194. Het geheim van de sint vertellen of zelf laten ontdekken?

Halloween is weer achter de rug en we hebben samen genoten van een fijne herfstvakantie. Lotte telt af naar haar verjaardag, maar ook Sinterklaas is hier weer het onderwerp van de dag. Vorig jaar hield ik er al rekening mee dat het de laatste keer zou zijn dat ze er allebei nog in geloven. Lotte wordt bijna 9 jaar, maar is nog een hevige ‘believer’. Wat doe ik daar nu mee? Wanneer zijn ze te oud om nog in de goedheiligman te geloven?

“Robbe, wist je dat de kerstman niet bestaat? Dat doen de mama’s en papa’s, die leggen de cadeautjes onder de kerstboom.” Terwijl ik het eten klaar maak hoor ik Lotte uitgebreid tegen haar kleine broer vertellen dat alle kindjes in Amerika voor de gek worden gehouden door hun vaders en moeders. “Dom van die kindjes hè? hahaha!” Samen lachen ze om die domme Amerikaanse kinderen.

Even later neem ik haar apart… “En Sinterklaas dan?” vraag ik haar. “Ja mama, die is echt natuurlijk! Duh!” Ze begint een hele uitleg dat de Sinterklazen in de winkels verkleed zijn, maar dat er één echte Sinterklaas is. Het is duidelijk dat ze dus ook dit jaar nog vol verwachting uitkijkt naar de sint.

En waar ik dacht dat Lotte kritische vragen zou beginnen te stellen, komt niet zij, maar Robbe naar me toe. “Hoe komt het dat die witte jurk van Sinterklaas nooit vies wordt? Gaat hij nooit mee met de zwarte Pieten dan? En hoe komt het dat hij veel ouder wordt dan ons, eigenlijk kan dat toch niet?” Ik hou er al maar rekening mee dat kleine broer binnenkort haarfijn aan zijn grote zus zal uitleggen hoe de vork in de steel zit 😉

Maar wat als dat niet zo is? Moet ik het haar dan vertellen of moet ik haar er zelf achter laten komen? We zullen alleszins eerst genieten van het feit dat ze dit jaar allebei nog heeeel braaf zijn de komende periode. (Alhoewel de stress er rond ook killing kan zijn!)

Hoe oud waren ze bij jullie toen ze het geheim van de sint ontdekten?

121. Sinterklaas: een vloek of een zegen?

“Heerlijk die Sinterklaasperiode: wat hebben de ouders het dan gemakkelijk, altijd brave kindjes…” Zo praatte ik een paar jaar geleden nog. Bij Lotte werkte het toen inderdaad zo. Ik weet niet of ik trots moet zijn op mijn manier van opvoeden, maar ik liep de hele dag te dreigen: “Flink eten hoor, Sinterklaas ziet alles!” En ja hoor, het bordje (inclusief groenten!) werd netjes leeg gegeten… “Al je speelgoed opruimen Lotte, want zwarte Piet vertelt tegen Sinterklaas dat je geen cadeautjes verdient.” En al het speelgoed verdween braaf in de kasten…

En toen kwam ook bij Robbe het besef van Sinterklaas. “Een man die mij met zijn zwarte handlangers constant in de gaten houdt?! Kindervriend? Cadeautjes? Moet ik mee in de zak naar Spanje als ik niet braaf ben?” Bij hem kwamen al die dreigementen dus wel heel serieus binnen! Wat is het toch eigenlijk zielig, hij was er echt bang van!

Sinds enkele weken vullen de speelgoedboeken weer onze brievenbus en lopen de kinderen stilaan warm voor de grote dag in december. Robbe vertelt vrij enthousiast over de show die hij vorig jaar zag en dat hij heel veel snoep had gekregen. Hij wist vooral ook te zeggen welke cadeautjes van zijn lijstje hij niet gekregen had. Dit jaar wil hij het nog eens proberen… (maar ik vermoed dat die auto van 300 euro er ook dit jaar niet gaat komen ;-)) Wel fijn dat hij het nu ook leuk vond.

Afgelopen zondag zou de Sint een bezoekje brengen aan een winkel hier vlakbij. Inderdaad, hij was op tijd. Hij moet nog officieel aankomen in het land, maar de winkels kunnen niet wachten. Robbe en Lotte waren vastberaden: ze willen gaan kijken! “Dan krijgen we een zak snoep!” riep Robbe.

Zo gezegd, zo gedaan, wij naar de winkel. Uiteraard mochten we aanschuiven in een (gelukkig nog niet zo’n lange) rij. Tijdens het wachten werden ze vermaakt door enkele zwarte Pieten. “Hey mama, dat zijn precies Hollanders, zoals jij” merkte Lotte op. Na een uur (!) mochten ze dan op het podium bij Sinterklaas. Vreemd genoeg vroeg hij hun naam (“Dat staat toch in zijn boek?! duh!”) en na een kort gesprekje zei hij tegen de kinderen dat ze die avond hun schoentje mochten zetten. En bedankt! 😉

Die avond werd er dus door Robbe en Lotte een schoentje gezet. Uiteraard met een suikerklontje voor het paard en een lekkere Duvel voor zwarte Piet. Ze zijn heel goed op tijd gaan slapen die avond. Ik hoor mij nog zeggen tegen Bert: “Ik dacht dat ze meer zenuwen zouden hebben en misschien niet in slaap zouden vallen.”

Om middernacht gingen we zelf ook slapen en dat was blijkbaar voor de kinderen het moment om wakker te worden… en wakker te blijven! Vanaf middernacht heeft niemand bij ons nog een oog dicht gedaan! Robbe was helemaal over de rooie omdat Sinterklaas binnen was geweest, dat vond hij hartstikke eng! Wat ik ook deed en wat ik ook zei, ze sliepen niet meer! Ik heb dus 2 kinderen doodmoe naar school gebracht die dag en zelf had ik ook geen geweldige dag op het werk 😉 Robbe viel overigens na school tegen Lotte in slaap en heeft in totaal 15 uur geslapen!

Vanaf nu wordt er enkel op vrijdag of zaterdag een schoen gezet, zodat ze de volgende dag in ieder geval niet naar school moeten. Robbe wil zijn schoen buiten aan de deur zetten, want die Sinterklaas… die komt er hier niet meer in! Hahaha!

Ergens ben ik dus blij als heel dat gedoe rond Sinterklaas weer voorbij is… en jullie?

40. Moeders: de grootste leugenaars… omdat het moet.

Liegen: wat heb ik er een hekel aan! En dat weten ze hier thuis ook maar al te goed. Als ze me ergens kwaad om kunnen maken is dat het wel. Maar als we nu eens bij onszelf kijken? Zijn wij zelf eigenlijk niet de grootste leugenaars?

Neem nu Sinterklaas. Ik vind het een zalige periode: het huis ligt vol speculaas en chocolade, lekker warm binnen zitten terwijl de wind buiten ervoor zorgt dat de regen hard tegen de ramen slaat… Maar het beste? “Pas op hoor, want zwarte Piet ziet alles wat jullie doen, ruim dus maar jullie rommel goed op!” We maken ze wijs dat een of andere oude opa (het is werkelijk een medisch wonder zo oud!) nog fit genoeg is om over al die daken te kruipen om aan alle kindjes cadeautjes te geven. (andere oude ventjes die dat doen vliegen voor minder de bak in hoor.) Zwarte Piet kruipt door de schoorstenen om de schoentjes te vullen met wat lekkers. En daar stopt het niet hè, nee, we dikken het nog wat aan: “Leg er maar een suikerklontje bij voor het paard en een lekker pintje voor zwarte Piet.” Hier zijn ze zelfs zo goedgelovig dat ze elke keer datzelfde enige pintje uit de koelkast nemen. Nu levert deze periode voor de kinderen in ieder geval nog wat op: een hoop (veel te duur) speelgoed waarvoor we eigenlijk geen plek in huis hebben.

Wat dacht je van deze? “Wie heeft dat gedaan?! Eerlijk zeggen, dan wordt mama niet boos…” Toen Lotte pas haar naam kon schrijven had ze de muur beklad… met haar naam! Het was dus duidelijk dat zij de dader was. Met haar hoofdje naar beneden stak ze schuldbewust haar vingertje de lucht in. “Waarom doe je dat nu?! Je weet dat dat niet mag, nu is mama heel boos!” De les die Lotte leert: “No way dat ik volgende keer eerlijk ga toegeven dat ik het was!”

Robbe weet sinds kort dat het bedtijd is als de wijzer boven staat. Normaal is dat om 19u, maar soms zeg ik om 18u: “Kijk Robbe, het is tijd om naar bed te gaan.” Erg gemakkelijk die wintertijd, lekker vroeg donker 😉

Tegen de kinderen vertel ik dat ze niet teveel snoepjes mogen eten want dat is ongezond. Totdat ze in bed liggen, dan maak ik me maar druk om één ding: ga ik beginnen met de chips of beter eerst de chocolade? Ook niet echt eerlijk, toch?

En zo is Lotte ervan overtuigd dat zij de stoplichten op groen kan toveren en wel omdat ze elke morgen een groen pilletje voor haar ADHD moet innemen. Ik heb haar dat wijsgemaakt omdat ze in begin moeite had om ze door te slikken. Als we nu wat te lang voor een rood licht staan vraagt ze me twijfelend: “Heb ik mijn pilletje wel gepakt vandaag?” 😀

Eigenlijk moeten we er dus niet van staan te kijken dat onze kinderen niet altijd eerlijk zijn, maar zeg nu zelf: het maakt het leven als mama een stuk gemakkelijker, nietwaar? 😉