202. Privé les voor Robbe.

Robbe gaat sinds januari naar het bijzonder onderwijs. De grote klas, verandering van juf en daarbij het snelle tempo van het eerste leerjaar werden hem te veel. Zijn directrice vroeg hem eens wat hij zou toveren als hij dat kon… “Minder kindjes”, was zijn kort maar duidelijk antwoord. Hij zei dat hij maar twee kindjes mee zou willen nemen in zijn ideale klas. We wisten dat hij baat zou hebben bij een kleinere groep, maar bij dit aantal moesten de directrice en ik allebei een beetje lachen. Maar wat blijkt? Het is wel uitgekomen… onze tovenaar zit in een klasje van 3.

Toch is dit niet altijd ideaal. Eén van die kindjes ligt hem niet zo. Er is een leeftijdsverschil van 4 jaar en dat zorgt soms voor moeilijke situaties. Maar in zo’n kleine groep is het dus bijna niet te doen om niet met elkaar om te gaan.

Wat wel heel fijn is, is dat er meer dan voldoende aandacht is voor ieder kind. Ze volgen elk hun eigen traject en Robbe volgt dan ook zijn eigen dagschema. Dat helpt hem heel goed qua voorspelbaarheid. Zo goed zelfs, dat ik voor hem ook zo’n schema moest maken tijdens de carnavalsvakantie.

Een andere grote verandering is dat hij nu een meester heeft in plaats van een juf… Ik sta ervan te kijken hoe snel hij een band heeft gekregen met Robbe! Ik denk dat dat onder andere komt omdat er zoveel tijd en aandacht per kind mogelijk is, maar ook omdat ik merk dat de leerkracht zich echt openstelt voor hem. Als hij af en toe verslag komt uitbrengen over het verloop van zijn dag, zie ik Robbe regelmatig knuffelend rond zijn been hangen… zeldzaam!

Hij durft er zijn emoties te tonen, huilt als hij verdrietig is en laat zich goed troosten. Gisteren en vandaag zat hij alleen in de klas, omdat zijn klasgenootjes allebei ziek waren. Je zou denken dat dat niet zo fijn is, maar Robbe heeft er duidelijk van genoten!

Ik denk dat hij zo’n band durft op te bouwen omdat hij tot nu toe vooral door vrouwen ‘in de steek werd gelaten’. Misschien een rare theorie van mij, maar ik ben ervan overtuigd dat hij zich bij mannen veiliger voelt…

Het gaat dus goed op school. Ik heb hem verteld dat hij daar mag blijven als hij dat graag zou willen, maar tot nu toe krijg ik steeds dezelfde reactie: “Ik wil bij mijn zus op school!” Gelukkig kreeg ik vorige week telefoon dat ik hem definitief kon komen inschrijven voor september. Dan kunnen ze dus eindelijk samen naar dezelfde school gaan.

Morgen heeft hij een dagje vrij… Dan heeft hij mij morgen voormiddag ook voor hem alleen 😉

201. Elke dag een beetje beter.

Vorige week startte Robbe op zijn nieuwe school. Hij hield zich groot, maar ik zag weer dat onzeker manneke naast mij lopen. Opnieuw zal hij mensen moeten leren toelaten die hij niet kent en dat is al zo moeilijk voor hem. Hij heeft het allemaal flink ondergaan en daar ben ik uiteraard heel trots op. Maar ik vond het wel belangrijk dat hij ook eerlijk durfde te vertellen wat hij er echt van vond…

Als ik hem vraag wat hij van zijn schooldag vond antwoordt hij meestal met “goed”. Gelukkig vond ik een goede truc om er wat meer uit te krijgen 😉 “Robbe, haal George (de cavia) maar eens uit zijn kooitje en vertel hem maar eens over jouw dagje.” Hij nam zijn vriendje mee op schoot en begon inderdaad te vertellen…

“Ik was op een nieuwe school geweest en ik was een beetje bang. Er zijn kindjes die veel boos zijn en ook wel eens verdrietig en dat vind ik niet fijn.” Ik besloot hem even te laten doen. ’s Avonds ging hij vrij goed naar bed, maar dan hoorden we een kwartier later een zacht gesnik. Toen ik bij hem ging kijken, zag ik dat zijn kussen nat was van de traantjes. “Ik zie dat je erg verdrietig bent, zullen we even in mama’s bed gaan liggen om een beetje te praten vriend?”

“Kan je vertellen waarom je verdrietig bent?” Vervolgens kwam alles eruit… “Ik mis mijn vriendjes van mijn andere school… en ook mijn juf. Ik ken helemaal niemand en op de speelplaats weet ik niet waar de kindjes uit mijn klas zijn. Ik heb weer geweend, geweend zonder tranen, maar wel in mijn hoofd.” Ik vertel hem over de keren dat ik zelf ben moeten veranderen van school. “Toen voelde ik mij ook echt verdrietig hoor, dat is heel normaal. Ik dacht toen dat ik helemaal alleen was, net zoals jij dat voelt. Maar weet je wat? Dat zal elke dag een beetje beter worden, dat beloof ik.”

Ik geef hem een dikke knuffel en zeg hem dat het heel knap is van hem dat hij zo goed uit kan leggen waarom hij verdrietig was. Jammer genoeg heeft hij de hele week geweend als hij in zijn bed lag, en telkens ben ik bij hem gaan liggen om over zijn verdriet te praten. Gelukkig merkte ik ook dat er steeds meer positieve verhalen naar voor kwamen. Hij verzamelde al ontzettend veel beloningskaartjes en ik zag zijn zelfvertrouwen groeien.

Afgelopen maandag was de eerste dag dat hij niet meer verdrietig was om naar school te gaan en ook toen ik hem van school ging halen leek hij al wat enthousiast. “Ik heb tegen de juf verteld dat ik een cavia heb. Eerst was het een geheim en wou ik het niet vertellen, maar vandaag mocht ze het weten en ik denk dat ik het morgen tegen mijn meester ga vertellen.” Ook gisteren ging het vlot. Ik zie hem wel heel onzeker en alleen op de speelplaats staan wachten op het belsignaal, maar verder lijkt het goed te gaan.

Ik stopte hem gisteravond onder en omdat hij niet verdrietig leek, ging ik niet meer bij hem liggen om met hem te praten. Toch stond hij na vijf minuten op de trap… “Mama, kom jij ook bij mij liggen als ik geen verdriet heb? Als ik fijne dingen wil vertellen?” Oeps! dat had ik zelf ook kunnen bedenken natuurlijk… Het zal voortaan bij ons avondritueel horen: even rustig met zijn tweetjes op bed zijn dag doornemen. Hij vertelde dat hij trots is omdat hij al een vriendenboekje mocht invullen en hoe lief zijn meester is. Dat hij het nog moeilijk vond in de eetzaal, maar dat hij het fijn vond in de klas. “Bij mijn bankje hangt mijn dagplanning, zodat ik weet wat ik moet doen. Mama, je had gelijk… het wordt elke dag een beetje beter.”

Heerlijk als ik gelijk krijg 😉

200. “Ik moest wel he…”

Robbe maakte gisteren zijn eerste dag op zijn nieuwe school. Ik moet zeggen dat we een heel ontspannen kerstvakantie hebben gehad. Het bracht ons de rust die we echt wel nodig hadden na die heftige periode…

Maandagochtend. Robbe heeft een slecht humeur. Hoewel we zondagavond uitgebreid zijn kleren hebben uitgekozen en zelfs even hebben aangetrokken om te zien of alles goed zit, blijkt de trui deze ochtend toch een probleem. Hij komt niet tot ontbijten en kan niet zeggen wat hij op zijn boterham wil voor de lunch op school. Uiteraard is het niet zomaar een slecht humeur… Hij heeft stress.

Hoe zou ik zelf zijn? Iedereen heeft het moeilijk met nieuwe, onbekende dingen. Omdat Robbe op maandag een uur later begint, beslis ik om eerst Lotte klaar te krijgen voor haar schooldag. Als we haar naar school hebben gebracht, kan ik de tijd nemen om beter om te gaan met ons stressmannetje.

Hij geeft aan dat hij een ander t-shirt onder zijn trui aan wil en ik ga er verder geen strijd om maken en laat hem zelf maar kiezen. Daarna rijden we op het gemak naar zijn nieuwe school. Daar gaat zijn knop om: geen stress laten zien en netjes antwoorden dat hij het wel ziet zitten. Ik weet wel beter…

Ik twijfel er niet aan dat zijn gedrag goed gaat zijn de komende periode. Omdat hij er niet op zijn gemak is zal hij zich inhouden, zich gedragen zoals van hem verwacht wordt. (Thuis zal het er wel uit komen en dat nemen we maar voor lief, want dan komt het er tenminste uit)

Na school komt zijn juf hem tot bij mij brengen en vertelt dat de eerste dag goed is verlopen. Hij krijgt momenteel les van een juf en een meester. “Hoe ging het jongen?” Vraag ik hem. “Goed, ik heb al veel kaartjes verdiend… Ik weet niet hoeveel, maar ik kan daar een beloning voor krijgen.”

“Wat fijn! Heb je je meester ook al gezien vandaag?” Hij kijkt me aan en ik zie een kleine glimlach: “Die heeft een sjakos (handtas)” 😊

Ik vertel hem dat ik fier ben op hem omdat hij het toch maar weer gedaan heeft vandaag. Zijn antwoord: “Ik moest wel he…”

Hij heeft gelijk natuurlijk. Al heeft hij dit nodig, voor hem is het geen keuze, hij was liever bij zijn vriendjes gebleven. Wel fijn dat hij zo eerlijk is en alles zo mooi kan benoemen.

Deze morgen al veel minder stress. Zijn sokken moesten wel drie keer opnieuw aan want die zaten echt niet goed 😉 Ik vraag hoe hij zich voelt en hij geeft aan dat hij niet meer zo bang is omdat hij nu weet hoe alles en iedereen eruit ziet. Hij stapt flink de schoolpoort binnen en ik laat hem met een gerust hart achter.

Deze namiddag vertelde hij dat hij bijna moest wenen op school. “Ik moest wenen in mijn hoofd en in mijn ogen was al een klein beetje water. Ik miste jou, daarom heb aan mijn handen geroken, want die heb ik gewassen met jouw kokoszeep.”

Daarna kwamen de verhalen over zijn eerste turnles waarbij ze heel leuke spelletjes hadden gespeeld en dat hij al twee vriendjes had. Hij had al goed gewerkt en weer veel kaartjes verdiend. We zijn vertrokken, het begin is gemaakt.

Is alles koek en ei? Nog niet. En dat mag ook. Het zou niet oprecht zijn als hij constant deed alsof het allemaal ok is om hem weer uit zijn vertrouwde omgeving te plukken. Ik ben heel trots op hoe hij alles zo eerlijk verwoordt. Het zal elke dag een beetje beter gaan en hopelijk voel je je snel wat meer op je gemak he lieverd ❤

 

192. Een interessante week voor de boeg.

Lotte en Robbe moeten nog één weekje naar school en dan begint hun herfstvakantie. Ze zijn er allebei op hun eigen manier erg aan toe: Lotte wil vooral in bed blijven liggen ’s morgens en Robbe is moe van het hele schoolgebeuren. De overstap naar het eerste leerjaar blijkt toch veel van hem te vragen.

Stilzitten op school.

In mijn vorig bericht vertelde ik over de moeilijke week die hij thuis had, maar blijkbaar ging het op school ook niet zonder slag of stoot. De moeilijkheden met zijn echte mama spelen hem duidelijk nog parten, maar daarnaast is de aanpassing van het ‘leren’ en moeten stilzitten ook niet simpel voor hem. (zoals voor veel kinderen)

Ik merk dat hij, wanneer hij thuiskomt, echt de behoefte heeft om zich eens goed uit te kuren. Op school is het vaak stilzitten en daarmee is het contrast met de derde kleuterklas best groot. Hij houdt zich op school toch wat in en hier moet alles er even uit 😉 Maar afgelopen week gaf de juf wel aan dat hij het moeilijk heeft qua gedrag. Fijn dat ze hierbij laat weten dat het hun taak is om hem beter in zijn vel te laten voelen en dat ze mij bij haar aanpak betrekt.

Allemaal rond de tafel.

Morgen staat er een overleg gepland met alle betrokken partijen: psychologe, juf, zorgjuf, ondersteuningsjuf, CLB, pleegzorg en ik. Het is een opstartgesprek voor dit schooljaar waarin we bespreken hoe het loopt en waar het eventueel vastloopt. Twee weken geleden dacht ik: “Waar moeten we het daar in hemelsnaam over hebben?” Maar nu kunnen we toch een paar dingen beter op elkaar afstemmen, zien hoe we alles gaan aanpakken. Ik zie er niet meer zo tegenop zoals de eerste jaren, we zijn er allemaal om Robbe de nodige hulp te bieden.

Overigens denk ik dat het vooral even aanpassen is aan alles dat nieuw is: de juf, het leren, de speelplaats,… noem maar op. Ik maak me nog niet teveel zorgen.

Grote dag voor Lotte.

Woensdag ben ik jarig, maar toch zal het daar niet om draaien die dag. Lotte gaat iets heel spannends meemaken en zal zich die dag heel belangrijk vinden. Ik hou jullie nog even in spanning, maar schrijf daarna uiteraard een uitgebreid verslag van die dag. En voor degenen die al weten wat er op de planning staat… ssst! Mondje toe 😉

Ook aftellen voor Robbe.

Maar ook onze Robbe is aan het aftellen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is hij helemaal bezeten van hun cavia’s Peppa en George. (tja, ze mochten zelf kiezen haha) Als hij ’s morgens de trap af komt, steken ze hun hoofdje al zo ver mogelijk de lucht in omdat ze weten dat ze even met hem mogen knuffelen terwijl ze naar een aflevering van Peppa Pig kijken.

Omdat hij op school ook al veel vertelt over zijn beestjes, vroeg de juf me of ze een keertje mee naar de klas mogen komen. Donderdag is het zo ver, dan zullen ze vertroeteld worden door 24 paar warme kinderhandjes 😉 In zijn klas hangt een aftelkalender waar hij elke schooldag weer een dag mag wegstrepen, iets waar hij het iedere avond voor hij gaat slapen weer over heeft.

En dan: vakantie!

Na vrijdag begint dan eindelijk hun welverdiende vakantie. Ik moet dan ook maar een paar dagen werken, dus we gaan een ideale combinatie tegemoet van werken en tijd met de kindjes. We kijken er al naar uit!

 

189. Gaat het nog goed met Robbe?

Jullie hebben al even niets van mij gehoord en ik kan me voorstellen dat jullie denken dat het hier misschien niet helemaal goed gaat. Jullie weten dat de kinderen allebei goed gestart zijn op school. Toch vroeg ik me vorige week af of het nog wel goed ging met Robbe. Lezen jullie nog eens mee?

Robbe is deze maand dus begonnen in het eerste leerjaar. Een hele belevenis, maar dat geldt natuurlijk voor ieder kind dat kleuter af is. Sinds de problemen op zijn vorige school, blijf ik altijd een beetje bewaakt voor eventuele moeilijke situaties. Daar voel ik me soms best wel schuldig over, want eigenlijk verdient hij mijn vertrouwen, nietwaar? Ik denk dat de gebeurtenissen op zijn vorige school bij ons allebei een grote indruk hebben gemaakt en soms ben ik een beetje bang om uit te spreken dat het goed gaat.

Vorige week gaf zijn juf aan dat hij wel erg vaak naar het toilet moet, iets dat thuis helemaal niet het geval is. Wanneer ik hem daarover aansprak gaf hij aan dat hij eigenlijk eventjes uit de klas wou. Ik heb liever niet dat hij in zulke situaties gaat liegen over dat hij moet plassen terwijl dat niet zo is. Thuis merkte ik al vanaf de eerste dagen op dat hij extra energie kwijt moet. Misschien heeft hij zich op school ingehouden, wil hij extra braaf zijn en uiteraard is er in het eerste leerjaar veel minder beweging dan in de kleuterklas.

Op woensdag kreeg ik op de opvang te horen dat hij een moeilijke dag had. Toen begon ik mij toch wel druk te maken… Ik begrijp zijn gedrag en kan het thuis wel aan als hij zich een uur moet uitkuren na school, maar wat als het steeds moeilijker wordt om ‘te wachten tot we thuis zijn’? Moet hij gewoon wennen aan het nieuwe ritme in de klas en past hij zich straks aan of stapelt zijn onrust inwendig op en kunnen we straks een ‘bommetje’ verwachten?

Donderdag had ik toevallig een afspraak staan bij zijn psychologe en ook zij zag dat hij wel wat onrust in zijn lijfje had. Gelukkig wist ze het ook wel wat te relativeren en dat had ik op dat moment wel even nodig. Het is ook nogal een aanpassing om na twee maanden zomervakantie voor het eerst te moeten stilzitten en heel veel leren. (want ze gaan snel, heel snel!) Die opvang op woensdagnamiddag was er misschien gewoon teveel aan. Ze stelde voor om eens bij de juf te gaan polsen voor een oplossing en ook eens na te vragen hoe het zat met de extra ondersteuning die hij vorig jaar kreeg in de kleuterklas.

Een uur later zat ik al op de infoavond van zijn school en kreeg ik gelukkig even de kans om met de juf te praten. Ze wist me te vertellen dat ze juist vernomen had dat hij de extra ondersteuning van dezelfde lieve juf als vorig jaar zou krijgen, super! Ik vertelde ook van zijn nood om energie kwijt te kunnen.

Ze dansen tussendoor regelmatig, maar dan doet hij niet echt mee… tja, dat kennen we 😉 Ze ging het eens bekijken en zei dat hij het eigenlijk goed doet in de klas. Na die avond kwam ik tot de conclusie dat ik me voor niets druk had gemaakt. Hij gaat elke dag graag naar school, ik mocht hem zelfs niet meer op de speelplaats gaan afzetten, want hij kon dat wel alleen! Verder is hij heel gemotiveerd om zijn huiswerk te maken, vandaag deed hij zijn leeswerk zelfs twee keer: één keer met Bert en één keer met mij, zo fier dat hij al wat woordjes kan lezen! En wij zijn natuurlijk ook heel trots op hem ❤

Thuis eet en slaapt hij heel goed en hij speelt elke avond alleen met zijn lego en playmobil, iets dat hij vroeger amper deed. Kortom: allemaal tekens dat het goed gaat met Robbe!

Ik hoop toch dat ik niet iedere keer in paniek blijf schieten, maar ik ben vooral bang om signalen te missen en daardoor problemen niet op tijd kan voorkomen. Ach ja, als (pleeg)mama ben je nooit echt gerust he 😉

188. Een boekentas gevuld met boterhammen, mijn hart gevuld met trots, liefde en geluk!

Deze ochtend 07:00: “Mama, mag ik vandaag naar school?!” Dat Robbe dit ooit zou vragen, ik zag het niet voor mogelijk. Wat is hij blij om naar het eerste leerjaar te gaan. Lotte is nog wat lui, maar eens ze haar oogjes uitgebreid heeft open gewreven, is ook zij heel enthousiast. “Mag ik mijn nieuwe kleren aan? Met die vosjes?” vraagt ze. “Lieve schat, dat is met lange mouwen en het wordt nog best mooi weer vandaag, ik denk dat je beter iets met korte mouwen kiest.” Ze heeft de geweldige oplossing om met de schaar een stuk van de mouwen te knippen, maar dat praat ik toch maar uit haar hoofd 😉

We hebben rustig ontbeten en daarna samen de boekentas ingeladen. Voor Robbe veel boterhammen, want wat kan hij eten! Ik leg hem uit dat we er eentje extra in gaan doen, omdat hij waarschijnlijk wat meer honger zal hebben op zo’n eerste schooldag. “Doe ook maar een bifiworstje… en een kaasje… en komkommer misschien?” Bij Lotte doen we er een lading blauwe bessen bij. “Mijn lievelings!” roept ze vrolijk. Geen spanningen dit schooljaar, gewoon heel veel zin om er aan te beginnen na die twee maanden vakantie. Ik vind het heerlijk zo!

Robbe valt bijna achterover met zijn boekentas, maar dat geeft hij uiteraard niet toe. We maken buiten nog even de jaarlijkse foto voor de eerste schooldag. Het is de eerste keer dat ze er allebei enthousiast opstaan, zo fijn!

Eerst zetten we Lotte af aan haar school en ze is even vlot vertrokken als altijd. Ik vind het toch wat spannend omdat ze pas vandaag te horen zal krijgen wie haar klasgenootjes en juf zullen zijn komend schooljaar. Voor Lotte zelf lijkt dit verrassende element totaal geen probleem.

Ook Robbe stapt vlotjes mee richting zijn school. We wandelen eerst voorbij het gebouw van de kleuters waar hij vorig schooljaar ging, daarna verder richting ‘grote school’. Het gaat nog steeds goed, maar hij houdt mijn hand toch al wat steviger vast. Op deze speelplaats hoort hij niet meer bij de groten, maar bij de kleintjes natuurlijk en dat lijkt wel wat indruk te maken.

Al snel komt zijn juf naar ons toe en vraagt of hij bij haar wil staan of liever met zijn vriendjes wil spelen. “Ik wil naar mijn vrienden.” Het ging super vlot eigenlijk. Hij stond flink in de rij toen de bel ging. Dat was ook het moment dat de kleuterjuf van vorig jaar snel even kwam kijken hoe het ging, super lief! Ik denk dat ook zij zag dat het wel goed kwam. Hij zwaaide nog snel naar mij en ging naar binnen, klaar om aan zijn avontuur te beginnen!

Ik heb daarna vooral wat afleiding gezocht met mijn zus, want op zo’n eerste schooldag zit je toch maar de hele dag te denken aan hoe het zou gaan met de kinderen. Zoals je ziet hebben we er het beste van gemaakt 😉

Ik was vooral benieuwd om Lotte van school te halen en te horen bij wie ze in de klas zit. Ik zie haar lopen en zag dat er niemand van haar vorige klasgenootjes bij waren… slik… wat zal ze daar van vinden? Ik zie wel dat er wat meisjes bij haar lopen en dat was al twee jaar geleden dat er nog een meisje bij haar in de klas zat.

“Ik zit weer bij juf J. en er zijn vijf meisjes in onze klas en twee jongens!” Oef! Gelukkig is ze zelf wel blij met de gemaakte keuze. Ze is op dat gebied veel gemakkelijker dan ik en misschien maar goed.

Robbe vertelde veel over zijn eerste dag bij zijn nieuwe juf. Ze was lief, net zo lief als de vorige juf. Hij is omringd met deugnieten en kreeg het voor elkaar om op de eerste dag zijn brooddoos kwijt spelen… “Maar ik had wel alles op mama! Goed he!”

Mijn hart vult zich vandaag met trots, liefde en geluk. Ik ben zo trots op jullie… Lotte wat ben je toch een vrolijk en lief persoontje en wat pas je je ontzettend goed aan! Robbe, wat ben je toch gegroeid, je kan nu al zo goed omgaan met nieuwe, spannende gebeurtenissen, super! Ik hoop dat jullie een fijn schooljaar tegemoet gaan lieverds ❤

 

178. Dat Lotte mij aangenaam verrast.

Dat Lotte het op school wat moeilijker heeft, weten jullie. Ze gaat naar het bijzonder onderwijs omdat ze door haar ADHD teveel belemmerd wordt in haar ontwikkeling. Lotte is een vrolijke meid en is afgelopen schooljaar nog geen dag tegen haar zin naar school moeten gaan. Voor ons een teken dat ze daar op haar plaats zit dus. Het rekenen is echt een enorm probleem, daarin maakt ze amper vooruitgang en er wordt aan dyscalculculie gedacht. We zullen ook daar onze weg wel weer in vinden, maar wat ik veel belangrijker vind: op andere vlakken maakt ze toch veel vooruitgang!

Misschien dan toch een klein talenknobbeltje?

Hoe moeilijk rekenen voor haar is, zo vlot lijkt ze tegenwoordig met taal. Het lezen gaat een stuk vlotter en ook schrijven gaat steeds beter (al is het motorisch een hele opgave). We merkten sinds een tijdje dat ze al vlot Engels spreekt, dat leek dan weer een voordeel van al die Youtube filmpjes 😉

Geen vrienden met de Duitsers.

Vorige week zaten we een weekje in Duitsland. De hele weg vertelde ze dat ze al over Duitsland had geleerd op school en vooral over de oorlog… “Komt er bij ons ook nog eens oorlog?” vroeg ze. “Ik hoop het niet meisje,” probeerde ik de boel te sussen. Maar blijkbaar had ze daar zelf een oplossing voor… “Als iemand vraagt of hij erdoor mag, moet je hem altijd door laten, want anders komen de Duitsers misschien.”

Een heel stuk over de Duitse grens besloten we even een tussenstop te maken. (een heel stuk, want in Duitsland doen ze blijkbaar niet aan heel veel tankstations met wegrestaurants langs de snelweg…) Het was daar waar Lotte de eerste Duitse klanken hoorde en voor ik het wist, riep ze: “Daar komen de Duitsers!” Gelukkig heeft niemand haar gehoord en heb ik kunnen uitleggen dat ze dat beter niet zegt. Op deze manier maakt ze geen vrienden uiteraard 😉

Mevrouwtje voert het hoogste woord.

Ondanks dat ik mijn talen toch wel ken, durf ik niet goed als ik een andere taal moet spreken. Daar had Lotte dus echt geen last van daar. Ze ging de rekening vragen, eerst in het Nederlands, maar toen de ober niet goed wist wat ze bedoelde, ging ze verder in het Engels. “Can we pay our bill please? Thank you!” hihi, ze weet wel van aanpakken!

’s Morgens als we over het vakantiepark wandelden begroette ze iedereen met een lach en een ‘goodmorning’. Na twee dagen voelde ze al aan hoe het Duits werkt en plakte ze overal ‘chen’ achteraan: “Ik ga een Brotchen eten.”

Trots op haar.

Dat ze zo durft op sociaal vlak en niet bang is om fouten te maken zorgt er echt voor dat ik zo trots op haar ben. Ze trekt haar plan wel, zelfs in het buitenland blijkbaar. Soms denk ik ook dat ik me teveel focus op de dingen die niet zo goed gaan, omdat ik daar bezorgd over ben. Eigenlijk zou ik veel meer moeten benadrukken dat ze al heel veel wel kan en misschien zijn de dingen waar ze wel goed in is wel veel belangrijker zelfs! Ik ben trots op je, lieve meid! ❤

174. Lopen ze teveel achterstand op in de vakantie?

De zomervakantie is hier ondertussen alweer bijna twee weken bezig. Robbe en Lotte willen spelen, spelen en nog eens spelen. Ok, dat is niet helemaal waar… het liefst willen ze op hun tablet, tv kijken en een heeel klein beetje spelen 😉 Als er één ding is waar ze niet veel zin in hebben, dan is het wel leren. Ze hebben het even gehad met schoolwerk, maar ik maak mij toch wat zorgen om die super lange vakantie hoor!

Twee maanden, is dat te lang?

Ik merk jaar na jaar dat die vakantie van twee maanden eigenlijk te lang duurt. Na een tijd weten ze niet goed meer wat ze moeten doen en hebben ze het wel gehad met de buitenschoolse opvang. Bert en ik hebben nu eenmaal ‘maar’ drie weken vakantie, dus als er gewerkt wordt, gaan zij naar de opvang. In de eerste weken is dat nog een aangename bezigheid, waar ze vooral blij zijn om hun vriendjes te zien, maar vanaf half augustus hebben ze het daar meestal ook wel weer gezien.

Wat met die achterstand?

Waar ik me meer zorgen om maak is hoeveel leerstof ze vergeten zijn na de zomervakantie. Elk jaar geef ik ze wel van die oefenboekjes om wat in te werken, maar ik moet toegeven dat ik er zelf meestal wat laks in word. “Ach, ze zijn nog zo flink aan het spelen…” maar ook: “Pff ik heb nu even geen zin om met hen aan tafel te zitten om rekensommen te maken.” Deze vakantie ga ik toch echt volhouden!

Lotte begint nu eindelijk echt beter te lezen, dus ik zou het jammer vinden als ze tegen september weer 1 of 2 niveaus zou zakken. Op het niveau waarop ze nu leest, worden de boekjes gelukkig al veel leuker en grappiger, waardoor ze al sneller aan het lezen gaat ’s avonds. Ze moet van mij elke avond twee pagina’s lezen en om de dag maken we wat sommen en schrijft ze wat. Ik zal haar eens laten bloggen misschien? 😉

Klaar voor het eerste leerjaar.

Zoals jullie weten gaat Robbe in september starten in het eerste leerjaar (groep 3 in NL). Hij leerde in de laatste kleuterklas al heel wat letters en begon ze al aan elkaar te plakken, zodat hij de eerste woordjes leest en schrijft. Uiteraard woordjes die hij grappig vindt: kak, kont en pis kan hij perfect schrijven 😉 Om in september vlot te kunnen starten en omdat ik wil voorkomen dat hij weer een achterstand moet inhalen, oefen ik ook met hem regelmatig. Zo met zijn drietjes aan tafel vinden ze het voorlopig nog wel leuk.

Te streng?

Toch blijf ik soms twijfelen of ik niet te streng ben op dit gebied. Ben ik de enige die af en toe wat wil blijven oefenen met de kinderen? Misschien als ze heel goed mee zouden kunnen op school, dat het anders zou zijn hoor, ik denk dat dat ook wel mee speelt. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige kindjes simpelweg niet nodig is. Hoe doen jullie dat? En zijn er kinderen die er zelf om vragen?

170. Daar sta je dan…

Morgen zal je daar staan. Met je vriendjes en vriendinnetjes uit jouw klasje. Je kameraadjes die je een jaar geleden verwelkomden in hun groep. “Ik weet niet hoe de andere kindjes allemaal heten…” vertelde je angstig toen ik je vroeg naar je eerste dag op de nieuwe school. Ondertussen hoor je er helemaal bij, ben je één van hen. Bij de één voel je je veilig, naar de ander kijk je op en met je twee maatjes haal je kattenkwaad uit. Morgen zal je daar staan, om allemaal samen jullie kleuterdiploma in ontvangst te nemen. Maar lieve Robbe, weet je ook waar ik zal staan?

Ik ben die mama die op haar lip zal bijten om de traantjes tegen te houden. Ik ben die mama die met blinkende ogen jouw richting uit kijkt. Alle mama’s gaan trots zijn op hun kleuter, net als ik. En er zullen mama’s zijn die moeten slikken omdat hun kindje groot wordt, veel te snel. Ik zal denken aan de weg die je hebt afgelegd. Van onzeker, bang manneke naar een trotse (beetje) zelfzekere jongen.

Terwijl jij daar staat te dansen zal ik denken aan de momenten die je vroeger zo moeilijk vond, een optreden op het schoolfeest was echt niets voor jou. Nu ben je al de hele week enthousiast aan het vertellen over jouw ‘moves’ die je mag laten zien. Terwijl jij plezier maakt met je klasgenootjes zal ik denken aan de momenten waarop je je alleen voelde, omdat je dacht dat je door iedereen werd afgewezen. Maak maar plezier jongen, ook als daar streken bij horen! Terwijl jij je diploma bij je juf gaat halen zal ik denken aan de momenten dat je amper iemand in de ogen durfde kijken. Doe maar vriend, gebruik die prachtige bruine kijkers van je!

Wat heb je ontzettend hard gewerkt om de opgelopen achterstand in te halen. De juf heeft er veel moeite in gestoken, maar ook jij bent degene die steeds aan de slag ging, wat ben je een doorzetter! Nu kan je zonder problemen met je vriendjes mee naar het eerste leerjaar, heel erg spannend, maar wat voel je je groot! Je hebt gelijk Robbe, je bent ontzettend gegroeid, op zoveel gebieden. Weet dat wij, mama, papa en je grote zus met trots naar je kijken, als jij daar morgen staat!

Hou van je menneke ❤

Lees hier nog eens hoe het misliep op zijn vorige school.

169. Help, mijn kind moet naar het bijzonder onderwijs!

Het schooljaar zit er weer bijna op, we mogen allemaal nog eens naar een laatste oudercontact gaan en de meesten krijgen te horen dat hun kind door mag naar het volgend leerjaar. Voor anderen is het misschien een periode van knopen doorhakken. Als een kind niet goed mee kan met de rest van de klas, kunnen ouders het advies krijgen om de overstap te maken naar het bijzonder onderwijs. Wij zaten drie jaar geleden in die positie en dat was nog niet zo simpel…

Ik vond het verschrikkelijk toen men op school voor de eerste keer liet vallen dat het voor Lotte misschien niet genoeg was om gewoon een jaartje langer te kleuteren. Ze was nog erg speels en het leren op zich boeide haar totaal niet. Ik denk dat we zeker een half jaar constant van gedachte veranderd zijn: het ene moment dachten we dat ze het wel zou redden als ze wat meer tijd kreeg en het andere moment dachten we dat we toch beter de overstap zouden maken.

Geen kans of juist wel?

We hadden het gevoel dat Lotte geen kans kreeg door haar zomaar op het bijzonder onderwijs te laten starten. Nu zien we dat het juist een kans is dat ze die mogelijkheid heeft gekregen.

Op haar school zijn om te beginnen heel kleine klasjes, dat van Lotte telt momenteel 9 kinderen. Meer aandacht per kind dus. Ze wordt bovendien regelmatig uit de klas gehaald om één op één met haar te werken. Dat kan zijn om haar rekenen uit te leggen zonder afleiding van de rest, of om te werken met de logopediste en kinesiste. Heeft ze het moeilijk omwille van haar situatie met haar ouders? Dan geef ik aan dat ze misschien wel een gesprekje met hun psychologe kan gebruiken. Je ziet wel, het is een zorgaanbod dat heel uitgebreid kan zijn.

Geen vreemde eend in de bijt.

Op een normale school begonnen klasgenootjes te merken dat ze minder goed kon leren, dat ze trager was en oh zo druk. Terwijl op deze school de kinderen ongeveer per problematiek samen in de klas komen. Niet elke maand een gesprek met de juf omdat het zo moeilijk loopt, tenslotte zit elk kind daar met een reden natuurlijk.

Moeilijke stap.

Hoewel ik ontzettend blij ben dat we die beslissing drie jaar geleden genomen hebben, weet ik nog heel goed hoe moeilijk ik het vond. Zelfs op het moment van de rondleiding die we kregen in de allerlaatste schoolweek, was ik er nog niet klaar voor om de inschrijving definitief te maken. Je blijft steeds maar weer twijfelen of je wel de goede beslissing maakt.

De eerste schooldag.

Ik was ontzettend zenuwachtig. Wat ben ik op die momenten blij dat Lotte zo’n chille meid is, die jaagt zich dus echt nooit op! De ouders van de nieuwe kinderen mochten een paar uurtjes mee naar school. We werden ontvangen door leerkrachten die verkleed waren en Lotte kreeg een complimentje over haar mooie jurk.

Het schooljaar werd met een toneeltje van de meesters en juffen ingezet. Er werd gezongen en vooral veel gelachen. Daarna riep elke juf of meester de namen van ‘hun’ kinderen af en waren de klassen gevormd. Terwijl wij nog wat informatie kregen, maakte Lotte al kennis met haar klasgenootjes. Even later mochten we daar ook een kijkje gaan nemen en daarna heb ik haar met een gerust gevoel achter gelaten. Ik voelde ons echt welkom!

Voor alle mama’s en papa’s die deze weken misschien in hetzelfde schuitje zitten: zie het bijzonder onderwijs vooral als een hele mooie kans voor jullie kind. Geniet van de vakantie die eraan komt en vertrouw op jullie gevoel!

Lees hier meer over Lotte en haar ADHD