189. Gaat het nog goed met Robbe?

Jullie hebben al even niets van mij gehoord en ik kan me voorstellen dat jullie denken dat het hier misschien niet helemaal goed gaat. Jullie weten dat de kinderen allebei goed gestart zijn op school. Toch vroeg ik me vorige week af of het nog wel goed ging met Robbe. Lezen jullie nog eens mee?

Robbe is deze maand dus begonnen in het eerste leerjaar. Een hele belevenis, maar dat geldt natuurlijk voor ieder kind dat kleuter af is. Sinds de problemen op zijn vorige school, blijf ik altijd een beetje bewaakt voor eventuele moeilijke situaties. Daar voel ik me soms best wel schuldig over, want eigenlijk verdient hij mijn vertrouwen, nietwaar? Ik denk dat de gebeurtenissen op zijn vorige school bij ons allebei een grote indruk hebben gemaakt en soms ben ik een beetje bang om uit te spreken dat het goed gaat.

Vorige week gaf zijn juf aan dat hij wel erg vaak naar het toilet moet, iets dat thuis helemaal niet het geval is. Wanneer ik hem daarover aansprak gaf hij aan dat hij eigenlijk eventjes uit de klas wou. Ik heb liever niet dat hij in zulke situaties gaat liegen over dat hij moet plassen terwijl dat niet zo is. Thuis merkte ik al vanaf de eerste dagen op dat hij extra energie kwijt moet. Misschien heeft hij zich op school ingehouden, wil hij extra braaf zijn en uiteraard is er in het eerste leerjaar veel minder beweging dan in de kleuterklas.

Op woensdag kreeg ik op de opvang te horen dat hij een moeilijke dag had. Toen begon ik mij toch wel druk te maken… Ik begrijp zijn gedrag en kan het thuis wel aan als hij zich een uur moet uitkuren na school, maar wat als het steeds moeilijker wordt om ‘te wachten tot we thuis zijn’? Moet hij gewoon wennen aan het nieuwe ritme in de klas en past hij zich straks aan of stapelt zijn onrust inwendig op en kunnen we straks een ‘bommetje’ verwachten?

Donderdag had ik toevallig een afspraak staan bij zijn psychologe en ook zij zag dat hij wel wat onrust in zijn lijfje had. Gelukkig wist ze het ook wel wat te relativeren en dat had ik op dat moment wel even nodig. Het is ook nogal een aanpassing om na twee maanden zomervakantie voor het eerst te moeten stilzitten en heel veel leren. (want ze gaan snel, heel snel!) Die opvang op woensdagnamiddag was er misschien gewoon teveel aan. Ze stelde voor om eens bij de juf te gaan polsen voor een oplossing en ook eens na te vragen hoe het zat met de extra ondersteuning die hij vorig jaar kreeg in de kleuterklas.

Een uur later zat ik al op de infoavond van zijn school en kreeg ik gelukkig even de kans om met de juf te praten. Ze wist me te vertellen dat ze juist vernomen had dat hij de extra ondersteuning van dezelfde lieve juf als vorig jaar zou krijgen, super! Ik vertelde ook van zijn nood om energie kwijt te kunnen.

Ze dansen tussendoor regelmatig, maar dan doet hij niet echt mee… tja, dat kennen we 😉 Ze ging het eens bekijken en zei dat hij het eigenlijk goed doet in de klas. Na die avond kwam ik tot de conclusie dat ik me voor niets druk had gemaakt. Hij gaat elke dag graag naar school, ik mocht hem zelfs niet meer op de speelplaats gaan afzetten, want hij kon dat wel alleen! Verder is hij heel gemotiveerd om zijn huiswerk te maken, vandaag deed hij zijn leeswerk zelfs twee keer: één keer met Bert en één keer met mij, zo fier dat hij al wat woordjes kan lezen! En wij zijn natuurlijk ook heel trots op hem ❤

Thuis eet en slaapt hij heel goed en hij speelt elke avond alleen met zijn lego en playmobil, iets dat hij vroeger amper deed. Kortom: allemaal tekens dat het goed gaat met Robbe!

Ik hoop toch dat ik niet iedere keer in paniek blijf schieten, maar ik ben vooral bang om signalen te missen en daardoor problemen niet op tijd kan voorkomen. Ach ja, als (pleeg)mama ben je nooit echt gerust he 😉

188. Een boekentas gevuld met boterhammen, mijn hart gevuld met trots, liefde en geluk!

Deze ochtend 07:00: “Mama, mag ik vandaag naar school?!” Dat Robbe dit ooit zou vragen, ik zag het niet voor mogelijk. Wat is hij blij om naar het eerste leerjaar te gaan. Lotte is nog wat lui, maar eens ze haar oogjes uitgebreid heeft open gewreven, is ook zij heel enthousiast. “Mag ik mijn nieuwe kleren aan? Met die vosjes?” vraagt ze. “Lieve schat, dat is met lange mouwen en het wordt nog best mooi weer vandaag, ik denk dat je beter iets met korte mouwen kiest.” Ze heeft de geweldige oplossing om met de schaar een stuk van de mouwen te knippen, maar dat praat ik toch maar uit haar hoofd 😉

We hebben rustig ontbeten en daarna samen de boekentas ingeladen. Voor Robbe veel boterhammen, want wat kan hij eten! Ik leg hem uit dat we er eentje extra in gaan doen, omdat hij waarschijnlijk wat meer honger zal hebben op zo’n eerste schooldag. “Doe ook maar een bifiworstje… en een kaasje… en komkommer misschien?” Bij Lotte doen we er een lading blauwe bessen bij. “Mijn lievelings!” roept ze vrolijk. Geen spanningen dit schooljaar, gewoon heel veel zin om er aan te beginnen na die twee maanden vakantie. Ik vind het heerlijk zo!

Robbe valt bijna achterover met zijn boekentas, maar dat geeft hij uiteraard niet toe. We maken buiten nog even de jaarlijkse foto voor de eerste schooldag. Het is de eerste keer dat ze er allebei enthousiast opstaan, zo fijn!

Eerst zetten we Lotte af aan haar school en ze is even vlot vertrokken als altijd. Ik vind het toch wat spannend omdat ze pas vandaag te horen zal krijgen wie haar klasgenootjes en juf zullen zijn komend schooljaar. Voor Lotte zelf lijkt dit verrassende element totaal geen probleem.

Ook Robbe stapt vlotjes mee richting zijn school. We wandelen eerst voorbij het gebouw van de kleuters waar hij vorig schooljaar ging, daarna verder richting ‘grote school’. Het gaat nog steeds goed, maar hij houdt mijn hand toch al wat steviger vast. Op deze speelplaats hoort hij niet meer bij de groten, maar bij de kleintjes natuurlijk en dat lijkt wel wat indruk te maken.

Al snel komt zijn juf naar ons toe en vraagt of hij bij haar wil staan of liever met zijn vriendjes wil spelen. “Ik wil naar mijn vrienden.” Het ging super vlot eigenlijk. Hij stond flink in de rij toen de bel ging. Dat was ook het moment dat de kleuterjuf van vorig jaar snel even kwam kijken hoe het ging, super lief! Ik denk dat ook zij zag dat het wel goed kwam. Hij zwaaide nog snel naar mij en ging naar binnen, klaar om aan zijn avontuur te beginnen!

Ik heb daarna vooral wat afleiding gezocht met mijn zus, want op zo’n eerste schooldag zit je toch maar de hele dag te denken aan hoe het zou gaan met de kinderen. Zoals je ziet hebben we er het beste van gemaakt 😉

Ik was vooral benieuwd om Lotte van school te halen en te horen bij wie ze in de klas zit. Ik zie haar lopen en zag dat er niemand van haar vorige klasgenootjes bij waren… slik… wat zal ze daar van vinden? Ik zie wel dat er wat meisjes bij haar lopen en dat was al twee jaar geleden dat er nog een meisje bij haar in de klas zat.

“Ik zit weer bij juf J. en er zijn vijf meisjes in onze klas en twee jongens!” Oef! Gelukkig is ze zelf wel blij met de gemaakte keuze. Ze is op dat gebied veel gemakkelijker dan ik en misschien maar goed.

Robbe vertelde veel over zijn eerste dag bij zijn nieuwe juf. Ze was lief, net zo lief als de vorige juf. Hij is omringd met deugnieten en kreeg het voor elkaar om op de eerste dag zijn brooddoos kwijt spelen… “Maar ik had wel alles op mama! Goed he!”

Mijn hart vult zich vandaag met trots, liefde en geluk. Ik ben zo trots op jullie… Lotte wat ben je toch een vrolijk en lief persoontje en wat pas je je ontzettend goed aan! Robbe, wat ben je toch gegroeid, je kan nu al zo goed omgaan met nieuwe, spannende gebeurtenissen, super! Ik hoop dat jullie een fijn schooljaar tegemoet gaan lieverds ❤

 

187. Niets van mij gehoord, toch veel gebeurd.

Het was even stil hier. Ik vond even de fut niet meer om te bloggen en heb hier even de boel de boel gelaten. Dat wil echter niet zeggen dat er afgelopen week niets gebeurde. In tegendeel: er stonden drie belangrijke zaken op het programma…

Bezoek met de mama en papa van Lotte.

Vorige week woensdag was het nog eens tijd voor Lotte om een uurtje met haar mama en papa door te brengen. Robbe had geen zin om mee te gaan, dus regelde ik dat hij naar mijn zus kon in de tussentijd. “Ik wil ook naar Metie!” reageerde Lotte. De vorige keer waren haar ouders wat afwezig tijdens het bezoekmoment en gebruikten ze hun tijd samen niet echt optimaal. In eerste instantie had ze er dus niet zoveel zin in.

Ik kreeg een uur op voorhand al een telefoontje van de pleegzorgbegeleidster dat het bezoek zou kunnen doorgaan. We zouden de rit naar de dienst van pleegzorg dus niet voor niets moeten maken. Vanaf dat moment werd Lotte toch wel weer enthousiast om naar haar papa en mama te gaan. Bij aankomst stonden ze ons buiten al op te wachten.

Gelukkig ging het deze keer een stuk beter en hebben ze heerlijk samen gespeeld! De tijd vloog voorbij en we vergaten zelfs even dat het uur al voorbij was. Daarna nog een paar stevige knuffels en Lotte kon weer tevreden terug naar huis. Helemaal top dus!

De kennismaking met de papa van Robbe.

Voor Bert en mij stond deze week de kennismaking met de vader van Robbe gepland. We hadden hem nog nooit ontmoet en waren dus ook best verrast dat er na 6 jaar toch de vraag kwam om met ons af te spreken. Wat was ik zenuwachtig zeg! Onze begeleidster zou ook mee gaan en stelde ons al gerust dat papa het minstens zo spannend vond. Ik kan me voorstellen dat die drempel voor hem na al die jaren behoorlijk hoog is geworden…

Het is een aangenaam en rustig gesprek geweest, waarin één ding centraal leek te staan: wat is het beste voor Robbe? Papa geeft duidelijk aan dat hij hem mist, dat hij wenst dat hij hem ooit weer kan zien, maar beseft tegelijk dat hij moeite heeft om lange relaties op te bouwen en te onderhouden. Hij weet niet zeker of hij in het leven kan blijven, eenmaal een ontmoeting tussen hem en Robbe zou plaatsvinden.

Ik vind dat vooral knap dat hij dit besef heeft en ook durft uit te spreken. Voorlopig gaan we het contact verderzetten tussen de volwassenen, totdat alle partijen er zeker van zijn dat papa het kan volhouden om in beeld te blijven in het leven van Robbe en ook hijzelf moet zich goed genoeg in zijn vel voelen. Het is fijn dat we het tempo van hem kunnen volgen zonder dat er van alles wordt opgedrongen.

Gaan kijken in het eerste leerjaar.

De vakantie is nu echt bijna afgelopen en op veel scholen werden er afgelopen week kijkmomenten georganiseerd. Zo ook bij Robbe. We maken hier niet elk jaar gebruik van, maar omdat hij naar het eerste leerjaar gaat en een juf krijgt die we nog niet gezien hadden, wilden we graag een kijkje nemen. Stoer liep hij voorop, want hij wist de weg 😉

Dat stoere verdween echter even toen hij een van zijn kleuterjuffen zag aankomen. Ze bood meteen aan om met ons mee te lopen en al snel kwam zijn juf van afgelopen schooljaar er ook bij staan. Hij sloeg even helemaal dicht, maar na vijf minuutjes ging het weer prima. Zijn nieuwe juf legde hem al uit wat ze op de eerste schooldag gingen doen. (Dank u, dat heeft hij nodig!)

Vervolgens vertelde de juf van de kleuters dat ze hem maandag wat zal begeleiden. Ze hoeven dit helemaal niet te doen, want hij heeft in principe met die juffen niets meer te maken, maar dat ze aanvoelen dat dat voor hem een verschil kan maken vind ik zo fijn he! Ik verwacht dat hij maandag eveneens overdonderd zal zijn in het begin, maar dat hij snel weer zal genieten van de regelmaat die school met zich meebrengt. Zijn boekentas staat klaar, kom maar op met dat eerste leerjaar!

183. Na vijf jaar gaat het er dan toch van komen.

Robbe wordt bijna zes jaar, hij is momenteel 5,5 jaar bij ons. Zijn plaatsing betekende een moeilijke weg, zowel met hem als met zijn mama. Maar hoe zit het nu met zijn papa? Uit het niets kregen we namelijk een paar maanden geleden bericht van onze begeleidster dat hij contact had opgenomen met haar…

Robbe heeft zijn vader voor het laatst gezien toen hij vier maanden oud was, een bezoek dat geregeld werd toen hij nog bij zijn crisispleegouders woonde. Dat wil dus zeggen dat Bert en ik zijn vader nog nooit gezien hebben. Om heel eerlijk te zijn speelde het hier nooit eerder een rol, Robbe had een buikmama en een zorgmama en Bert was gewoon papa, klaar…

Hoe heet mijn papa?

Het was dankzij de nieuwsgierigheid van Lotte dat er dit jaar voor het eerst over gesproken werd. Zij deed namelijk de ontdekking dat je een mama en een papa nodig hebt om een kindje te maken (including all the dirty details, help!!!) “Hebben mijn echte mama en papa mij dan gemaakt? Iew!” en daarna volgde al snel: “Huh wie heeft Robbe dan mee gemaakt?!”

Robbe spitste natuurlijk meteen zijn oren, dit ging over hem. We hebben op dat moment dan ook rustig uitgelegd dat ook hij een echte papa heeft. “Hoe heet mijn papa dan?” We vertelden zijn naam, maar zeiden ook dat wij verder niet veel weten, omdat we hem nog nooit hebben gezien.”

Wat wil hij?

Eigenlijk was het eerder ‘Wat moet hij?’ toen we te horen kregen dat hij contact had opgenomen. We hebben het eerste jaar zo gehoopt dat ook hij interesse zou tonen naar zijn zoon, maar helaas. Dat hij uitgerekend nu contact opneemt, na een voor Robbe heel moeilijk jaar, baalde ik echt wel van en ik was dan ook erg op mijn hoede.

De begeleidster beloofde dat we echt niet ineens bezoeken op zouden starten en dat ze eerst zelf eens bij hem ging horen wat zijn bedoelingen zijn.

Het tempo van Robbe.

Het antwoord is dat hij zelf nog niet goed weet wat hij wil… Hij wil weten hoe het met Robbe gaat, maar weet voor zichzelf nog niet of hij ook echt contact wil. Verrassend genoeg lijkt zijn vader te begrijpen dat we het tempo van Robbe moeten volgen. Hij vraagt naar de mening van de begeleidster en zelfs naar het standpunt van de psychologe waar Robbe regelmatig naartoe gaat. Ze zijn samen overeengekomen dat hij zijn zoon eerst mag leren kennen via ons: de pleegouders en de pleegzorgbegeleidster. Robbe wordt zo dus voorlopig gespaard van extra stress.

Omdat papa zelf aangeeft dat hij niet durft te garanderen dat hij een blijvende rol in het leven van Robbe kan innemen, ben ik blij dat we het op deze manier gaan aanpakken. Op het moment dat onze kleine man zelf behoefte krijgt aan contact of vragen heeft, kunnen we hem hopelijk laten zien dat er wel degelijk interesse was vanuit papa’s kant.

Zenuwachtig.

En zo zullen we na ruim 5 jaar dan voor het eerst een kennismaking hebben met zijn vader. Jullie kennen mij al: dat wordt weer een zenuwachtige bedoeling 😉 We worden gelukkig gesteund door de begeleidster die ook al aangaf dat het voor hem ook een hele moeilijke stap is, vooral omdat hij zo lang uit beeld bleef. We gaan er maar weer met een ‘open mind’ naartoe, zoals we dat elke keer deden bij zo’n kennismaking.

180. DIY hulpmiddel voor meer structuur.

Het was bloedheet vorige week en ik kan daar helemaal niet van genieten. Ik zit echt binnen te wachten totdat het voorbij gaat en probeer zo min mogelijk te doen. Dat is voor mij niet fijn, maar voor Robbe helemaal niet. Hij wil natuurlijk net zoals Lotte zoveel mogelijk buiten spelen en dat mochten ze nu alleen ’s morgens. Zo’n week binnen zitten betekent voor hem ook dat alle structuur wegvalt. Het ging dan ook niet zo goed afgelopen dagen.

Hij was gefrustreerd en aanhankelijk, te aanhankelijk. Ik begreep het wel, maar ik had het zelf echt even te heet om er goed mee om te kunnen gaan. (dat is allemaal zacht uitgedrukt hoor, hij haalde het bloed onder mijn nagels uit!) Gelukkig kwam er in het weekend afkoeling en ik besloot afgelopen nacht (!) het probleem rond gebrek aan structuur tijdens de vakantie aan te pakken…

In het verleden maakte ik al eens zelf een planbord. Maar een aantal maanden geleden zei Robbe dat hij het niet meer leuk vond en vooral: dat hij het niet meer nodig had. Toch weet ik dat het hem helpt als hij door middel van pictogrammen kan zien wat hem te wachten staat. Ik besloot een slinger met tekeningen te maken zodat hij een ‘tijdlijn’ van de komende dag heeft.

Mijn tekentalent is niet zo geweldig maar met cartoons te googelen lukte het aardig. Hij kon vanmorgen toch alles ontcijferen, oef 😉

Ik nam hem deze morgen eerst even bij mij… “Robbe, heb jij ook gemerkt dat het niet zo lekker gaat de laatste dagen? Dat we allebei veel mopperen?” Hij knikt van ja. “Ik heb een beetje nagedacht en zou het kunnen dat jij het niet fijn vindt dat wij allemaal beneden hebben geslapen deze week en jij alleen boven?” (we hebben geprobeerd hem ook beneden te leggen waar het frisser was, maar hij kreeg zijn slaap niet te pakken) “En ik denk dat jij het misschien wat moeilijk vindt als je niet weet wat we gaan doen op een dag, toch?” Hij komt wat dichterbij en mompelt: “Ja, heel moeilijk…”

“Daarom hebben we vannacht weer allemaal boven geslapen net zoals jij en daarom heb ik iets geknutseld voor jou, om jou te helpen.” Hij lacht en zegt: “Ik heb het al gezien, er hangt een slinger en daar staat ook YouTube en Albert Heijn op.” Nog een dikke knuffel en daarna snel naar beneden om te kijken hoe onze dag er vandaag zal uitzien.

Hij noemt alles op, maar daarna wordt hij ongemakkelijk… Ik zak door mijn knieën en vraag hem wat er scheelt. “Ik ben blij dat jij dat gemaakt hebt voor mij,” zegt hij terwijl hij naar beneden kijkt. “Natuurlijk jongen, dat verdien jij toch?!”

Hopelijk op naar een fijne vakantieweek, ik heb er alle vertrouwen in!

177. Hoe we voor Robbe een ‘veilige’ vakantie kozen.

Vakantie betekent niet voor iedereen genieten. Voor Robbe en voor vele andere pleegkinderen is het een periode van onvoorspelbaarheid. We besloten dit jaar onze vakantie wat beter voor te bereiden om te voorkomen dat hij het moeilijk zou krijgen…

Vorig jaar gingen we naar de Nederlandse kust. We huurden een huisje, reden wat rond om wat van de omgeving te kunnen zien… “go with the flow” dachten we. Dat was buiten Robbe gerekend! De onvoorspelbaarheid maakte hem weer helemaal onzeker, waardoor hij boze buien kreeg en wij beetje bij beetje steeds meer gefrustreerd geraakten. No more go with the flow dus 😉

Afgelopen week zijn we naar Duitsland geweest, hebben we genoten van de mooie omgeving daar en vond Robbe toch zijn rust. Hoe dat kwam? We zaten in een huisje op Center parcs. Op zo’n vakantiepark komen vaak dezelfde dingen terug en zo wist hij een beetje wat hem te wachten stond. Op de eerste dag hebben we een ronde op het park gemaakt zodat hij al een idee had van wat er allemaal te zien was.

Zo zag hij deze geweldige paardjes:

Ik zal er op mijn facebookpagina een filmpje van toevoegen, het was echt een grappig zicht!

Eenmaal terug in het huisje mochten ze samen een planning maken van wat ze op welke dag wilden doen. Dit hielp hem echt heel goed!

Robbe houdt niet van verrassingen.

Afgelopen woensdag wilden Bert en ik Robbe en Lotte verrassen met een bezoek aan een natuurpark om naar de diertjes te kijken. We wilden het echt als verrassing houden en besloten niet te zeggen waar de reis naartoe ging. Lotte had er zin in, maar Robbe zat te mopperen in de auto: “Dit is de saaiste dag van mijn leven!” Ondertussen keek hij rond en herkende hij de wegen omdat we daar op de heenweg ook gereden hadden. “Jullie rijden stiekem terug naar huis! We gaan helemaal niks leuks doen!”

Ik liet hem mijn GSM zien waarop ik Google Maps gebruikte. Ik liet hem zien dat hij aan  het aftellen was: nog 10 km, nog 9,… Dat kalmeerde hem gelukkig al een beetje en hij vroeg regelmatig of hij nog eens mocht kijken.

Blij, bang en later trots.

Toen we aankwamen bij ‘Wildpark Freisen’ was het ook meteen goed voor hem. “Dankjewel mama en papa, dat ik naar de diertjes mag kijken!” Bij de kassa werd ons gevraagd of we ook dierenvoeder wilden kopen. Dat zag Lotte wel zitten: zelf de dieren eten geven…

Hoewel Robbe een echte dierenvriend is, vond hij het hier wel heel erg spannend dat ze gewoon los rondliepen daar. Hij was dan ook een beetje bang om hen te voeren… Een dilemma want hij wou wel echt heel graag! Bert heeft hem moed ingepraat en wat was hij ontzettend trots op zichzelf toen hij het eindelijk durfde…

Het werd dus toch nog een hele leuke dag, maar Bert en ik wisten meteen weer hoeveel Robbe van verrassingen houdt 😉

Hij heeft zich trouwens regelmatig over zijn angst kunnen zetten en ik moet toegeven dat het telkens Bert was die hem het vertouwen gaf. Zo reed hij zelf op een pony op de kinnderboerderij en ging hij mee het water op terwijl hij echt heel bang was. We hebben hem natuurlijk niet gedwongen, maar hij had toch echt wel een peptalk nodig om de stap te zetten.

We hebben onze vakantie een klein beetje moeten aanpassen, maar op deze manier hebben we er tenminste alle vier van kunnen genieten. De batterijtjes zijn weer helemaal opgeladen en de kinderen hebben er weer een paar leuke herinneringen bij gemaakt. Op naar de volgende!

174. Lopen ze teveel achterstand op in de vakantie?

De zomervakantie is hier ondertussen alweer bijna twee weken bezig. Robbe en Lotte willen spelen, spelen en nog eens spelen. Ok, dat is niet helemaal waar… het liefst willen ze op hun tablet, tv kijken en een heeel klein beetje spelen 😉 Als er één ding is waar ze niet veel zin in hebben, dan is het wel leren. Ze hebben het even gehad met schoolwerk, maar ik maak mij toch wat zorgen om die super lange vakantie hoor!

Twee maanden, is dat te lang?

Ik merk jaar na jaar dat die vakantie van twee maanden eigenlijk te lang duurt. Na een tijd weten ze niet goed meer wat ze moeten doen en hebben ze het wel gehad met de buitenschoolse opvang. Bert en ik hebben nu eenmaal ‘maar’ drie weken vakantie, dus als er gewerkt wordt, gaan zij naar de opvang. In de eerste weken is dat nog een aangename bezigheid, waar ze vooral blij zijn om hun vriendjes te zien, maar vanaf half augustus hebben ze het daar meestal ook wel weer gezien.

Wat met die achterstand?

Waar ik me meer zorgen om maak is hoeveel leerstof ze vergeten zijn na de zomervakantie. Elk jaar geef ik ze wel van die oefenboekjes om wat in te werken, maar ik moet toegeven dat ik er zelf meestal wat laks in word. “Ach, ze zijn nog zo flink aan het spelen…” maar ook: “Pff ik heb nu even geen zin om met hen aan tafel te zitten om rekensommen te maken.” Deze vakantie ga ik toch echt volhouden!

Lotte begint nu eindelijk echt beter te lezen, dus ik zou het jammer vinden als ze tegen september weer 1 of 2 niveaus zou zakken. Op het niveau waarop ze nu leest, worden de boekjes gelukkig al veel leuker en grappiger, waardoor ze al sneller aan het lezen gaat ’s avonds. Ze moet van mij elke avond twee pagina’s lezen en om de dag maken we wat sommen en schrijft ze wat. Ik zal haar eens laten bloggen misschien? 😉

Klaar voor het eerste leerjaar.

Zoals jullie weten gaat Robbe in september starten in het eerste leerjaar (groep 3 in NL). Hij leerde in de laatste kleuterklas al heel wat letters en begon ze al aan elkaar te plakken, zodat hij de eerste woordjes leest en schrijft. Uiteraard woordjes die hij grappig vindt: kak, kont en pis kan hij perfect schrijven 😉 Om in september vlot te kunnen starten en omdat ik wil voorkomen dat hij weer een achterstand moet inhalen, oefen ik ook met hem regelmatig. Zo met zijn drietjes aan tafel vinden ze het voorlopig nog wel leuk.

Te streng?

Toch blijf ik soms twijfelen of ik niet te streng ben op dit gebied. Ben ik de enige die af en toe wat wil blijven oefenen met de kinderen? Misschien als ze heel goed mee zouden kunnen op school, dat het anders zou zijn hoor, ik denk dat dat ook wel mee speelt. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige kindjes simpelweg niet nodig is. Hoe doen jullie dat? En zijn er kinderen die er zelf om vragen?

173. Broer en zussen van Lotte en Robbe.

Ik krijg af en toe nog steeds de vraag of Lotte en Robbe echt broer en zus zijn. Het antwoord is nee, ze komen allebei uit een andere gezinssituatie. Dat weten ze zelf ook, want volgens Lotte is het ook geen probleem om later met elkaar te trouwen 😉 Toch maar liever niet hoor hihi! Ze zien elkaar echter wel gewoon als broer en zus, logisch ook want zo groeien ze nu eenmaal op samen. Ze vechten met elkaar, maar zeker ook voor elkaar, zoals het hoort dus… Maar ze zijn allebei niet enigst kind binnen hun ‘biologisch gezin’.

Twee verschillende pleeggezinnen.

Lotte heeft een oudere broer en zus, ze groeien samen op in een pleeggezin een uurtje hiervandaan. Voor hen was de komst van een klein zusje een grote verrassing. Voor iedereen eigenlijk, want niemand wist dat hun mama zwanger was. Toen Lotte zes maanden oud was, gingen we voor de eerste keer kennismaken. Zij zal zich zelf nog niet druk hebben gemaakt om de ontmoeting, maar voor de rest was het toch wel een spannend moment.

Een beetje onwennig.

Wij waren benieuwd naar haar broer en zus, maar ook naar hun pleegouders. Het voelde allemaal een beetje onwennig, maar het tweetal was super trots toen ze met hun kleine zusje poseerde voor de foto’s! We hadden een goede klik en spreken sindsdien af en toe eens af om hen wat tijd samen te geven. Ondertussen praten de pleegouders wat bij en vinden we heel veel herkenning bij elkaar. Wonderbaarlijk om te zien hoe doorslaggevend de genen toch wel kunnen zijn zeg! Ze groeien op in twee verschillende omgevingen, maar het zijn allemaal dromerige, impulsieve en vooral hele lieve kinderen! Ook deze vakantie staat er weer een bezoekje met broer en zus gepland, ze kijkt er al naar uit!

Geen makkelijke situatie.

Robbe heeft een halfzusje. Als tweejarig jongetje zag hij de buik van zijn mama groeien als we een bezoekje hadden. Dan werd er tegen hem verteld dat hij grote broer ging worden, omdat mama een baby’tje kreeg. Ik heb de situatie altijd moeilijker gevonden dan die van Lotte. Haar broer en zus wonen ook in een pleeggezin, net zoals zijzelf. Robbe zou straks merken dat zijn zusje wel met zijn mama mee naar huis gaat en hij niet.

Zo ging het uiteindelijk ook, we zijn in het ziekenhuis naar zijn zusje gaan kijken een dag na haar geboorte. Op zich fijn dat dat allemaal kon, want ik kan me ook voorstellen dat het voor zijn mama niet fijn is om aan haar kraambed nog eens geconfronteerd te moeten worden met het feit dat ze niet allebei haar kinderen bij haar heeft. Ze mocht zelf aangeven hoe ze het wou op dat moment, maar ze stuurde de eerste dag al meteen een berichtje of ik met Robbe kwam kijken.

Band met zijn zusje. 

Daarna zag hij zijn zusje ongeveer één keer per maand. Af en toe ging ze alleen met hem naar de speeltuin, maar ook regelmatig samen met zijn halfzusje. Mama vond het namelijk erg belangrijk dat ze een band zouden opbouwen. Ondertussen woont ook zijn zusje niet meer thuis en ziet hij haar niet meer. Er zijn ook al anderhalf jaar geen bezoeken meer geweest met zijn mama.

Omdat ik na deze tijd wel zie dat hij zijn rust heeft gevonden wil ik het voorlopig even laten rusten. Ook omdat zijn zusje helemaal geen besef heeft van het bestaan van Robbe. Voor allebei de kinderen is de situatie al moeilijk genoeg op het moment en vind ik het belangrijk dat ze hun draai vinden, ieder in hun eigen pleeggezin. We staan er altijd voor open om er later werk van te maken dat ze elkaar kunnen zien, in overleg met pleegzorg, op een moment dat het voor hen allebei een meerwaarde is natuurlijk.

Het leven van een pleegkind kan soms toch wel heel ingewikkeld zijn he?

Lees hier over de eerste kennismaking van Lotte met haar broer en zus en over de broer- en zusdag  van vorig jaar.

172. Een strekenhuisje voor Robbe en Lotte.

De vakantie is nog maar net begonnen of de verveling slaat hier al toe. Vooral Robbe mist de regelmaat en voorspelbaarheid van school. Zomervakantie betekent voor hem dus niet meteen ‘genieten’. Ik wou eigenlijk aan de slag gaan om wat pictogrammen voor hem te knutselen om hem te helpen, maar toen botste ik op een grote doos waarvoor ik een leuk idee had… Ik ging dus weer creatief aan de slag voor de kinderen.

Hij staat hier al zeker een half jaar, een koeigrote doos die ik gebruik om ons oud papier in te doen. We gooien hem maar vol: reclamefolders, kranten en heel stiekem ook de tekeningen van de kinderen. (Echt, het zijn er veel te veel!) We gooien hem vol totdat opa het niet meer aan kan zien en de grote hoeveelheid papier verdeelt over meerdere kleine dozen. Ahja, want zo’n grote doos pakken de mannen van de papierophaling echt niet mee 😉

Het was dus 18u30 toen ik ineens het plan kreeg om er een huisje voor de kinderen van te maken. De Gamma is tot 19u open, dus ik ging snel met Lotte wat verf halen. Deze muurtesters van Levis  leken me ideaal.

Aan de kassa vertelde Lotte uiteraard uitgebreid wat onze plannen waren.

Terwijl ik het huisje aan het verven was, bedacht ik dat ik er een strekenhuisje van ging maken. Een plekje waar ze deugnieterij kunnen uithalen. Ze doen het toch, dus het is misschien veiliger als ik weet op welke plek ze streken aan het uithalen zijn 😉

Op de zijkant schreef ik de volgende tekst.

Ik heb er bij deze dus zelf om gevraagd he 😉

Hier nog een foto van mijn strekenjong.

171. Een huisbezoek, maar dan anders…

Regelmatig komt onze pleegzorgbegeleidster op huisbezoek. Vaak is dat als de kinderen op school zitten zodat we ongestoord bij kunnen praten over de pleegplaatsing en alles wat daarbij komt kijken. Samen overleggen we dan hoe we de dingen aan kunnen pakken. Als de kinderen wel thuis zijn, neemt ze de tijd om op hen niveau te praten over hun situatie. Lotte vindt praten sowieso heel leuk, dus dat is geen probleem 😉 Voor Robbe is het af en toe zware kost en hij voelt zich niet altijd even goed op zijn gemak. Dat pikte zijn begeleidster laatst dus ook op: “Ik wil eens iets leuks met hen gaan doen, zodat ze mij niet altijd associëren met moeilijke gesprekken,” zei ze.

Schommelen met de ‘regelmevrouw’.

Vandaag stond er ook een huisbezoek gepland. Ik vertelde de kinderen afgelopen weekend al dat ze nog eens langs zou komen. “Wanneer mag ze ook eens met ons mee naar de speeltuin?” vroeg Lotte. Hmm dat was nog niet zo’n slecht idee… Snel een mailtje naar de begeleidster of zij het ook zag zitten. Zo gezegd, zo gedaan, vandaag zaten we met zijn allen in de speeltuin 😊 Zo konden we een beetje bespreken hoe de kinderen hun schooljaar hebben afgesloten (heeel goed dus!) en af en toe kwam Lotte haar halen om mee te gaan spelen. Robbe volgde hen al snel en even later werd er naar hartenlust geschommeld. Ik zag Lotte genieten van de aandacht en hopelijk heeft Robbe ook gemerkt dat die ‘regelmevrouw’ ook heel lief is en super hoog kan schommelen 😉

De rol van de pleegzorgbegeleider.

Ik begin hen meer en meer te vertellen welke rol zij voor hen kan invullen. Dat als ze vragen hebben over hun papa of mama, dat ze haar dat allemaal mogen vragen. Maar dat ze het ook aan haar mogen vertellen als ze zich ergens niet zo goed bij voelen.

Als ze later zelf naar de zittingen van de jeugdrechter moeten (vanaf 12 jaar) kan zij hen daar ook op voorbereiden en begeleiden. Dan is het toch belangrijk dat ze zich op hun gemak voelen bij haar. Dat is een weg die ik ook heb moeten afleggen, want dat is er natuurlijk niet meteen vanaf de eerste kennismaking. Ik apprecieer het toch wel dat ze de tijd neemt om die weg ook af te leggen met Robbe en Lotte. Het was alleszins fijn om vanop het terras met mijn koffietje in de hand toe te kijken naar dat drietal!