van een dagvaarding die door de deurwaarder bezorgd wordt. Dat is hier blijkbaar een beetje misgelopen, waardoor we pas een week op voorhand op de hoogte waren.

Zo’n zitting is nodig om een verlenging te krijgen voor de pleegplaatsing (van Robbe in dit geval). Ze kunnen een verlenging geven van één of drie jaar. Hoewel de jeugdrechter vorige keer sprak van drie jaar stond er uiteindelijk in het vonnis dat de verlenging slechts voor één jaar was. Vandaar dat we nu dus al terug op bezoek mogen bij de jeugdrechtbank. Die verlenging komt er wel hoor, daar maken we ons niet zoveel zorgen om. Ze zullen vooral ook willen horen hoe het nu met hem gaat omdat het vorig jaar niet zo lekker liep allemaal.

Het is ergens ook wel fijn om je verhaal te kunnen doen daar. Tot nu toe hebben we altijd op veel begrip en medewerking van de jeugdrechter kunnen rekenen. Toch blijft het na acht jaar pleegzorg nog steeds indrukwekkend om naar zo’n zitting te moeten en dat terwijl het vooral bestaat uit wachten, wachten en nog eens wachten. Als je dan eenmaal naar binnen mag, sta je binnen de tien minuten ook weer buiten 😉

Bezoek voor Lotte.

Lotte heeft slechts drie keer per jaar bezoek met haar ouders. Omdat het in het verleden zo vaak mis bleef lopen, stelde onze pleegzorgbegeleidster voor om voortaan zelf de ouders bij hen thuis op te halen en naar de bezoekersruimte te brengen. Een regeling die voorlopig lijkt te werken, want het ging al twee keer goed dit jaar. Fijn dat Lotte zo geen teleurstelling had, dus laten we hopen dat het ook volgende week goed komt. Dan zou dit het eerste jaar zijn dat alle afspraken voor de bezoeken werden nageleefd. Top idee van onze begeleidster dus!

Een filmopname over mijn blog.

Na het bezoek staat er ook een filmpje gepland op de dienst van pleegzorg. Ik ben heel zenuwachtig, maar ik mag er vertellen over mijn blog en onze avonturen binnen het pleegouderschap. Benieuwd wat dat gaat geven. Het filmpje zal gebruikt worden voor een campagne van pleegzorg. To be continued…

Kerstmis!

Ik geef het toe: ik was die Sinterklaas zo kotsbeu! haha! ’s Nachts om 4u uit mijn bed omdat ik vergeten was hun schoentjes te vullen, de stress die het gaf bij Robbe en het geheimzinnig gedoe tegenover de kinderen… ik ben er klaar mee. Op naar de kerst zou ik zeggen. Op 6 december heb ik samen met Robbe de kerstboom opgezet en de eerste cadeautjes hebben hun plaatsje al ingenomen onder de boom. Er branden al wat extra kaarsjes en ik maakte de kerstfoto’s van de kinderen voor onze jaarlijkse kerstkaartjes.

Hoewel bij mij op het werk een drukke periode aanbreekt en ik dus gewoon zal werken in de kerstvakantie, is het toch anders dan anders. Ik kan de kinderen na het werk gewoon uit de opvang gaan ophalen in plaats van naar twee scholen op en neer te moeten rijden. En de dagen dat ik thuis ben, kunnen we ook echt even een uurtje langer in bed blijven liggen omdat de kinderen niet naar school moeten. Heerlijk!

Gisteren kreeg ik ineens de ingeving dat er een raamtekening moest komen, dus ging ik daar meteen mee aan de slag. De kinderen vonden het geweldig dat mama op het raam aan het tekenen was 😉 En nee, dat mogen jullie niet doen op de muren!

Kerstvakantie, wij zijn helemaal klaar voor jou!