112. Je geluk zelf opzoeken.

Ik ben het jaar 2018 niet zo goed begonnen. De problemen bij Robbe op school gaven me heel veel stress. Ik moest ’s morgens vaak een verdrietig manneke op school achterlaten of de juf sprak me weer eens aan over zijn moeilijke gedrag… ik kon het de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd zetten. Waar ik normaal altijd mijn zinnen kon verzetten op het werk, lukte dat nu ook niet meer. Collega’s zagen dat ik het moeilijk had en telkens als ik mijn verhaal deed, barstte ik in tranen uit. Ik heb op die manier nog 2 maanden doorgeploeterd, totdat ik mezelf kei hard tegenkwam.

Ik moest aan mezelf toegeven: het gaat niet meer.

Op 1 februari heb ik aan de noodrem getrokken. Het moeilijkste was om aan mezelf toe te geven dat het niet meer lukte zonder hulp aan te nemen. Ik belde daarom naar het werk dat ik niet zou komen en maakte vervolgens een afspraak bij de huisarts. De zwaarste stap was gezet.

Ze zei onmiddellijk dat ik veel te lang gewacht had met hulp te vragen. Tja, daar heb ik nog steeds moeite mee, dat is er van jongs af aan ingeslopen en krijg je er niet zomaar uit. Ze zou me voorlopig een ziektebriefje van een paar weken voorschrijven op voorwaarde dat ik een afspraak maakte bij een psycholoog. Het kon me allemaal niet meer schelen wat ik moest doen, als ik me maar weer beter zou voelen.

Energiegevers en energievreters.

De huisarts (en later ook de psycholoog) legde me uit dat ik moest zorgen dat de dingen die me energie geven in balans moeten zijn met de dingen die juist energie vreten van mij. Liefst moeten de energiegevers zelfs overheersen op de energievreters. “Ja maar er zijn zoveel dingen die teveel energie van mij vragen waar ik helemaal geen controle over heb: ouders die hun bezoeken niet nakomen en hun kinderen vergeten, het verdriet en de stress bij Robbe en Lotte… Dat is er nu eenmaal, dat kan ik toch niet zomaar wegtoveren?!” schoot ik direct in de verdediging.

Inderdaad, die zaken die ik niet in de hand heb, moest ik naast me neerleggen, accepteren dat het zo is. En omdat ik daar niets aan kon veranderen, moest ik mijn balans vinden door meer dingen aan mijn leven toe te voegen die me juist wel energie geven. Zonneschijn, dus hup naar buiten! Het was koud in februari, maar de zon scheen volop! Tijd maken voor mijn hobby’s. Mijn naaimachine werd dus op doktersvoorschrift weer onder het stof uitgehaald. Ook nam ik de kinderen mee het bos in en samen laadden we onze batterijen weer op.

Het is dus echt wel waar dat je je geluk deels zelf kunt maken. Accepteer de negatieve zaken en zoek extra positieve dingen, ze zijn er echt wel!

Het ergste moest nog komen…

Wat ik toen nog niet wist was dat de moeilijkste periode nog moest komen. De tijd dat Robbe van school gestuurd werd en we bijna 6 weken in onzekerheid zaten, omdat we niet wisten welke oplossing er uit de bus zou komen. Maar ik heb ook dat weer doorstaan. Ik ben er trots op dat ik ben blijven werken en mij niet 1 dag ziek gemeld heb, dat vertikte ik! Die hele shit is opgelost en ik ben nooit gestopt met vechten voor Robbe. Misschien was het dus in mijn voordeel dat ik het in februari moeilijk had. Ik leerde toen echt hoe ik met moeilijke momenten moest omgaan.

Ik ben iemand die graag de dingen benoemt die me gelukkig maken. Nu het goed gaat met de kinderen zeg ik dat ook hoe blij ik daarmee ben. Ze zijn gezond, hebben vriendjes, doen het goed op school en hebben sinds kort allebei een hobby gevonden waar ze zich helemaal kunnen uitleven. We hebben onze familie, ons huisje wordt elke dag een beetje mooier en we gaan allebei graag werken. Niet veel om over te klagen dus 😉

Ik maak me geen illusies, er zullen echt wel weer moeilijke momenten op ons pad komen, maar ik ben blij dat ik een manier gevonden heb om daarmee om te gaan, zo lang we zelf maar af en toe dat geluk opzoeken. En hoewel we een druk leven hebben met ons werk, de kinderen en de verbouwing genieten we nu vooral van die rust omdat er nu even geen zorgen zijn 🙂

65. Hoe een drukke week zoveel rust kan brengen.

Vorige maandag was het dan zover: Robbe mocht beginnen op zijn nieuwe school! Hoewel ik zelf amper had geslapen die voorgaande nacht, leek Robbe er zelf heel gerust in, want hij snurkte naar hartenlust 😉 Meestal moet ik hem wakker maken ’s morgens maar deze keer was hij me voor. Zijn voetstapjes klonken vliegensvlug richting mijn bed terwijl hij riep: “Vandaag moet ik niet meer zeuren wanneer ik naar school mag he mama!” Ik ben zelf door verhuizingen regelmatig van school moeten veranderen als kind en weet nog maar al te goed hoe eng ik dat altijd vond. Ik was daarom blij dat hij zo enthousiast was…

Eerst brachten we Lotte naar school. Ook daar wisten verschillende mensen wat voor een spannende dag het was (trouwe bloglezers heb ik daar 😉 ) en daarom kreeg hij steeds de vraag of hij nu ook eindelijk naar school mocht. We wandelden een stukje verder naar zijn school. Eens we wat dichterbij kwamen, hield hij mijn hand al wat steviger vast, vertraagde hij zijn tempo en zag ik hem onzeker worden. Toen we de schoolpoort door gingen, spraken de juffen me al geruststellend aan dat ik nog even mee naar binnen mocht met hem. Daar werd hij door zijn juf opgewacht die hem alle tijd gunde die hij nodig had om afscheid te nemen. Nog één dikke knuffel en daarna stelde de juf voor om buiten te gaan zwaaien terwijl ik naar mijn werk zou wandelen. Dat deed hij heel flink!

Het begin was weer gemaakt, nu op naar het werk waar ik gelukkig wat afleiding had want nu was ik natuurlijk heel benieuwd of hij het naar zijn zin had… Samen met Lotte ben ik hem gaan halen na school. Blijkbaar had hij het heel goed gedaan in zijn klasje. Onderweg naar huis zei hij: “Ik vond het heel fijn en leuk, maar ook moeilijk.” Ik vroeg hem of hij kon vertellen waarom het moeilijk was. “Omdat ik jou gemist had.” Dat is volkomen normaal natuurlijk, ik ben meer dan 5 weken bij hem geweest en ik ben uiteraard ook gewoon een ontzettend leuk mens, wie mist mij nu niet?! 😀

Robbe heeft in de periode dat hij thuis was amper gespeeld, slecht gegeten en hij zei alleen het hoognodige. Het was duidelijk dat hij niet goed in zijn vel zat. De dagen dat hij werd opgevangen door mijn zus of schoonmoeder kreeg ik steeds te horen: “Hij was braaf hoor, maar hij zit hier maar, speelt niet, zegt bijna niks…” Gelukkig is de speelmat hier weer één grote puinhoop en ‘zeurt’ hij constant om eten: Robbe is terug!

Afgelopen week zijn we amper thuis geweest. We hebben gewerkt, maar daarnaast stond er nog van alles op het programma. Zo zijn we woensdagnamiddag naar Hasselt geweest voor een bezoekje met Lotte haar ouders. Omdat de bezoeken vaak niet doorgaan, was Lotte erg blij dat ze er nu wel waren. Ze hebben geknutseld en gespeeld en dan is een uur natuurlijk wel heel snel voorbij. Op de terugweg was ze dan ook wel even verdrietig omdat ze haar mama en papa al miste. De volgende dag was ze het verdriet alweer vergeten en vond ze vooral het kunstwerkje dat ze van haar papa had gekregen heel mooi. Ze heeft er inmiddels al een plekje voor gevonden 😉

Donderdag zijn we dan voor Robbe naar Hasselt geweest. We gaan starten met traumatherapie en hoewel dit veel van ons zal vragen, zijn we vooral ook heel benieuwd naar het resultaat. Ze zijn ervan overtuigd dat het hem kan helpen en werken ook nauw samen met zijn school. We hebben er alle vertrouwen in, in de therapie maar zeker ook in Robbe! We weten van hoever hij al gekomen is ❤

Het was dus een drukke week, maar er is ondertussen wel een hoop rust in mijn hoofd nu het er op lijkt dat alles beetje bij beetje weer op zijn pootjes terecht komt. Ik merk ook meteen dat ik zelf ook weer beter in mijn vel zit. Het is een cliché maar ook zo waar: kindjes blij, mama blij!