208. We moeten een pauze inlassen…

Een tijdje geleden uitte ik op een maandagmorgen mijn verdriet op mijn Facebookpagina. Robbe ging door een moeilijke periode en zijn woede was enkel en alleen tegen mij gericht. De ergste scheldwoorden werden naar mijn hoofd geslingerd en bovendien deed hij me fysiek pijn. Al wist ik dat ik het niet persoonlijk moest nemen, mijn hart was gebroken die ochtend…

Veel van jullie spraken me bemoedigend toe, dat ik goed bezig was, dat hij zich bij mij durft te uiten en dat dat eigenlijk ook een goed teken is. Ik was me daar zelf ook van bewust, maar het was even moeilijk om het zo te bekijken. Ik ben tenslotte maar een mens en die dag werd het me even teveel.

Ook voor Bert was het moeilijk omdat hij alleen maar kon toekijken hoe Robbe me steeds weer probeerde te raken, terwijl hij tegen hem wel heel lief deed. We hadden allebei door wat er aan de hand was, want hoewel het niet fijn was wat er gebeurde, er werd wel veel duidelijk…

Robbe kon ontploffen over de kleinste dingen en achteraf schreeuwde hij dan: “Ik ben boos omdat Lotte niet met mij wil spelen en omdat mijn mammie mij in de steek heeft gelaten! Ik ben boos omdat ik moe ben en omdat mijn mammie mij in de steek heeft gelaten!” Of hij vroeg eindeloos om negatieve aandacht, waarbij hij het bloed onder mijn nagels haalde. Ik bleef kalm en Bert wisselde mij regelmatig af zodat de situatie niet zou escaleren in een schreeuwpartij. Dat maakte hem nog bozer en dan riep hij naar mij: “Doe mij maar weg! Jij wil ook niet voor mij zorgen!”

Er is bij zijn therapie om zijn trauma te verwerken duidelijk een potje opengetrokken… Na een week kon hij gelukkig de dingen ook rustig verwoorden, verbazend goed zelfs. “Niet wenen mama, want dan moet ik ook wenen. Als ik jouw tranen zie, voel ik dat ik van jou hou en dat wil ik niet voelen.” Bang om van mij te houden… De pleegzorgbegeleidster gaf aan dat het voor hem enorm beangstigend moet zijn om van mij te durven houden, juist omdat ik zo warm ben naar hem toe.

Hij is sinds kort ook weer bang om alleen in slaap te vallen, dus blijven Bert en ik om de beurt op zijn kamertje totdat hij slaapt. We zitten er meestal een kwartiertje en het scheelt enorm in stress voor iedereen dus dat nemen we er maar bij.

Ik kreeg deze week een mailtje van zijn psychologe om hem wat rust te geven met zijn therapie omdat hij er zo heftig op gereageerd heeft. Het doet me deugd dat zij het ook zo aanvoelt en zijn tempo volgt. Het helpt wel dat het nu heel duidelijk is waar zijn trauma’s zitten. Ik heb het ook zo naar hem toe uitgelegd dat hij wat rust krijgt omdat het toch wel wat moeilijk was en het luchtte hem zichtbaar op. Afgelopen week was gelukkig weer een heel goede week.

Ook op school lijkt hij heel goed te zijn vertrokken. Hij zit in een klasje van vijf jongens en hij heeft al meermaals uitgesproken hoe rustig zijn juf is… blijkbaar toch wel belangrijk voor hem. Hij eet heel goed en bij hem wil dat echt zeggen dat hij goed in zijn vel zit daar en wat is hij blij dat hij eindelijk naar dezelfde school mocht als Lotte! We gaan nu elke dag te voet, hoe fijn is dat?!

Ik heb er weer vertrouwen in dat het beter met hem zal gaan in de toekomst, zolang hij maar wat meer stabiliteit heeft. Dat hij een school heeft waar hij kan blijven, dat er geen lockdowns meer komen en dat hij weet waar hij aan toe is.

207. Mijn aandacht verdelen, het blijft moeilijk…

“Ik heb twee kindjes en ik heb aandacht genoeg voor allebei…” een zinnetje dat ik hier geregeld zeg tegen Lotte en Robbe om hen gerust te stellen. Afgelopen week had ik daar echter veel problemen mee. Het blijft een moeilijke oefening om geen van beiden het gevoel te geven dat ze te weinig aandacht krijgen.

Een spannende week.

Robbe telt al vanaf januari af naar zijn lentefeest, 17 mei zou de grote dag daar zijn. Eén van de grootste redenen dat hij er zo naar uitkeek was dat hij geld kon vragen om zelf een Nintendo Switch te kunnen kopen. Ik maakte begin dit jaar al een aftelkalender met afbeeldingen van carnaval, Pasen, vakanties,… en in mei stond daar dus een afbeelding van zijn Nintendo! Jammer genoeg dacht Corona daar anders over.

We beslisten om zijn lentefeest samen te vieren met zijn verjaardag in augustus. Wisten wij veel dat we al zo snel weer beperkt zouden worden in onze sociale contacten! Nog eens uitstellen zag ik niet zitten en daarom kreeg hij gisteren toch zijn feestje, maar dan wat kleiner. En dat gaf spanning… veel spanning! Hij was de hele week niet te genieten en dreef zowel mij als Bert en Lotte tot het uiterste. Op een avond was het zelfs zo erg dat Lotte begon te wenen: “Ik wou gewoon een lieve familie hebben, maar Robbe is de hele tijd boos!”

Mijn hart dat breekt.

Op zulke momenten heb ik het heel moeilijk. Ik wil begrip tonen voor Robbe omdat ik weet waar zijn stress vandaan komt, maar anderzijds heb ik ook echt te doen met Lotte, want voor haar was het ook allesbehalve leuk thuis. Voor haar was het duidelijk: ‘de stouterik krijgt alle aandacht en naar mij kijkt niemand om omdat ik wel lief ben.’ Ze is nu gelukkig wel oud genoeg om haar wat meer over haar broer uit te leggen en hoewel ze normaal begripvol is, was voor haar nu de maat even helemaal vol. Het voelt helemaal niet fijn om te zien dat ik ze niet allebei goed kan laten voelen.

Nintendo onderweg, stress verdwenen.

Als je de prijzen wat in de gaten houdt op bol.com zie je dat de ene dag veel verschil kan maken tegen de andere. Zo zag ik vrijdag dat hij een stuk gezakt was in prijs en daarom besloot ik hem al te bestellen in plaats van hem in de winkel te halen als hij zijn geld bij elkaar gespaard had. Hem uitgelegd dat hij hem dan aan ons terug moest betalen en dat hij hem dan een dag eerder zou hebben. Dat was goed voor hem.

Als bij wonder verdween vanaf toen zijn stress. Bert sprak hem erop aan: “Robbe, ik zie dat jij je wat rustiger voelt. Kan jij vertellen hoe dat komt?” Hij was duidelijk: “Omdat mijn Switch nu echt komt.”

De dag is daar!

Zondag was dan eindelijk zijn feestje. Waar hij normaal vol spanningen zit, onwennig is op zijn eigen feest, was hij gisteren helemaal ontspannen. Ik kan oprecht zeggen dat hij van zijn dag heeft genoten. Ik vertelde aan onze familie dat het toch een moeilijke week was geweest, maar ik was al lang blij dat het opgelost was. Als hij zich kan ontspannen, dan kan ik dat ook. Vandaag nog even ongeduldig moeten wachten op de bezorger van Post nl. (lees: hij zat van 8u tot 10u15 buiten aan de voordeur) maar daarna konden we hem eindelijk aansluiten op zijn Nintendo 😉

Tijd voor balans.

Nu Robbe het ene level na het andere speelt op Mario Odessey (hij keek al een maand lang naar de filmpjes van Dante op Youtube), zag ik kans om Lotte wat extra aandacht te geven. “Wat denk je van een meidennamiddag?” Ja, dat zag ze wel zitten. “Mag ik dan please echte vrouwen make-up shoppen?” vroeg ze me met die stralende blauwe oogjes.

In de auto hebben we nog wat gepraat over de moeilijke week en dat ik begrijp dat het voor haar ook niet altijd makkelijk is om met de buien van Robbe om te gaan. Dat het goed is dat ze me had verteld dat ze er helemaal klaar mee was.

Ze heeft haar blauwe (!) mascara gekozen, wat roze troep voor in haar haartjes en wat bruisballen voor in bad. Iets lekkers gedronken bij de Hema en vooral heel erg genoten van de tijd met mama! Vandaag dus weer twee blije kindjes!

 

206. EMDR: we gaan eraan beginnen…

Robbe gaat regelmatig naar een psychologe, al jaren zelfs. Er wordt gepraat over zijn gevoelens, dat elk gevoel er mag zijn en hoe we die kunnen uiten. Na een moeilijke bui kan hij dan ook perfect uitleggen waarom hij zo deed en wat hij beter had kunnen doen. Erna gaat dat heel goed, maar als hij in het moment zit kan hij niet nadenken zoals hij het zelf uitlegt, “dan ontploft mijn hoofd.” Na jaren twijfelen omdat we bang waren om een potje open te trekken, gaan we nu toch echt starten met de behandeling van zijn opgelopen trauma’s. We gaan beginnen aan EMDR…

Wat is EMDR?

De afkorting staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Voor ons is het allemaal nieuw, dus ik ben geen expert op dit gebied. Bij volwassenen wordt er gewerkt met snelle oogbewegingen in combinatie met het verhaal rond het opgelopen trauma. Dit zorgt ervoor dat het natuurlijk verwerkingsproces in gang wordt gezet.

Voor kinderen is dit nog wat moeilijk en daarom stelde de psychologe voor om met snelle aanrakingen te werken, afwisselend links en rechts. Ze heeft het een beetje aan hem uitgelegd en hij gaf al meteen aan dat hij niet graag aangeraakt wordt. Hij zal daarom met 2 trillende apparaatjes in zijn handen de therapie gaan doen. Hij mocht het al eens proberen en dit zag hij wel zitten.

Wat is mijn taak hierbij?

Ik mocht gaan doen wat ik graag doe: schrijven… Toch was de opdracht deze keer heel moeilijk. Ik moest zijn verhaal schrijven, maar dan heel getailleerd met elk mogelijk gevoel dat Robbe gevoeld zou kunnen hebben. Met alles wat hij daarbij zag of hoorde. Dit betekende dat ik heel eerlijk moest zijn over wat er gebeurd is in zijn korte leventje. Hoewel ik graag open en eerlijk praat over zijn moeizame start, heb ik ook wel de neiging om bepaalde zaken te verbloemen om zijn ouders te sparen. Ik wil niet slecht over hen praten. Dat ik dan nu moest vertellen dat ze bijvoorbeeld heel hard schreeuwden waar hij bij was, zelfs toen hij bij hen op de arm lag, vond ik moeilijk.

Verder was het heel confronterend… Het verhaal gaat nog maar tot zijn eerste levensjaar en de tranen rolden al over mijn wangen. Zijn trauma’s lopen echter nog jaren verder door. Wat heeft hij vaak de controle verloren, wat werd er weinig rekening met hem gehouden en wat hebben ze hem vaak weggehaald uit zijn vertrouwde omgeving. En dan vragen mensen zich af waarom hij niet tegen verrassingen kan, waarom hij wil weten waar hij aan toe is… Hij is al 6 jaar bij ons en toch denkt hij soms dat hij hier ook weg moet.

We zien het zitten.

We hebben al gehoord en gelezen dat deze therapie behoorlijk heftig kan zijn, maar we lezen vooral vaak dat het effect heeft gehad. Ik denk dat we op het juiste moment zitten om eraan te beginnen. Het gaat goed met hem, hij heeft rust en als er reactie komt kunnen we het thuis opvangen nu het nog vakantie is. Bovendien vertrouwt hij zijn psychologe en ik ben ervan overtuigd dat hij ook voelt dat ik vertrouwen heb in haar. Ze heeft laten zien dat ze er voor hem is, zowel tijdens de praktijkuren als erbuiten. Last minute een crisisoverleg de volgende ochtend om 8u op school? Ze was er toch maar elke keer! Dan schoof ik mijn stoel even naar achter als het me te moeilijk werd en nam zij het woord van me over, ik wist immers dat we op één lijn zaten.

Robbe geeft aan dat hij bij Bert op schoot wil zitten terwijl ik zijn verhaal voorlees. Uiteraard wordt daarnaar geluisterd en zo zal het gaan binnenkort. Ik hoop dat we nu ook eens aan de oorzaak kunnen werken en dat hij vooral zelf wat geruster kan zijn…

202. Privé les voor Robbe.

Robbe gaat sinds januari naar het bijzonder onderwijs. De grote klas, verandering van juf en daarbij het snelle tempo van het eerste leerjaar werden hem te veel. Zijn directrice vroeg hem eens wat hij zou toveren als hij dat kon… “Minder kindjes”, was zijn kort maar duidelijk antwoord. Hij zei dat hij maar twee kindjes mee zou willen nemen in zijn ideale klas. We wisten dat hij baat zou hebben bij een kleinere groep, maar bij dit aantal moesten de directrice en ik allebei een beetje lachen. Maar wat blijkt? Het is wel uitgekomen… onze tovenaar zit in een klasje van 3.

Toch is dit niet altijd ideaal. Eén van die kindjes ligt hem niet zo. Er is een leeftijdsverschil van 4 jaar en dat zorgt soms voor moeilijke situaties. Maar in zo’n kleine groep is het dus bijna niet te doen om niet met elkaar om te gaan.

Wat wel heel fijn is, is dat er meer dan voldoende aandacht is voor ieder kind. Ze volgen elk hun eigen traject en Robbe volgt dan ook zijn eigen dagschema. Dat helpt hem heel goed qua voorspelbaarheid. Zo goed zelfs, dat ik voor hem ook zo’n schema moest maken tijdens de carnavalsvakantie.

Een andere grote verandering is dat hij nu een meester heeft in plaats van een juf… Ik sta ervan te kijken hoe snel hij een band heeft gekregen met Robbe! Ik denk dat dat onder andere komt omdat er zoveel tijd en aandacht per kind mogelijk is, maar ook omdat ik merk dat de leerkracht zich echt openstelt voor hem. Als hij af en toe verslag komt uitbrengen over het verloop van zijn dag, zie ik Robbe regelmatig knuffelend rond zijn been hangen… zeldzaam!

Hij durft er zijn emoties te tonen, huilt als hij verdrietig is en laat zich goed troosten. Gisteren en vandaag zat hij alleen in de klas, omdat zijn klasgenootjes allebei ziek waren. Je zou denken dat dat niet zo fijn is, maar Robbe heeft er duidelijk van genoten!

Ik denk dat hij zo’n band durft op te bouwen omdat hij tot nu toe vooral door vrouwen ‘in de steek werd gelaten’. Misschien een rare theorie van mij, maar ik ben ervan overtuigd dat hij zich bij mannen veiliger voelt…

Het gaat dus goed op school. Ik heb hem verteld dat hij daar mag blijven als hij dat graag zou willen, maar tot nu toe krijg ik steeds dezelfde reactie: “Ik wil bij mijn zus op school!” Gelukkig kreeg ik vorige week telefoon dat ik hem definitief kon komen inschrijven voor september. Dan kunnen ze dus eindelijk samen naar dezelfde school gaan.

Morgen heeft hij een dagje vrij… Dan heeft hij mij morgen voormiddag ook voor hem alleen 😉

201. Elke dag een beetje beter.

Vorige week startte Robbe op zijn nieuwe school. Hij hield zich groot, maar ik zag weer dat onzeker manneke naast mij lopen. Opnieuw zal hij mensen moeten leren toelaten die hij niet kent en dat is al zo moeilijk voor hem. Hij heeft het allemaal flink ondergaan en daar ben ik uiteraard heel trots op. Maar ik vond het wel belangrijk dat hij ook eerlijk durfde te vertellen wat hij er echt van vond…

Als ik hem vraag wat hij van zijn schooldag vond antwoordt hij meestal met “goed”. Gelukkig vond ik een goede truc om er wat meer uit te krijgen 😉 “Robbe, haal George (de cavia) maar eens uit zijn kooitje en vertel hem maar eens over jouw dagje.” Hij nam zijn vriendje mee op schoot en begon inderdaad te vertellen…

“Ik was op een nieuwe school geweest en ik was een beetje bang. Er zijn kindjes die veel boos zijn en ook wel eens verdrietig en dat vind ik niet fijn.” Ik besloot hem even te laten doen. ’s Avonds ging hij vrij goed naar bed, maar dan hoorden we een kwartier later een zacht gesnik. Toen ik bij hem ging kijken, zag ik dat zijn kussen nat was van de traantjes. “Ik zie dat je erg verdrietig bent, zullen we even in mama’s bed gaan liggen om een beetje te praten vriend?”

“Kan je vertellen waarom je verdrietig bent?” Vervolgens kwam alles eruit… “Ik mis mijn vriendjes van mijn andere school… en ook mijn juf. Ik ken helemaal niemand en op de speelplaats weet ik niet waar de kindjes uit mijn klas zijn. Ik heb weer geweend, geweend zonder tranen, maar wel in mijn hoofd.” Ik vertel hem over de keren dat ik zelf ben moeten veranderen van school. “Toen voelde ik mij ook echt verdrietig hoor, dat is heel normaal. Ik dacht toen dat ik helemaal alleen was, net zoals jij dat voelt. Maar weet je wat? Dat zal elke dag een beetje beter worden, dat beloof ik.”

Ik geef hem een dikke knuffel en zeg hem dat het heel knap is van hem dat hij zo goed uit kan leggen waarom hij verdrietig was. Jammer genoeg heeft hij de hele week geweend als hij in zijn bed lag, en telkens ben ik bij hem gaan liggen om over zijn verdriet te praten. Gelukkig merkte ik ook dat er steeds meer positieve verhalen naar voor kwamen. Hij verzamelde al ontzettend veel beloningskaartjes en ik zag zijn zelfvertrouwen groeien.

Afgelopen maandag was de eerste dag dat hij niet meer verdrietig was om naar school te gaan en ook toen ik hem van school ging halen leek hij al wat enthousiast. “Ik heb tegen de juf verteld dat ik een cavia heb. Eerst was het een geheim en wou ik het niet vertellen, maar vandaag mocht ze het weten en ik denk dat ik het morgen tegen mijn meester ga vertellen.” Ook gisteren ging het vlot. Ik zie hem wel heel onzeker en alleen op de speelplaats staan wachten op het belsignaal, maar verder lijkt het goed te gaan.

Ik stopte hem gisteravond onder en omdat hij niet verdrietig leek, ging ik niet meer bij hem liggen om met hem te praten. Toch stond hij na vijf minuten op de trap… “Mama, kom jij ook bij mij liggen als ik geen verdriet heb? Als ik fijne dingen wil vertellen?” Oeps! dat had ik zelf ook kunnen bedenken natuurlijk… Het zal voortaan bij ons avondritueel horen: even rustig met zijn tweetjes op bed zijn dag doornemen. Hij vertelde dat hij trots is omdat hij al een vriendenboekje mocht invullen en hoe lief zijn meester is. Dat hij het nog moeilijk vond in de eetzaal, maar dat hij het fijn vond in de klas. “Bij mijn bankje hangt mijn dagplanning, zodat ik weet wat ik moet doen. Mama, je had gelijk… het wordt elke dag een beetje beter.”

Heerlijk als ik gelijk krijg 😉

200. “Ik moest wel he…”

Robbe maakte gisteren zijn eerste dag op zijn nieuwe school. Ik moet zeggen dat we een heel ontspannen kerstvakantie hebben gehad. Het bracht ons de rust die we echt wel nodig hadden na die heftige periode…

Maandagochtend. Robbe heeft een slecht humeur. Hoewel we zondagavond uitgebreid zijn kleren hebben uitgekozen en zelfs even hebben aangetrokken om te zien of alles goed zit, blijkt de trui deze ochtend toch een probleem. Hij komt niet tot ontbijten en kan niet zeggen wat hij op zijn boterham wil voor de lunch op school. Uiteraard is het niet zomaar een slecht humeur… Hij heeft stress.

Hoe zou ik zelf zijn? Iedereen heeft het moeilijk met nieuwe, onbekende dingen. Omdat Robbe op maandag een uur later begint, beslis ik om eerst Lotte klaar te krijgen voor haar schooldag. Als we haar naar school hebben gebracht, kan ik de tijd nemen om beter om te gaan met ons stressmannetje.

Hij geeft aan dat hij een ander t-shirt onder zijn trui aan wil en ik ga er verder geen strijd om maken en laat hem zelf maar kiezen. Daarna rijden we op het gemak naar zijn nieuwe school. Daar gaat zijn knop om: geen stress laten zien en netjes antwoorden dat hij het wel ziet zitten. Ik weet wel beter…

Ik twijfel er niet aan dat zijn gedrag goed gaat zijn de komende periode. Omdat hij er niet op zijn gemak is zal hij zich inhouden, zich gedragen zoals van hem verwacht wordt. (Thuis zal het er wel uit komen en dat nemen we maar voor lief, want dan komt het er tenminste uit)

Na school komt zijn juf hem tot bij mij brengen en vertelt dat de eerste dag goed is verlopen. Hij krijgt momenteel les van een juf en een meester. “Hoe ging het jongen?” Vraag ik hem. “Goed, ik heb al veel kaartjes verdiend… Ik weet niet hoeveel, maar ik kan daar een beloning voor krijgen.”

“Wat fijn! Heb je je meester ook al gezien vandaag?” Hij kijkt me aan en ik zie een kleine glimlach: “Die heeft een sjakos (handtas)” 😊

Ik vertel hem dat ik fier ben op hem omdat hij het toch maar weer gedaan heeft vandaag. Zijn antwoord: “Ik moest wel he…”

Hij heeft gelijk natuurlijk. Al heeft hij dit nodig, voor hem is het geen keuze, hij was liever bij zijn vriendjes gebleven. Wel fijn dat hij zo eerlijk is en alles zo mooi kan benoemen.

Deze morgen al veel minder stress. Zijn sokken moesten wel drie keer opnieuw aan want die zaten echt niet goed 😉 Ik vraag hoe hij zich voelt en hij geeft aan dat hij niet meer zo bang is omdat hij nu weet hoe alles en iedereen eruit ziet. Hij stapt flink de schoolpoort binnen en ik laat hem met een gerust hart achter.

Deze namiddag vertelde hij dat hij bijna moest wenen op school. “Ik moest wenen in mijn hoofd en in mijn ogen was al een klein beetje water. Ik miste jou, daarom heb aan mijn handen geroken, want die heb ik gewassen met jouw kokoszeep.”

Daarna kwamen de verhalen over zijn eerste turnles waarbij ze heel leuke spelletjes hadden gespeeld en dat hij al twee vriendjes had. Hij had al goed gewerkt en weer veel kaartjes verdiend. We zijn vertrokken, het begin is gemaakt.

Is alles koek en ei? Nog niet. En dat mag ook. Het zou niet oprecht zijn als hij constant deed alsof het allemaal ok is om hem weer uit zijn vertrouwde omgeving te plukken. Ik ben heel trots op hoe hij alles zo eerlijk verwoordt. Het zal elke dag een beetje beter gaan en hopelijk voel je je snel wat meer op je gemak he lieverd ❤

 

198. De reden waarom het écht niet goed ging hier…

Dat het hier de laatste tijd niet lekker liep weten jullie ondertussen. Maar eigenlijk was de dood van Lotte haar papa er net teveel aan. Ik liep namelijk al anderhalve maand te janken omdat er zorgen waren rond Robbe. Waar het anderhalf jaar zo goed heeft gegaan, liep het nu toch fout.

Wat waren we trots dat hij zo goed is gestart in het eerste leerjaar! Hij ging graag naar school, deed heel goed zijn best en kon goed mee met het snelle tempo. De hulp die de zorgjuf van de kleuters de eerste periode zou bieden, leek helemaal niet nodig. Hij leerde vlot alle letters en begon met lezen. Hij maakte zijn taakjes en luisterde aandachtig naar de uitleg van de juf. Die goede start bleek echter zijn grootste valkuil…

Als hij thuis kwam was hij ontzettend druk en moest hij zich zeker anderhalf uur uitkuren. Ik kreeg het vermoeden dat hij zich inhield op school, zo graag wou doen wat van hem verlangd werd… was het misschien meer dan hij aankon? Op school ging alles echter nog goed en zagen ze niets van dit gedrag. Voor mijn gevoel kon het twee kanten op gaan: ofwel is het even wennen aan de druk van het eerste leerjaar en blijft het goed gaan, ofwel komt het er op school uiteindelijk ook nog uit.

Vorig jaar zaten er in zijn klasje 19 kinderen, waarvan er vier vertrokken zijn op het einde van het schooljaar. Maar in plaats van met de overgebleven 15 kinderen in het eerste leerjaar te zitten, bleken er 24 te zijn. Zoals in zoveel klassen tegenwoordig ook verschillende kindjes met een rugzakje. Een uitdaging dus om hen allemaal te leren lezen en schrijven… Vanaf november kreeg Robbe het echt wel moeilijk op school. Leren vond hij niet meer leuk, hij zei dat hij niks kon en ik zag hem met de dag ongelukkiger worden. Regelmatig liep hij krom van de buikpijn… pure stress!

Toen ook de juf plots vertrok en de regelmaat zoek was, ging het met Robbe steeds slechter. Hij kreeg langs alle kanten hulp en er werd van alles geprobeerd, maar niets hielp. Er werd beslist om de zorgjuf van de kleuters op te trommelen en ook zij zag dat dit niet de Robbe van vorig jaar was: “Ik mis dat geluk in zijn ogen.”

Regelmatig probeerde ik erachter te komen waarom hij zich nu niet zo goed voelt als in de kleuterklas. “In het begin kon ik nog heel goed proberen mama, maar nu lukt dat niet meer… ik kan niet meer proberen.” Op school gaf hij aan dat hij kindjes uit zijn klas wou wegtoveren, zodat het er niet zoveel waren. “Ze maken zoveel lawaai…” zei hij.

Tijdens een overleg op school kwam het hoge woord eruit en gaf ik aan dat ik hem liever naar het bijzonder onderwijs zag gaan. Er werd een plan opgesteld om hem nog een tijdje naar school te laten gaan, zodat we hem konden voorbereiden op de verandering en dat hij zou vertrekken met een feestje. Hij zou naar dezelfde school als Lotte kunnen gaan en wat zouden die kleine klasjes hem deugd doen! Een moeilijke beslissing, maar wat gaf het ook veel rust.

Die rust was echter van korte duur. Het CLB ging alles in gang zetten om zijn verslag voor bijzonder onderwijs in orde te maken. (2 jaar geleden kreeg hij geen verslag) Ondertussen kon ik op zijn nieuwe school al eens een afspraak maken om hem daar kennis te laten maken. Het antwoord bracht me helemaal van de kaart: er was geen plaats! Voor de eerste keer moest de school leerlingen weigeren die een attest kregen voor bijzonder onderwijs.

Ik dacht dat de beslissing nemen het moeilijkste deel was, maar het begon langzamerhand in een nachtmerrie te veranderen. Wat is het ontzettend krom dat kinderen die deze hulp nodig hebben het niet kunnen krijgen! Ik kwam er achter dat er nog verschillende speciale basisscholen waren die volzet waren. Dat wil dus zeggen dat leerkrachten op het regulier onderwijs vaak noodgedwongen leerlingen moeten opvangen waarvoor eigenlijk bijzonder onderwijs nodig is. Nog meer druk op die scholen ook.

Ondertussen schreven we Robbe in op een school die hem dezelfde hulp kan bieden. Hij mag er in januari starten, maar daarvoor moeten we een stuk verder rijden en bovendien komt hij hierdoor niet bij zijn zus op school (op 800 meter van ons huis) Robbe staat wel op de wachtlijst op de school van Lotte en we hopen dat hij daar snel terecht kan. Afgelopen maandag gingen we voor een rondleiding naar zijn nieuwe school en zowel Robbe als ik werden er wel gerust gesteld. Hij zal er in een klein klasje terechtkomen met enorm veel regelmaat en voorspelbaarheid.

Morgen heeft hij een afscheidsfeestje op school. De juf is van plan om hem met een knalfeest te laten vertrekken. Hij werd al verwend met een mooi cadeau en ik heb begrepen dat hem morgen nog allerlei leuke dingen te wachten staan. Zelf maakten we al afscheidscadeautjes voor zijn klasgenootjes. De juf vroeg of ik ook even naar de klas kon komen… Toen ik Robbe vroeg of hij dat fijn vond, antwoordde hij: “Alleen als je niet gaat wenen mama.” hihi, hij kent me maar al te goed 😉

Vandaag ontving ik van de kleuterjuf een brief. Mooi opgerold en vastgebonden met een gouden lintje. Ik wist al meteen dat het een tranentrekker zou zijn. Omdat ik te nieuwsgierig was om tot thuis te wachten, maakte ik hem in de auto al open… Twee zinnen… twee zinnen hield ik het droog. De rest heb ik maar voor thuis bewaard. Mooie woorden, hele mooie woorden. Lieve woorden, woorden waaruit blijkt dat ze Robbe kent.

Wat fijn dat hij op deze manier afscheid kan nemen van zijn juffen en klasgenootjes. Hij kijkt ernaar uit en daarna gaan we eens echt genieten van twee weken kerstvakantie! Dat hebben we wel verdiend na deze moeilijke periode ❤

 

194. Het geheim van de sint vertellen of zelf laten ontdekken?

Halloween is weer achter de rug en we hebben samen genoten van een fijne herfstvakantie. Lotte telt af naar haar verjaardag, maar ook Sinterklaas is hier weer het onderwerp van de dag. Vorig jaar hield ik er al rekening mee dat het de laatste keer zou zijn dat ze er allebei nog in geloven. Lotte wordt bijna 9 jaar, maar is nog een hevige ‘believer’. Wat doe ik daar nu mee? Wanneer zijn ze te oud om nog in de goedheiligman te geloven?

“Robbe, wist je dat de kerstman niet bestaat? Dat doen de mama’s en papa’s, die leggen de cadeautjes onder de kerstboom.” Terwijl ik het eten klaar maak hoor ik Lotte uitgebreid tegen haar kleine broer vertellen dat alle kindjes in Amerika voor de gek worden gehouden door hun vaders en moeders. “Dom van die kindjes hè? hahaha!” Samen lachen ze om die domme Amerikaanse kinderen.

Even later neem ik haar apart… “En Sinterklaas dan?” vraag ik haar. “Ja mama, die is echt natuurlijk! Duh!” Ze begint een hele uitleg dat de Sinterklazen in de winkels verkleed zijn, maar dat er één echte Sinterklaas is. Het is duidelijk dat ze dus ook dit jaar nog vol verwachting uitkijkt naar de sint.

En waar ik dacht dat Lotte kritische vragen zou beginnen te stellen, komt niet zij, maar Robbe naar me toe. “Hoe komt het dat die witte jurk van Sinterklaas nooit vies wordt? Gaat hij nooit mee met de zwarte Pieten dan? En hoe komt het dat hij veel ouder wordt dan ons, eigenlijk kan dat toch niet?” Ik hou er al maar rekening mee dat kleine broer binnenkort haarfijn aan zijn grote zus zal uitleggen hoe de vork in de steel zit 😉

Maar wat als dat niet zo is? Moet ik het haar dan vertellen of moet ik haar er zelf achter laten komen? We zullen alleszins eerst genieten van het feit dat ze dit jaar allebei nog heeeel braaf zijn de komende periode. (Alhoewel de stress er rond ook killing kan zijn!)

Hoe oud waren ze bij jullie toen ze het geheim van de sint ontdekten?

192. Een interessante week voor de boeg.

Lotte en Robbe moeten nog één weekje naar school en dan begint hun herfstvakantie. Ze zijn er allebei op hun eigen manier erg aan toe: Lotte wil vooral in bed blijven liggen ’s morgens en Robbe is moe van het hele schoolgebeuren. De overstap naar het eerste leerjaar blijkt toch veel van hem te vragen.

Stilzitten op school.

In mijn vorig bericht vertelde ik over de moeilijke week die hij thuis had, maar blijkbaar ging het op school ook niet zonder slag of stoot. De moeilijkheden met zijn echte mama spelen hem duidelijk nog parten, maar daarnaast is de aanpassing van het ‘leren’ en moeten stilzitten ook niet simpel voor hem. (zoals voor veel kinderen)

Ik merk dat hij, wanneer hij thuiskomt, echt de behoefte heeft om zich eens goed uit te kuren. Op school is het vaak stilzitten en daarmee is het contrast met de derde kleuterklas best groot. Hij houdt zich op school toch wat in en hier moet alles er even uit 😉 Maar afgelopen week gaf de juf wel aan dat hij het moeilijk heeft qua gedrag. Fijn dat ze hierbij laat weten dat het hun taak is om hem beter in zijn vel te laten voelen en dat ze mij bij haar aanpak betrekt.

Allemaal rond de tafel.

Morgen staat er een overleg gepland met alle betrokken partijen: psychologe, juf, zorgjuf, ondersteuningsjuf, CLB, pleegzorg en ik. Het is een opstartgesprek voor dit schooljaar waarin we bespreken hoe het loopt en waar het eventueel vastloopt. Twee weken geleden dacht ik: “Waar moeten we het daar in hemelsnaam over hebben?” Maar nu kunnen we toch een paar dingen beter op elkaar afstemmen, zien hoe we alles gaan aanpakken. Ik zie er niet meer zo tegenop zoals de eerste jaren, we zijn er allemaal om Robbe de nodige hulp te bieden.

Overigens denk ik dat het vooral even aanpassen is aan alles dat nieuw is: de juf, het leren, de speelplaats,… noem maar op. Ik maak me nog niet teveel zorgen.

Grote dag voor Lotte.

Woensdag ben ik jarig, maar toch zal het daar niet om draaien die dag. Lotte gaat iets heel spannends meemaken en zal zich die dag heel belangrijk vinden. Ik hou jullie nog even in spanning, maar schrijf daarna uiteraard een uitgebreid verslag van die dag. En voor degenen die al weten wat er op de planning staat… ssst! Mondje toe 😉

Ook aftellen voor Robbe.

Maar ook onze Robbe is aan het aftellen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is hij helemaal bezeten van hun cavia’s Peppa en George. (tja, ze mochten zelf kiezen haha) Als hij ’s morgens de trap af komt, steken ze hun hoofdje al zo ver mogelijk de lucht in omdat ze weten dat ze even met hem mogen knuffelen terwijl ze naar een aflevering van Peppa Pig kijken.

Omdat hij op school ook al veel vertelt over zijn beestjes, vroeg de juf me of ze een keertje mee naar de klas mogen komen. Donderdag is het zo ver, dan zullen ze vertroeteld worden door 24 paar warme kinderhandjes 😉 In zijn klas hangt een aftelkalender waar hij elke schooldag weer een dag mag wegstrepen, iets waar hij het iedere avond voor hij gaat slapen weer over heeft.

En dan: vakantie!

Na vrijdag begint dan eindelijk hun welverdiende vakantie. Ik moet dan ook maar een paar dagen werken, dus we gaan een ideale combinatie tegemoet van werken en tijd met de kindjes. We kijken er al naar uit!

 

191. Voor altijd getekend?

Wat gaat het het laatste jaar goed met Robbe, zo fijn! Het gaat goed… maar niet perfect. Ik weet dat het bij niemand perfect gaat en dat verwacht ik ook niet van hem, maar de afgelopen week werd ik toch weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Hoe goed het ook gaat met Robbe, hij is nog steeds dat manneke dat op zijn korte leventje al veel meemaakte. Is hij getekend voor het leven? Ik weet het niet, maar feit is wel dat hij plots terug kan kruipen in het gevoel dat hij ooit had, met een grote angst om verlaten te worden.

Vorige week belde de pleegzorgbegeleidster me om een kleine update te krijgen over Lotte en Robbe. Geen problemen, goed gestart op school, enz… Ze vroeg ook nog eens of zijn moeder nog berichtjes had gestuurd. Het antwoord dat ik moest geven was helaas erg weinig. Toen ik het er daarna met mijn schoonvader over had, onderbrak Robbe me en vertelde hij zelf dat hij geen berichtjes meer kreeg. Hoewel hij er op dat moment niet verdrietig of boos om leek, merkte ik de dagen erna echt een verschil op in zijn gedrag. Hij werd denk ik weer even geconfronteerd met het gevoel dat hij in de steek gelaten werd.

Nu ik dit schrijf is de rust weer teruggekeerd, maar hij heeft me afgelopen week een serieuze test laten ondergaan… “Robbe wil je een boterham of cornflakes voor ontbijt?” Boos roept hij dat hij yoghurt wil. Ik vertel hem dat we nog maar één potje in de koelkast hebben staan en om te voorkomen dat er ruzie komt met Lotte, mag niemand dat laatste potje nemen. Ik geef hem nogmaals de keuze tussen de boterham of cornflakes. “Jij houdt niet meer van mij! Ik krijg geen eten van jou! Jij wil mij niet meer!” Ik blijf rustig herhalen dat ik altijd van hem hou, maar dat ik het niet fijn vind als hij tegen me schreeuwt. De rest van het ochtendritueel blijft alles een gevecht, maar ik probeer uit alle macht de kalmte te bewaren.

We zitten in de auto onderweg naar school. Lotte heb ik al aan de poort afgezet en we vertrekken nu naar zijn school. “Ik hou van jou, mama.” Ik heb tranen in mijn ogen. Even was ik vergeten hoe moeilijk zo’n fase van aantrekken en afstoten kan zijn. Ik praat hardop tegen mezelf: “Ik ben ook maar een mens, ik heb ook een hart.” Zijn woorden doen me pijn. Ik weet waar het vandaan komt, dat hij bevestiging zoekt dat ik hem niet in de steek zal laten, ook niet als hij heel stout is.

Voordat ik naar het werk ga, stuur ik Bert nog een sms over de zware ochtend. Hij stuurt me troostende woorden en op het werk vind ik gelukkig de nodige afleiding. Uiteindelijk  heeft Robbe het zo een dag of vier volgehouden, maar nu lijkt hij gelukkig weer overtuigd van het feit dat ik bij hem blijf. Ik heb mijn lief manneke weer terug en nog belangrijker: Robbe lijkt zijn rust weer terug te hebben.

Het blijkt nog maar eens dat het toch gevoelig ligt bij hem. Er gaan in zijn leven nog momenten zijn waarop hij zich terug dat klein bang jongetje zal voelen. Het aangaan van relaties, mensen vertrouwen, het zal allemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Gelukkig worden we omringd met mensen die het beste met hem voor hebben en kunnen we op hulp rekenen als dat nodig is.

Nu ga ik mijn vriendje nog een boekje voorlezen, ons momentje samen ’s avonds ❤