69. Mediteren met een 4 jarige? Robbe stak daar een stokje voor…

Sinds de crisis rond Robbe een paar maanden geleden, zijn we begonnen met traumazorg. Iedere donderdagavond rijden we daarvoor naar Hasselt. Zo ook afgelopen week…

Ik ben weer lichtjes opgejaagd. Ik rijd sowieso al niet zo graag met de auto, maar nu hebben ze ook nog eens gezegd dat de kans op onweer groot is. Op het moment dat we bij ons vertrekken is daar echter nog niets van te merken. Tijdens de volledige rit draaien ze liedjes van Katy Perry op de radio. Lotte, die vandaag ook meegaat, kan haar geluk niet op: “Mama, mama! Keetie Pewwie! Das mijn lievelings!” Ze zingt enthousiast mee en dat maakt me al wat rustiger 😉

Onderweg wordt het donkerder en donkerder, het onweer lijkt er toch echt aan te komen. Tegen de tijd dat we in Hasselt zijn regent het inderdaad pijpenstelen. We gaan vlug naar binnen waar we nog even moeten wachten op de psychologe. Robbe komt er graag, is er op zijn gemak en voelt zich goed bij haar. Als ze ons komt halen, vertelt ze dat ze wil proberen om met Robbe een veilig plekje op te zoeken, door samen te denken aan een mooie, fijne plaats. “Probeer maar, wie weet lukt het wel.” zeg ik. Ik blijf met Lotte in de wachtzaal en lees een boekje.

Na 2 minuten gaat de deur weer open en stelt ze me de vraag: “Heeft ie al ooit gemediteerd?” Euhm niet dus… Ze stelt voor om het even met zijn allen te proberen en dus gaan Lotte en ik ook mee naar binnen. “Ga maar op de grond zitten, in kleermakerszit.” Ik voel me rood worden. No way dat ik dat lijf van mij in een kleermakerszit gewurmd krijg. Ik ga daarom op mijn knieën zitten, met mijn voeten onder mijn achterwerk. “Doe je ogen maar dicht en let op je ademhaling.” klinkt het. Ik sta er echt voor open en wil meedoen, maar ik kan alleen maar denken aan mijn voeten die beetje bij beetje lijken af te sterven door het gewicht dat ze moeten dragen. En mijn knieën, wat doen ze pijn!

Gelukkig ben ik niet de enige die is afgeleid. Lotte haar medicatie is op dit uur al een heel eind uitgewerkt dus ze is gewoon niet in staat om al het speelgoed rondom haar te negeren. Robbe is constant aan het lachen en zegt zenuwachtig dat hij het een beetje moeilijk vindt. We komen tot de conclusie dat het een beetje te vroeg is voor hem 😉 Dan maar weer zoals gewoonlijk verder doen.

Na afloop rijden we door het onweer terug naar huis. Robbe is erg vrolijk en vertelt uitgelaten dat het heel leuk was, maar ook een beetje raar. “Een beetje raar? Hoezo?” vraag ik hem. “Volgens mij wou ze dat we daar bleven slapen mama! Maar dat gaan we echt niet doen hoor!” 😀

65. Hoe een drukke week zoveel rust kan brengen.

Vorige maandag was het dan zover: Robbe mocht beginnen op zijn nieuwe school! Hoewel ik zelf amper had geslapen die voorgaande nacht, leek Robbe er zelf heel gerust in, want hij snurkte naar hartenlust 😉 Meestal moet ik hem wakker maken ’s morgens maar deze keer was hij me voor. Zijn voetstapjes klonken vliegensvlug richting mijn bed terwijl hij riep: “Vandaag moet ik niet meer zeuren wanneer ik naar school mag he mama!” Ik ben zelf door verhuizingen regelmatig van school moeten veranderen als kind en weet nog maar al te goed hoe eng ik dat altijd vond. Ik was daarom blij dat hij zo enthousiast was…

Eerst brachten we Lotte naar school. Ook daar wisten verschillende mensen wat voor een spannende dag het was (trouwe bloglezers heb ik daar 😉 ) en daarom kreeg hij steeds de vraag of hij nu ook eindelijk naar school mocht. We wandelden een stukje verder naar zijn school. Eens we wat dichterbij kwamen, hield hij mijn hand al wat steviger vast, vertraagde hij zijn tempo en zag ik hem onzeker worden. Toen we de schoolpoort door gingen, spraken de juffen me al geruststellend aan dat ik nog even mee naar binnen mocht met hem. Daar werd hij door zijn juf opgewacht die hem alle tijd gunde die hij nodig had om afscheid te nemen. Nog één dikke knuffel en daarna stelde de juf voor om buiten te gaan zwaaien terwijl ik naar mijn werk zou wandelen. Dat deed hij heel flink!

Het begin was weer gemaakt, nu op naar het werk waar ik gelukkig wat afleiding had want nu was ik natuurlijk heel benieuwd of hij het naar zijn zin had… Samen met Lotte ben ik hem gaan halen na school. Blijkbaar had hij het heel goed gedaan in zijn klasje. Onderweg naar huis zei hij: “Ik vond het heel fijn en leuk, maar ook moeilijk.” Ik vroeg hem of hij kon vertellen waarom het moeilijk was. “Omdat ik jou gemist had.” Dat is volkomen normaal natuurlijk, ik ben meer dan 5 weken bij hem geweest en ik ben uiteraard ook gewoon een ontzettend leuk mens, wie mist mij nu niet?! 😀

Robbe heeft in de periode dat hij thuis was amper gespeeld, slecht gegeten en hij zei alleen het hoognodige. Het was duidelijk dat hij niet goed in zijn vel zat. De dagen dat hij werd opgevangen door mijn zus of schoonmoeder kreeg ik steeds te horen: “Hij was braaf hoor, maar hij zit hier maar, speelt niet, zegt bijna niks…” Gelukkig is de speelmat hier weer één grote puinhoop en ‘zeurt’ hij constant om eten: Robbe is terug!

Afgelopen week zijn we amper thuis geweest. We hebben gewerkt, maar daarnaast stond er nog van alles op het programma. Zo zijn we woensdagnamiddag naar Hasselt geweest voor een bezoekje met Lotte haar ouders. Omdat de bezoeken vaak niet doorgaan, was Lotte erg blij dat ze er nu wel waren. Ze hebben geknutseld en gespeeld en dan is een uur natuurlijk wel heel snel voorbij. Op de terugweg was ze dan ook wel even verdrietig omdat ze haar mama en papa al miste. De volgende dag was ze het verdriet alweer vergeten en vond ze vooral het kunstwerkje dat ze van haar papa had gekregen heel mooi. Ze heeft er inmiddels al een plekje voor gevonden 😉

Donderdag zijn we dan voor Robbe naar Hasselt geweest. We gaan starten met traumatherapie en hoewel dit veel van ons zal vragen, zijn we vooral ook heel benieuwd naar het resultaat. Ze zijn ervan overtuigd dat het hem kan helpen en werken ook nauw samen met zijn school. We hebben er alle vertrouwen in, in de therapie maar zeker ook in Robbe! We weten van hoever hij al gekomen is ❤

Het was dus een drukke week, maar er is ondertussen wel een hoop rust in mijn hoofd nu het er op lijkt dat alles beetje bij beetje weer op zijn pootjes terecht komt. Ik merk ook meteen dat ik zelf ook weer beter in mijn vel zit. Het is een cliché maar ook zo waar: kindjes blij, mama blij!

64. Eindelijk een oplossing!

Vijf weken is hij al thuis, vijf weken vraagt hij zich al af waarom hij niet naar school mag en hij wil zo graag… Een kind van 4 dat zich al zo vaak afgewezen voelde, voelt zich nog maar eens in de steek gelaten. Het is op praktisch gebied ook erg moeilijk om het allemaal op te vangen. Bert en ik gaan allebei werken en hebben de laatste tijd ook regelmatig moeten rekenen op de flexibiliteit van onze werkgevers. Op de dagen dat we dan toch allebei moesten werken, konden we rekenen op onze familie.

Ondertussen zijn de hulpverleners in gang geschoten en ben ik regelmatig met Robbe naar de dokter en kinderpsychiater geweest. Ook bij Traumazorg Limburg gaan we nu starten met een individuele behandeling voor hem. Daarvoor zullen we wekelijks naar Hasselt op en neer rijden. Hopelijk kunnen ze hem zijn gevoel van veiligheid teruggeven en met hem een manier bedenken om met zijn woede, die ontstaat uit verdriet en onzekerheid, om te gaan.

Robbe heeft behoefte aan voorspelbaarheid, dat geeft hem vertrouwen in wat komen gaat. Ik probeer hem dat zoveel mogelijk te geven, maar elke dag dat hij mee Lotte naar school brengt stelt hij me de vraag: “Wanneer mag ik terug naar school?” Ik kan hem geen antwoord geven omdat ik het zelf niet weet… Teruggaan naar zijn vorige school is geen optie. Ze kunnen hem nog 2 halve dagen per week aanbieden als er een andere juf aanwezig is, maar dat is natuurlijk geen oplossing. Maar wat dan wel?

Hoewel nog niet alle testen bij de kinderpsychiater zijn afgerond werd al vrij snel duidelijk dat hij (op dit moment) geen attest zal krijgen voor bijzonder onderwijs. Het is niet gemakkelijk om op deze manier, met deze historie, aan te kloppen bij een nieuwe school moet ik zeggen. Maar vorige week dachten we toch een oplossing te hebben: een leefschool. Kleinere klasjes, veel vrijheid, een huiselijke sfeer, veel nieuwe dingen leren buiten in de natuur,… het is een concept binnen het gewone onderwijs waar ik al langer warm voor liep, maar nooit de stap durfde zetten, uit angst voor verandering.

Vandaag gingen we er op gesprek omdat ze eerst duidelijkheid wilden hebben over wat Robbe juist nodig heeft op school. Ik begon op te noemen: voorspelbaarheid, zekerheden, regelmaat,… en terwijl ik het zei dacht ik even: “oei, zo gaat het hier eigenlijk niet…” En dat was ook de zorg van de directie: als hij die 3 zaken echt nodig heeft, kan hij beter naar hun hoofdvestiging gaan, waar ze les geven op de reguliere manier, waar elke dag volgens een bepaald vast ritme wordt ingedeeld. Hij was er welkom en mag er maandag beginnen. “Oef, wat een opluchting!”

Morgen komen ze nog eens samen met zijn vaste begeleidsters van het bijzonder onderwijs die hem sinds dit jaar extra ondersteuning geven. Pleegzorg en Traumazorg zullen er ook zijn om te zorgen dat de school weet hoe ze hem het best kunnen aanpakken. Ik ben blij dat ze er die tijd voor willen uittrekken. Hopelijk vindt hij er snel zijn plekje. Robbe mag morgen eens gaan kijken, maar hij was al overtuigd toen hij hoorde dat hij soep mag eten op zijn nieuwe school 😉 Op naar een nieuwe start! ❤

En dan gaat het mis… goed mis!

Het zat er al even aan te komen. Op school is Robbe weer aan het ploeteren. Zijn bezoeken zijn al enige tijd niet door kunnen gaan en hij voelt zich afgewezen, onbelangrijk, in de steek gelaten. Wat hebben ze op school hun best gedaan om hem een beter zelfbeeld te geven, hem te doen inzien dat hij er mag zijn, dat hij wel belangrijk is. Maar zo’n mislukt bezoek helpt alles naar de knoppen. Waar hij een half jaar geleden steeds beter wist om te gaan met veranderingen, onzekerheden,… lukt hem dat nu niet meer. Een extra juf erbij, een nieuw kindje in de klas. Die klas die almaar groter wordt. Hij kan het niet meer aan. De juf liet al meerdere keren weten dat het moeilijk ging.

Donderdagnamiddag half 4. Ik kom juist aan op school en word gebeld op mijn gsm. Ik neem de telefoon op terwijl ik naar de schoolpoort wandel. “U spreekt met de directeur van de school, mevrouw.” “Kut! Dit is foute boel!” denk ik meteen. Terwijl ik de speelplaats binnen ga, zie ik een aantal kleuters huilen, ze worden getroost door hun mama’s. Van Robbe geen enkel spoor. Ik schrik me rot, wat is er gebeurd?!

De directeur vertelt me dat Robbe zijn juf zo hard heeft gebeten dat ze naar de dokter is moeten gaan. Hij is zoooo boos geworden! Ik ga op een bankje zitten en voel al enkele blikken van medemama’s, blikken vol medelijden. Ik begin te huilen, voel me zo machteloos, zo schuldig! Ondertussen komt de turnleerkracht met Robbe bij me zitten. Robbe zegt niks, wrijft troostend over mijn arm. De school vraagt me of ik hem voorlopig thuis kan houden in verband met de veiligheid van de andere kinderen. We gaan met tweeën werken, dus hoe ik dat op moet lossen? Ik weet het niet! Maar ik snap de vraag. De directeur zegt later terug te bellen, hij begrijpt dat ik het allemaal moet laten bezinken…

We vangen het voorlopig wel even op met hier en daar wat verlof op te nemen. Dankbaar voor de flexibiliteit van onze werkgevers. Later die avond bellen we nog even met de juf en ook met de directeur. Ze verwijten ons gelukkig niks, zijn oprecht bezorgd om Robbe en hoe het nu verder moet. Want het is duidelijk: zo kan het niet!

Hij zal een beter plekje hebben in het bijzonder onderwijs, waar de klasjes klein zijn en waar ze hem veel structuur en zekerheden kunnen bieden. Die stap naar bijzonder onderwijs is voor ons geen probleem meer, dat stadium zijn we gepasseerd nadat we gezien hebben dat dat voor Lotte ook de oplossing bleek te zijn. Maar vanwege het M-decreet moet er een diagnose zijn. En die kan enkel gegeven worden door een kinderpsychiater. En die hebben lange wachtlijsten! Gisteren toch maar eens gebeld en ze maken er gelukkig heel snel werk van. Maandag kan ik met hem al terecht en donderdag komen we met alle partijen samen om te kijken wat we voor hem kunnen doen. Hopelijk is er snel een oplossing.

Ondertussen is Robbe gisteren een dagje papa’s hulpje geweest en zal hij de komende week lekker bij ons blijven. Donderdagavond riep hij vanuit zijn bedje: “Ik ga nooit meer naar een ander huis!” Ik vraag me af wat er in dat hoofdje omgaat. Gelukkig gaat het thuis wel goed, hier al lange tijd geen woedebuien meer gehad.

We gaan er het beste van maken. Na de eerste schrik heb ik gisteren en vandaag toch lekker afleiding gehad op het werk bij mijn lieve, grappige collega’s. Ook de ‘Timtation’ van donderdagavond nam een deel van mijn stress weg 😉 Dank u Tim!

Morgen staat er een dagje K3 op het programma, een verrassing voor Lotte. Wat zal ze blij zijn!

Veel liefs, Lindsay

42. Geen monster meer in de klas…

Een paar keer per jaar zijn er oudercontacten op school. Je krijgt dan een briefje mee om in te vullen wanneer het past om een kwartiertje op gesprek te komen. Hier nooit briefjes… Terwijl de meeste kindjes met zo’n papiertje naar huis gaan, zie ik de juf mijn kant op komen. Ik ‘krijg’ altijd een gesprek waarvoor ze extra veel tijd uittrekken… Het was al zo toen Lotte naar de kleuterschool ging en toen Robbe ook oud genoeg was kreeg ik ook de ‘eer’ om rond de tafel te zitten met de zorgleerkracht, directie, CLB,… Hoewel ik me daar echt niet op me gemak voelde en zelfs wat geïntimideerd was om tegenover hen te zitten, deed het me wel deugd dat er zoveel mensen betrokken waren. Ze staken veel zorg en moeite in hem.

Vorig jaar december trokken ze echt aan de alarmbel. Zijn gedrag was niet meer te houden in de klas, de juf zat met haar handen in het haar. En hoewel ik wist dat ik er niks aan kon doen, voelde ik me schuldig. Weer was het er eentje van mij die een last was in de klas. Althans zo nam ik het op, want de juf is er altijd duidelijk in geweest: ze wil hem helpen zodat hij zich beter voelt. Hij sloeg kwaad om zich heen naar zowel de kindjes als de juffen, kon zijn gevoelens niet uiten en werd alleen maar boos. We wisten wel waar het vandaan kwam, maar hoe moesten we ermee omgaan?!

Vandaag weer zo’n gesprek en weer zat de tafel vol: zijn juf, de zorgjuf, directie, juf van bijzonder onderwijs die hem een paar keer per week opzoekt en dan nog iemand van Traumazorg Limburg die we deze zomer hadden opgetrommeld. 2 maanden geleden hadden we een plan van aanpak gemaakt en vandaag zouden we gaan evalueren hoe het nu met hem gaat…

En het gaat goed, mijn gevoel zat juist: hij is verbaal zoveel sterker geworden! Kan zijn gevoelens uiten, weet perfect uit te leggen waarom hij een bepaald gevoel heeft. De juf introduceerde na de herfstvakantie een monsterthema, waarbij het monstertje bang, boos, verdrietig, blij,.. kan zijn. Bij elke emotie hoort een kleur om het nog wat duidelijker te maken en ik merkte al snel dat hij begon te benoemen hoe hij zich voelde. Hij tekende dan een bang monstertje en zei dat het monstertje bang was. (Robbe zelf dus 😉 )

Om zijn zelfvertrouwen te verbeteren kreeg hij van de juf een belangrijke taak: hij werd jassencontroleur. (al schiet hij in de lach bij KONTroleur 😉 ) Het is zijn taak om na te gaan of iedereen zijn jasje netjes heeft opgehangen. Dit doet hij met veel zorg en het geeft hem het gevoel dat hij ergens goed in is. En wat is er leuker dan andere kindjes erop te wijzen dat ze hun fluovestje niet op de grond mogen laten slingeren haha! Het zijn kleine dingen die hem echt vooruit helpen. We gaan de goede kant op en dat doet me deugd. Nu ben ik blij dat we nooit hebben opgegeven op die moeilijke momenten die we met hem meemaakten.

Hoewel ik liever gewoon een briefje mee krijg voor een gesprekje van een kwartier ben ik blij dat de school dit voor hem heeft willen doen. We zijn er nog niet en hebben waarschijnlijk nog een weg te gaan, maar vandaag ben ik vooral blij met dit fijne oudercontact. En samen blijven we knokken voor dat ventje, als dat geen liefde is… ❤

 

Wil je lezen waarom Robbe zo’n moeilijke start heeft gehad?

18. Een jongetje!

19. Wij blijven bij je!

20. Tijd voor iets anders…