206. EMDR: we gaan eraan beginnen…

Robbe gaat regelmatig naar een psychologe, al jaren zelfs. Er wordt gepraat over zijn gevoelens, dat elk gevoel er mag zijn en hoe we die kunnen uiten. Na een moeilijke bui kan hij dan ook perfect uitleggen waarom hij zo deed en wat hij beter had kunnen doen. Erna gaat dat heel goed, maar als hij in het moment zit kan hij niet nadenken zoals hij het zelf uitlegt, “dan ontploft mijn hoofd.” Na jaren twijfelen omdat we bang waren om een potje open te trekken, gaan we nu toch echt starten met de behandeling van zijn opgelopen trauma’s. We gaan beginnen aan EMDR…

Wat is EMDR?

De afkorting staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Voor ons is het allemaal nieuw, dus ik ben geen expert op dit gebied. Bij volwassenen wordt er gewerkt met snelle oogbewegingen in combinatie met het verhaal rond het opgelopen trauma. Dit zorgt ervoor dat het natuurlijk verwerkingsproces in gang wordt gezet.

Voor kinderen is dit nog wat moeilijk en daarom stelde de psychologe voor om met snelle aanrakingen te werken, afwisselend links en rechts. Ze heeft het een beetje aan hem uitgelegd en hij gaf al meteen aan dat hij niet graag aangeraakt wordt. Hij zal daarom met 2 trillende apparaatjes in zijn handen de therapie gaan doen. Hij mocht het al eens proberen en dit zag hij wel zitten.

Wat is mijn taak hierbij?

Ik mocht gaan doen wat ik graag doe: schrijven… Toch was de opdracht deze keer heel moeilijk. Ik moest zijn verhaal schrijven, maar dan heel getailleerd met elk mogelijk gevoel dat Robbe gevoeld zou kunnen hebben. Met alles wat hij daarbij zag of hoorde. Dit betekende dat ik heel eerlijk moest zijn over wat er gebeurd is in zijn korte leventje. Hoewel ik graag open en eerlijk praat over zijn moeizame start, heb ik ook wel de neiging om bepaalde zaken te verbloemen om zijn ouders te sparen. Ik wil niet slecht over hen praten. Dat ik dan nu moest vertellen dat ze bijvoorbeeld heel hard schreeuwden waar hij bij was, zelfs toen hij bij hen op de arm lag, vond ik moeilijk.

Verder was het heel confronterend… Het verhaal gaat nog maar tot zijn eerste levensjaar en de tranen rolden al over mijn wangen. Zijn trauma’s lopen echter nog jaren verder door. Wat heeft hij vaak de controle verloren, wat werd er weinig rekening met hem gehouden en wat hebben ze hem vaak weggehaald uit zijn vertrouwde omgeving. En dan vragen mensen zich af waarom hij niet tegen verrassingen kan, waarom hij wil weten waar hij aan toe is… Hij is al 6 jaar bij ons en toch denkt hij soms dat hij hier ook weg moet.

We zien het zitten.

We hebben al gehoord en gelezen dat deze therapie behoorlijk heftig kan zijn, maar we lezen vooral vaak dat het effect heeft gehad. Ik denk dat we op het juiste moment zitten om eraan te beginnen. Het gaat goed met hem, hij heeft rust en als er reactie komt kunnen we het thuis opvangen nu het nog vakantie is. Bovendien vertrouwt hij zijn psychologe en ik ben ervan overtuigd dat hij ook voelt dat ik vertrouwen heb in haar. Ze heeft laten zien dat ze er voor hem is, zowel tijdens de praktijkuren als erbuiten. Last minute een crisisoverleg de volgende ochtend om 8u op school? Ze was er toch maar elke keer! Dan schoof ik mijn stoel even naar achter als het me te moeilijk werd en nam zij het woord van me over, ik wist immers dat we op één lijn zaten.

Robbe geeft aan dat hij bij Bert op schoot wil zitten terwijl ik zijn verhaal voorlees. Uiteraard wordt daarnaar geluisterd en zo zal het gaan binnenkort. Ik hoop dat we nu ook eens aan de oorzaak kunnen werken en dat hij vooral zelf wat geruster kan zijn…

153. Weer een begeleid bezoek van Lotte en haar mama en papa.

Gisteren was het weer zover: er stond een bezoekje gepland met de ouders van Lotte. Dit gebeurt altijd op de dienst van pleegzorg en zowel ik als de pleegzorgbegeleidster blijven in de buurt tijdens dit uurtje. Omdat in het verleden afspraken niet na werden gekomen door haar papa en mama en Lotte zich letterlijk vergeten voelde (dat lees je hier), werd er vorig jaar een laatste nieuwe maatregel getroffen.

De pleegzorgbegeleidster zou hen bij hen thuis gaan ophalen en samen naar de dienst van pleegzorg rijden. Als ze thuis zijn, krijg ik telefoon dat ik met Lotte kan vertrekken. Zo zijn we dus wat zekerder dat Lotte niet voor een teleurstelling komt te staan. Het bleek gisteren maar weer eens dat ze die maatregel echt nodig hebben…

Zijn ze er of niet?

Vorig jaar was het eerste jaar dat de ouders alle drie de bezoeken aanwezig waren, een succes voor Lotte dus. Maar alle drie de keren waren de ouders ‘toevallig’ thuis en konden ze meerijden met de pleegzorgbegeleidster, het is niet dat ze vol spanning zaten omdat het weer bezoekdag was.

Thuis loopt het net iets anders. Lotte weet dondersgoed waar we naartoe gaan als we richting dat gebouw rijden en gisteren hadden we het haar op voorhand ook gewoon verteld. Robbe zou tijdens het bezoek een gesprekje hebben met de begeleidster, dus we moesten sowieso naar daar rijden, of het bezoek nu zou doorgaan of niet.

Ik bedacht hoe ik Lotte erop moest voorbereiden op het feit dat de kans er in zat dat mama en papa er niet zouden zijn, maar dat bleek niet nodig… “Lotte, weet je nog wat we vandaag gaan doen?” vroeg ik haar ’s morgens bij het ontbijt. “Ja, we gaan naar mijn mama en papa… als ze komen.” Ze houdt er zelf ook al rekening mee blijkbaar. Maar ze leek niet verdrietig zoals een paar jaar geleden. “Als ze er niet zijn vertel ik gewoon tegen I. (begeleidster) dat we cavia’s hebben gekregen en dat Max dood was gegaan.”

Er staat een paard in de… lift.

Onderweg kreeg ik een berichtje van pleegzorg dat mama en papa zich nog aan het klaarmaken waren en dat ze iets later zullen zijn. Ik ben blij dat de pleegzorgbegeleidster bereid is om hen thuis op te halen. Ik krijg af en toe de begrijpelijke reactie van mensen die dat te ver vinden gaan. Misschien is dat ook zo, maar Lotte is blij dat ze haar mama en papa kan zien op die manier en dat is voor mij toch net wat belangrijker.

We hadden hierdoor dus wel een beetje minder tijd dan gewoonlijk. Lotte vloog hen bij aankomst natuurlijk meteen rond de nek en straalde van geluk. Ze koos wat speelgoed uit dat ze mee moest nemen in de lift naar beneden. Niet zo praktisch dat ze een groot paard koos… Daar stond haar mama dan in de lift met dat paard tussen haar benen 😉

Ik zou willen zeggen dat mama en papa hun tijd met Lotte volop benutten, maar ze lijken de laatste bezoeken wat afwezig. Gelukkig merkt ze daar zelf (nog) niet zoveel van en zit het eerste geslaagde bezoek van dit jaar er weer op. Geen moeilijk afscheid en daaruit blijkt dat iedereen tevreden is met de regeling die er nu is. Ik hoop dat we dit kunnen volhouden zo.

Robbe sluit een hoofdstukje af.

Vandaag gingen we met Robbe naar traumazorg. Die waren al wat langer op de achtergrond aanwezig, maar na de crisis van vorig jaar werd er dan toch onmiddellijk individuele therapie opgestart. Omdat het al snel beter ging met hem zijn we nog een lange tijd met hem naar daar gegaan voor het geval hij het toch weer moeilijk kreeg. Maar dat kunnen we niet blijven doen…

We moeten hem ook weer het vertrouwen teruggeven dat we in hem geloven en dat deden we vandaag. Samen met zijn psychologe beslisten we om geen nieuwe afspraak meer vast te leggen. Het feit dat dat niet meer nodig is, voelt natuurlijk heel goed, ik ben echt trots op hem!

Zoveel goed nieuws en zoveel zon… het zijn mooie dagen hier ❤

77. Een (h)echte uitdaging, geschreven door Inge Vandeweege: een echte aanrader!

Inge is een pleegmoeder die samen met haar man al meerdere vormen van pleegzorg heeft gedaan, van crisisopvang tot langdurend. In haar boek schrijft ze over de problemen die er als pleegouder op je pad kunnen komen en vooral: hoe je daarmee om kan gaan. Eén ding is duidelijk: de manier van communiceren met je pleegkind speelt hierbij een belangrijke rol.

Het was voor mij fijn om te lezen dat we niet alleen zijn. De problemen die Robbe heeft door een onveilige hechting en andere trauma’s komen heel veel voor bij pleegkinderen. Hoe vaak ik niet heb zitten rondstruinen op het internet over hechtingsstoornis… Ik stuitte vooral op wat het was, waar het vandaan kwam en wat de uitzichtloze situaties kunnen zijn in de toekomst. Nooit vond ik een duidelijk uitgelegde aanpak. Tot dit boek…

Inge weet met heel concrete voorbeelden vanuit haar eigen ervaringen heel duidelijk uit te leggen op welke manier je je pleegkind kan aanspreken. Vooral het puntje ‘erkennen van zijn gevoel’ was een goede tip hier. Ik heb het bij Robbe al geprobeerd tijdens zijn moeilijke momenten en ik lijk zowaar tot hem door te dringen 😉 Het is niet eens ingewikkeld of moeilijk maar vooral iets waarbij je gewoon even moet stilstaan. (Voor mijzelf vooral een knop omzetten om anders op hem te reageren.)

Natuurlijk zijn het niet alleen pleegkinderen die met deze problemen worstelen, dus ik denk dat het voor veel ouders een hulpmiddel zou kunnen zijn. Het boek zorgt er ook voor dat een buitenstaander het kind beter leert begrijpen, door de uitleg waar bepaald gedrag vandaan komt. Laat het dus gerust rond gaan in de familie- en vriendenkring. Ik hoop echt dat als er nog eens moeilijke situaties voorkomen op school, dat zijn juffen dan ook bereid zijn om dit boek te lezen.

Inge, dankjewel om me met jouw verhaal en aanpak wat handvaten te geven voor de opvoeding van Robbe. Het was echt de moeite om te lezen!

Koop het boek hier

42. Geen monster meer in de klas…

Een paar keer per jaar zijn er oudercontacten op school. Je krijgt dan een briefje mee om in te vullen wanneer het past om een kwartiertje op gesprek te komen. Hier nooit briefjes… Terwijl de meeste kindjes met zo’n papiertje naar huis gaan, zie ik de juf mijn kant op komen. Ik ‘krijg’ altijd een gesprek waarvoor ze extra veel tijd uittrekken… Het was al zo toen Lotte naar de kleuterschool ging en toen Robbe ook oud genoeg was kreeg ik ook de ‘eer’ om rond de tafel te zitten met de zorgleerkracht, directie, CLB,… Hoewel ik me daar echt niet op me gemak voelde en zelfs wat geïntimideerd was om tegenover hen te zitten, deed het me wel deugd dat er zoveel mensen betrokken waren. Ze staken veel zorg en moeite in hem.

Vorig jaar december trokken ze echt aan de alarmbel. Zijn gedrag was niet meer te houden in de klas, de juf zat met haar handen in het haar. En hoewel ik wist dat ik er niks aan kon doen, voelde ik me schuldig. Weer was het er eentje van mij die een last was in de klas. Althans zo nam ik het op, want de juf is er altijd duidelijk in geweest: ze wil hem helpen zodat hij zich beter voelt. Hij sloeg kwaad om zich heen naar zowel de kindjes als de juffen, kon zijn gevoelens niet uiten en werd alleen maar boos. We wisten wel waar het vandaan kwam, maar hoe moesten we ermee omgaan?!

Vandaag weer zo’n gesprek en weer zat de tafel vol: zijn juf, de zorgjuf, directie, juf van bijzonder onderwijs die hem een paar keer per week opzoekt en dan nog iemand van Traumazorg Limburg die we deze zomer hadden opgetrommeld. 2 maanden geleden hadden we een plan van aanpak gemaakt en vandaag zouden we gaan evalueren hoe het nu met hem gaat…

En het gaat goed, mijn gevoel zat juist: hij is verbaal zoveel sterker geworden! Kan zijn gevoelens uiten, weet perfect uit te leggen waarom hij een bepaald gevoel heeft. De juf introduceerde na de herfstvakantie een monsterthema, waarbij het monstertje bang, boos, verdrietig, blij,.. kan zijn. Bij elke emotie hoort een kleur om het nog wat duidelijker te maken en ik merkte al snel dat hij begon te benoemen hoe hij zich voelde. Hij tekende dan een bang monstertje en zei dat het monstertje bang was. (Robbe zelf dus 😉 )

Om zijn zelfvertrouwen te verbeteren kreeg hij van de juf een belangrijke taak: hij werd jassencontroleur. (al schiet hij in de lach bij KONTroleur 😉 ) Het is zijn taak om na te gaan of iedereen zijn jasje netjes heeft opgehangen. Dit doet hij met veel zorg en het geeft hem het gevoel dat hij ergens goed in is. En wat is er leuker dan andere kindjes erop te wijzen dat ze hun fluovestje niet op de grond mogen laten slingeren haha! Het zijn kleine dingen die hem echt vooruit helpen. We gaan de goede kant op en dat doet me deugd. Nu ben ik blij dat we nooit hebben opgegeven op die moeilijke momenten die we met hem meemaakten.

Hoewel ik liever gewoon een briefje mee krijg voor een gesprekje van een kwartier ben ik blij dat de school dit voor hem heeft willen doen. We zijn er nog niet en hebben waarschijnlijk nog een weg te gaan, maar vandaag ben ik vooral blij met dit fijne oudercontact. En samen blijven we knokken voor dat ventje, als dat geen liefde is… ❤

 

Wil je lezen waarom Robbe zo’n moeilijke start heeft gehad?

18. Een jongetje!

19. Wij blijven bij je!

20. Tijd voor iets anders…

26. Hoe blij kan je zijn met een dansje?!

Lotte is een showbeest. Geef ze een vierkante meter ruimte en ze danst en zingt naar hartenlust, tot vervelens toe ooit… Robbe is anders. Hij houdt er niet van als mensen naar hem kijken. Hij heeft er al moeite mee als ik naar hem kijk terwijl hij flink aan het spelen is op zijn speelmat. “Kijk maar op je gsm.” zegt hij dan 😉

Jaarlijks is er op zijn school een schoolfeest, dat waren we al gewend uit de tijd dat Lotte daar ook nog op school zat: weken telden ze de dagen af voordat het zover zou zijn! Zo mocht ze eens een ballerina zijn. Haar fluffy witte haartjes in 2 staartjes, een roze tutu en natuurlijk balletschoentjes met glittertjes. Ze moesten allemaal gebukt in een bananendoos zitten, alsof ze in een muziekdoosje zaten. Als de muziek dan startte, moesten ze rechtop komen en als een echte ballerina pirouettes maken. Wat was het een mooi zicht, al die ballerina’s op een rij! Maar dan keek ik naar links, het doosje waar Lotte in zat… en bleef zitten… Haha het arme kind kwam halverwege ook eens over de rand van de doos kijken of het dansje al begonnen was 😉 Het kon haar allemaal niet deren, het was feest en dansen zou ze, de hele dag als het moest.

Het waren altijd mooie herinneringen en trots postte ik de filmpjes daarna op facebook, net zoals andere mama’s. Met Robbe is het anders… Afgelopen zomer was het weer zover. Ze zouden gaan oefenen voor het schoolfeest. Maar na een paar dagen sprak zijn juf me alweer aan: Er was geen land met hem te bezeilen, hij was boos, deed kindjes pijn,… Ik heb dan gezegd dat ze het gevecht niet langer aan moest gaan en als hij echt niet wilde, moest dat voor mij ook niet. Op school werd de spanning opgebouwd omdat iedereen aan het aftellen was, maar voor hem gaf dat enkel meer stress. Ondertussen werd de sfeer thuis onhoudbaar. Constant boze buien, waarbij alle gezinsleden eraan moesten geloven.

En toen besliste ik dat ik het belangrijker vond dat hij zich goed voelde dan dat hij zijn nummertje zou gaan opvoeren… “Robbe, zullen we als het op jouw school groot feest is, gewoon even naar de speeltuin gaan met zijn viertjes?” Zijn antwoord was alleszeggend: “Dank u, mama!” Een rust leek over hem heen te komen en zijn buien verdwenen ook weer als sneeuw voor de zon. We hebben dus geen schoolfeest gehad afgelopen zomer en ik moet toegeven dat ik de maandag na het feest opgelucht was dat er niet meer over gepraat zou worden. “Daar zijn we weer een jaar van af.”

Niet dus. Eens in de 2 jaar is er in oktober nog een grootouderfeest, waarbij de kids een dansje mogen doen op het podium voor de opa’s en oma’s. Dat was ik dus even vergeten. Ik werd al zenuwachtig in zijn plaats. Ik besloot een gesprek aan te gaan met hem. Vroeg wat het probleem was en hij vertelde vooral dat hij bang was dat hij het niet kon. Ik heb hem dan het filmpje van zijn zusje als ballerina laten zien en gezegd dat ik hoe dan ook heel trots ben geweest op Lotte.

Ik heb hem gevraagd of hij het wou proberen en als hij het zou doen zonder boos te worden, kreeg hij een spookhuisje van playmobil. (Omkopen werkt, zei een mama van 3 mooie meiden me gisteren nog 😉 )

Dag 1 van het oefenen, een gesprekje met mijn held: “Mama ik moet iets zeggen… ik heb gedanst… en ik heb geen kindjes pijn gedaan.” De tranen sprongen al in mijn ogen. “Wat goed van jou, jongen!”  Wat was ik fier! Weer een bewijs dat hij echt wel sterker is geworden! Ik heb hem uiteraard helemaal de hemel in geprezen. Af en toe ging ik eens vragen bij de juf hoe hij het deed en het ging toch vrij goed zei ze.

Wat hoop ik dat het hem ook lukt als de grote dag daar is. Omi en Opa waren ook benieuwd! Vandaag was het dus zover. Deze morgen heb ik hem nog snel een knikker in zijn broekzak gestoken: “Als je bang of verdrietig bent, pak je de knikker en denk je maar aan mama, dan denk ik ook aan jou en komt alles goed!”

En dan tijdens mijn pauze op het werk het verlossende smsje van Omi: “Hij heeft het heel goed gedaan!” Hoe fier kan je zijn, ik weet dat het voor hem een hele stap is geweest, een overwinning zelfs. Nu dus ook van ons vriendje een mooi filmpje van zijn dansje. Hij heeft hem zelf al heel vaak bekeken. Deze mama gaat nu dus snel het spookkasteeltje van playmobil in elkaar zetten want belofte maakt schuld. 😉

 

19. Wij blijven bij je!

We waren met de komst van Robbe net zo blij als met die van Lotte, maar voelden toch wel aan dat we voorzichtiger moesten zijn met hem. Onze welkomskaartjes verstuurden we pas na 2 weken, zodat hij de eerste weken niet teveel vreemde gezichten zag. Het was belangrijk dat hij aan ons zou wennen. Ook nu nam ik loopbaanonderbreking, maar deze keer ‘zonder motief’, dat ging niet anders. En paar honderd euro per maand krijg je dan, iets wat ik een half jaar zou opnemen. Ik val misschien in herhaling, maar ik vind het zo jammer dat we geen recht hebben op ouderschapsverlof 😦 In het geval van Robbe was het duidelijk dat hij echt wel even nodig ging hebben om zich aan ons te hechten.

En inderdaad, het ging al vrij snel beter. Hij werd wat rustiger, liet zich goed troosten als hij verdrietig was, werd een beetje angstig als ik uit beeld ging. (dat is een goed teken) De tijd dat ik thuis was met hem was ook genieten hoor. De periode viel juist in de lente en de zomer dus ik heb weer wat afgewandeld met hem. Ook maakte ik snel kennis met de gevolgen om van 1 kindje naar 2 kindjes te gaan… En dat heb ik me toch onderschat! Pittig hoor! Lotte was 3 jaar alleen geweest in ons gezin, dus voor haar was het ook een aanpassing. Oh wat zocht ze de grenzen op! Op het moment dat ik Robbe een andere luier aandeed, stond ze steeds te jengelen: “Mama, wil je mij dragen? Mama, mag ik drinken? Mama, kom je mee spelen?” En dan zei ik: “Nu even niet Lotte, ik moet eerst Robbe een andere luier aandoen.” Zo gezegd zo gedaan, Robbe zijn broek terug aan en toen ik mij omdraaide stond Lotte achter mij. Ze keek naar beneden en ik zag haar met haar sokjes in een plasje staan… “En nu ik”, zei ze dan. “AAAAAAAAAAAHHH!”

Maar ja, dat zijn typische taferelen van een jaloerse kleuter zeker? 😉 Na een tijdje werd ook zij heel zorgzaam voor hem en voelde ze zich trotse grote zus. Robbe werd al snel de grote vriend van Bert. Soms kon hij overdag wat huilerig zijn. (de kleine he, niet Bert, die had dat ’s avonds pas 😀 ) Als Bert dan thuiskwam fleurde hij helemaal op en wou hij naar papa toe. Toen hij wat ouder werd lag hij graag bij hem op zijn buik, friemelde zijn trui omhoog omdat hij genoot van huid op huidcontact. Ja, we waren goed bezig, dit manneke begon te beseffen dat dit zijn thuis was…

En dan moest ik terug gaan werken. Ik werkte 3 hele dagen per week en zag er ook wel naar uit. Bij Lotte was het allemaal goed gekomen, dus nu zou dat ook wel het geval zijn. We besloten hem naar dezelfde kinderopvang te doen, daar waren we immers heel tevreden van toen Lotte daar heen ging.

Maar het viel niet mee. Het ging je helemaal niet. Je wist totaal niet wat er nu weer gebeurde. Een tijd terug heb ik een tekst geschreven over zijn moeilijkheden. Die tekst verwoordt het volgens mij het beste:

Een klein mannetje van nog geen 6 maanden was je toen je bij ons kwam… de bedoeling was dat wij je een warm plekje zouden geven omdat jouw papa en mama dat door omstandigheden niet konden. “Ideaal, zo’n kleintje beseft toch nog niet veel, dus zo groot zal zijn rugzakje niet zijn.” Een uitspraak waarvan mijn nekharen inmiddels overeind gaan staan als iemand dit nu tegen me zegt.

Onze kleine held heeft in zijn eerste half jaar geen blijvende thuis gekregen… Ziekenhuis, instelling, ziekenhuis en ook nog een crisispleeggezin… In de periode dat andere baby’s getroost worden door hun mama of papa, de warmte en rust voelen van een gezinnetje, beetje bij beetje beginnen te beseffen wie er altijd voor hen zijn, werd jij heen en weer geslingerd. Steeds andere verzorgers, een andere omgeving en daarbij de stress en spanningen van de mensen rondom jou.

We wisten dat je een moeilijke start hebt gehad maar we waren ervan overtuigd dat alles is op te lossen met liefde, heel veel liefde.
Een knuffel als je verdrietig was, een liedje als je moeilijk in slaap viel, bij je blijven zodat je zou voelen dat je niet alleen was: we deden het allemaal met plezier.
Je kon ontzettend boos worden, al was je nog zo klein, maar wat was je vaak ook lief en aanhankelijk. Een mannetje met een sterk karakter zeiden we altijd.

Dan kwam het moment dat ik weer moest gaan werken en dat we jou moesten gaan toevertrouwen aan de crèche. Toen bleek toch wel dat het meer was dan een sterk karakter: je kon absoluut niet omgaan met deze grote verandering: je was boos, heel boos! De lieve begeleidsters zaten soms met de handen in het haar, niet wetende hoe ze jou rustig konden krijgen. We snapten er niks van… Nu begrijp ik het maar al te goed: je was alle controle kwijt. Er is op veel plaatsen voor je gezorgd maar je bent nog nooit ergens écht mogen blijven.

Je zocht houvast in de kleinste dingen: bij dat huis staat elke dag een blauwe auto, bij die wei staan 2 paardjes. Maar wat was je in de war als de paardjes er niet stonden, dan was heel de dag om zeep… Je hebt nooit zekerheden gehad en nu was je continu op zoek naar die zekerheden. Wat moet het vermoeiend zijn om constant de gedachte te hebben dat alles en iedereen rondom jou kan wegvallen.

“Maar wij blijven bij je.” Dat zeggen we vaak: “hoe boos je ook bent, wij blijven bij je.” Gelukkig besef je dat nu ook. Hier thuis binnen ons gezinnetje voel je je veilig, je hebt vertrouwen in ons en dat doet ons goed en jou uiteraard ook. We zijn blij dat je ons hebt toegelaten in je kringetje. We zien dat je je kringetje steeds groter durft te maken: opa’s en oma’s, later tantes en nonkels en ook vriendjes en vriendinnetjes. Dat maakt ons trots en geeft ons hoop dat het goed komt. Maar de weg ernaartoe is moeilijk voor je. Zodra je merkt dat je op het punt staat je kringetje groter te maken zien we je kwetsbaar en onzeker worden. En dan ben je weer boos, heel boos! Je begint om je heen te schoppen en te slaan waardoor je mensen soms pijn doet. Maar eigenlijk is het een gevecht met jezelf: het maakt je bang dat diegenen je in de steek zullen laten.

Op school is het weer een hele uitdaging, zowel voor ons, je klas, je juf, maar vooral ook weer voor jou… Ondertussen mogen wij steeds gaan uitleggen wat er ‘mis’ is met jou, wat leidt tot grote frustraties. Mensen lijken niet te snappen dat je nu nog steeds de gevolgen draagt van jouw moeilijke start. Een start zonder veilige hechting. Wat hebben we het zelf ook onderschat hoe belangrijk dat is! Gelukkig zijn de mensen na het horen van jouw verhaal heel bereidwillig om jou erdoor te helpen.

Zo zal je nog veel veranderingen mee maken waarbij je het moeilijk hebt, situaties waarbij je de controle verliest want die horen nu eenmaal bij het leven.

We hebben alle vertrouwen in je want we zien dat je na elk gevecht steeds weer een beetje sterker bent geworden. Het zal niet altijd makkelijk zijn maar je kan op ons altijd rekenen, we zijn trots op jou en we houden van jou!

Wil je lezen hoe het ondertussen met Robbe gaat? 42. Geen monster meer in de klas…