192. Een interessante week voor de boeg.

Lotte en Robbe moeten nog één weekje naar school en dan begint hun herfstvakantie. Ze zijn er allebei op hun eigen manier erg aan toe: Lotte wil vooral in bed blijven liggen ’s morgens en Robbe is moe van het hele schoolgebeuren. De overstap naar het eerste leerjaar blijkt toch veel van hem te vragen.

Stilzitten op school.

In mijn vorig bericht vertelde ik over de moeilijke week die hij thuis had, maar blijkbaar ging het op school ook niet zonder slag of stoot. De moeilijkheden met zijn echte mama spelen hem duidelijk nog parten, maar daarnaast is de aanpassing van het ‘leren’ en moeten stilzitten ook niet simpel voor hem. (zoals voor veel kinderen)

Ik merk dat hij, wanneer hij thuiskomt, echt de behoefte heeft om zich eens goed uit te kuren. Op school is het vaak stilzitten en daarmee is het contrast met de derde kleuterklas best groot. Hij houdt zich op school toch wat in en hier moet alles er even uit 😉 Maar afgelopen week gaf de juf wel aan dat hij het moeilijk heeft qua gedrag. Fijn dat ze hierbij laat weten dat het hun taak is om hem beter in zijn vel te laten voelen en dat ze mij bij haar aanpak betrekt.

Allemaal rond de tafel.

Morgen staat er een overleg gepland met alle betrokken partijen: psychologe, juf, zorgjuf, ondersteuningsjuf, CLB, pleegzorg en ik. Het is een opstartgesprek voor dit schooljaar waarin we bespreken hoe het loopt en waar het eventueel vastloopt. Twee weken geleden dacht ik: “Waar moeten we het daar in hemelsnaam over hebben?” Maar nu kunnen we toch een paar dingen beter op elkaar afstemmen, zien hoe we alles gaan aanpakken. Ik zie er niet meer zo tegenop zoals de eerste jaren, we zijn er allemaal om Robbe de nodige hulp te bieden.

Overigens denk ik dat het vooral even aanpassen is aan alles dat nieuw is: de juf, het leren, de speelplaats,… noem maar op. Ik maak me nog niet teveel zorgen.

Grote dag voor Lotte.

Woensdag ben ik jarig, maar toch zal het daar niet om draaien die dag. Lotte gaat iets heel spannends meemaken en zal zich die dag heel belangrijk vinden. Ik hou jullie nog even in spanning, maar schrijf daarna uiteraard een uitgebreid verslag van die dag. En voor degenen die al weten wat er op de planning staat… ssst! Mondje toe 😉

Ook aftellen voor Robbe.

Maar ook onze Robbe is aan het aftellen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is hij helemaal bezeten van hun cavia’s Peppa en George. (tja, ze mochten zelf kiezen haha) Als hij ’s morgens de trap af komt, steken ze hun hoofdje al zo ver mogelijk de lucht in omdat ze weten dat ze even met hem mogen knuffelen terwijl ze naar een aflevering van Peppa Pig kijken.

Omdat hij op school ook al veel vertelt over zijn beestjes, vroeg de juf me of ze een keertje mee naar de klas mogen komen. Donderdag is het zo ver, dan zullen ze vertroeteld worden door 24 paar warme kinderhandjes 😉 In zijn klas hangt een aftelkalender waar hij elke schooldag weer een dag mag wegstrepen, iets waar hij het iedere avond voor hij gaat slapen weer over heeft.

En dan: vakantie!

Na vrijdag begint dan eindelijk hun welverdiende vakantie. Ik moet dan ook maar een paar dagen werken, dus we gaan een ideale combinatie tegemoet van werken en tijd met de kindjes. We kijken er al naar uit!

 

178. Dat Lotte mij aangenaam verrast.

Dat Lotte het op school wat moeilijker heeft, weten jullie. Ze gaat naar het bijzonder onderwijs omdat ze door haar ADHD teveel belemmerd wordt in haar ontwikkeling. Lotte is een vrolijke meid en is afgelopen schooljaar nog geen dag tegen haar zin naar school moeten gaan. Voor ons een teken dat ze daar op haar plaats zit dus. Het rekenen is echt een enorm probleem, daarin maakt ze amper vooruitgang en er wordt aan dyscalculculie gedacht. We zullen ook daar onze weg wel weer in vinden, maar wat ik veel belangrijker vind: op andere vlakken maakt ze toch veel vooruitgang!

Misschien dan toch een klein talenknobbeltje?

Hoe moeilijk rekenen voor haar is, zo vlot lijkt ze tegenwoordig met taal. Het lezen gaat een stuk vlotter en ook schrijven gaat steeds beter (al is het motorisch een hele opgave). We merkten sinds een tijdje dat ze al vlot Engels spreekt, dat leek dan weer een voordeel van al die Youtube filmpjes 😉

Geen vrienden met de Duitsers.

Vorige week zaten we een weekje in Duitsland. De hele weg vertelde ze dat ze al over Duitsland had geleerd op school en vooral over de oorlog… “Komt er bij ons ook nog eens oorlog?” vroeg ze. “Ik hoop het niet meisje,” probeerde ik de boel te sussen. Maar blijkbaar had ze daar zelf een oplossing voor… “Als iemand vraagt of hij erdoor mag, moet je hem altijd door laten, want anders komen de Duitsers misschien.”

Een heel stuk over de Duitse grens besloten we even een tussenstop te maken. (een heel stuk, want in Duitsland doen ze blijkbaar niet aan heel veel tankstations met wegrestaurants langs de snelweg…) Het was daar waar Lotte de eerste Duitse klanken hoorde en voor ik het wist, riep ze: “Daar komen de Duitsers!” Gelukkig heeft niemand haar gehoord en heb ik kunnen uitleggen dat ze dat beter niet zegt. Op deze manier maakt ze geen vrienden uiteraard 😉

Mevrouwtje voert het hoogste woord.

Ondanks dat ik mijn talen toch wel ken, durf ik niet goed als ik een andere taal moet spreken. Daar had Lotte dus echt geen last van daar. Ze ging de rekening vragen, eerst in het Nederlands, maar toen de ober niet goed wist wat ze bedoelde, ging ze verder in het Engels. “Can we pay our bill please? Thank you!” hihi, ze weet wel van aanpakken!

’s Morgens als we over het vakantiepark wandelden begroette ze iedereen met een lach en een ‘goodmorning’. Na twee dagen voelde ze al aan hoe het Duits werkt en plakte ze overal ‘chen’ achteraan: “Ik ga een Brotchen eten.”

Trots op haar.

Dat ze zo durft op sociaal vlak en niet bang is om fouten te maken zorgt er echt voor dat ik zo trots op haar ben. Ze trekt haar plan wel, zelfs in het buitenland blijkbaar. Soms denk ik ook dat ik me teveel focus op de dingen die niet zo goed gaan, omdat ik daar bezorgd over ben. Eigenlijk zou ik veel meer moeten benadrukken dat ze al heel veel wel kan en misschien zijn de dingen waar ze wel goed in is wel veel belangrijker zelfs! Ik ben trots op je, lieve meid! ❤

177. Hoe we voor Robbe een ‘veilige’ vakantie kozen.

Vakantie betekent niet voor iedereen genieten. Voor Robbe en voor vele andere pleegkinderen is het een periode van onvoorspelbaarheid. We besloten dit jaar onze vakantie wat beter voor te bereiden om te voorkomen dat hij het moeilijk zou krijgen…

Vorig jaar gingen we naar de Nederlandse kust. We huurden een huisje, reden wat rond om wat van de omgeving te kunnen zien… “go with the flow” dachten we. Dat was buiten Robbe gerekend! De onvoorspelbaarheid maakte hem weer helemaal onzeker, waardoor hij boze buien kreeg en wij beetje bij beetje steeds meer gefrustreerd geraakten. No more go with the flow dus 😉

Afgelopen week zijn we naar Duitsland geweest, hebben we genoten van de mooie omgeving daar en vond Robbe toch zijn rust. Hoe dat kwam? We zaten in een huisje op Center parcs. Op zo’n vakantiepark komen vaak dezelfde dingen terug en zo wist hij een beetje wat hem te wachten stond. Op de eerste dag hebben we een ronde op het park gemaakt zodat hij al een idee had van wat er allemaal te zien was.

Zo zag hij deze geweldige paardjes:

Ik zal er op mijn facebookpagina een filmpje van toevoegen, het was echt een grappig zicht!

Eenmaal terug in het huisje mochten ze samen een planning maken van wat ze op welke dag wilden doen. Dit hielp hem echt heel goed!

Robbe houdt niet van verrassingen.

Afgelopen woensdag wilden Bert en ik Robbe en Lotte verrassen met een bezoek aan een natuurpark om naar de diertjes te kijken. We wilden het echt als verrassing houden en besloten niet te zeggen waar de reis naartoe ging. Lotte had er zin in, maar Robbe zat te mopperen in de auto: “Dit is de saaiste dag van mijn leven!” Ondertussen keek hij rond en herkende hij de wegen omdat we daar op de heenweg ook gereden hadden. “Jullie rijden stiekem terug naar huis! We gaan helemaal niks leuks doen!”

Ik liet hem mijn GSM zien waarop ik Google Maps gebruikte. Ik liet hem zien dat hij aan  het aftellen was: nog 10 km, nog 9,… Dat kalmeerde hem gelukkig al een beetje en hij vroeg regelmatig of hij nog eens mocht kijken.

Blij, bang en later trots.

Toen we aankwamen bij ‘Wildpark Freisen’ was het ook meteen goed voor hem. “Dankjewel mama en papa, dat ik naar de diertjes mag kijken!” Bij de kassa werd ons gevraagd of we ook dierenvoeder wilden kopen. Dat zag Lotte wel zitten: zelf de dieren eten geven…

Hoewel Robbe een echte dierenvriend is, vond hij het hier wel heel erg spannend dat ze gewoon los rondliepen daar. Hij was dan ook een beetje bang om hen te voeren… Een dilemma want hij wou wel echt heel graag! Bert heeft hem moed ingepraat en wat was hij ontzettend trots op zichzelf toen hij het eindelijk durfde…

Het werd dus toch nog een hele leuke dag, maar Bert en ik wisten meteen weer hoeveel Robbe van verrassingen houdt 😉

Hij heeft zich trouwens regelmatig over zijn angst kunnen zetten en ik moet toegeven dat het telkens Bert was die hem het vertouwen gaf. Zo reed hij zelf op een pony op de kinnderboerderij en ging hij mee het water op terwijl hij echt heel bang was. We hebben hem natuurlijk niet gedwongen, maar hij had toch echt wel een peptalk nodig om de stap te zetten.

We hebben onze vakantie een klein beetje moeten aanpassen, maar op deze manier hebben we er tenminste alle vier van kunnen genieten. De batterijtjes zijn weer helemaal opgeladen en de kinderen hebben er weer een paar leuke herinneringen bij gemaakt. Op naar de volgende!

174. Lopen ze teveel achterstand op in de vakantie?

De zomervakantie is hier ondertussen alweer bijna twee weken bezig. Robbe en Lotte willen spelen, spelen en nog eens spelen. Ok, dat is niet helemaal waar… het liefst willen ze op hun tablet, tv kijken en een heeel klein beetje spelen 😉 Als er één ding is waar ze niet veel zin in hebben, dan is het wel leren. Ze hebben het even gehad met schoolwerk, maar ik maak mij toch wat zorgen om die super lange vakantie hoor!

Twee maanden, is dat te lang?

Ik merk jaar na jaar dat die vakantie van twee maanden eigenlijk te lang duurt. Na een tijd weten ze niet goed meer wat ze moeten doen en hebben ze het wel gehad met de buitenschoolse opvang. Bert en ik hebben nu eenmaal ‘maar’ drie weken vakantie, dus als er gewerkt wordt, gaan zij naar de opvang. In de eerste weken is dat nog een aangename bezigheid, waar ze vooral blij zijn om hun vriendjes te zien, maar vanaf half augustus hebben ze het daar meestal ook wel weer gezien.

Wat met die achterstand?

Waar ik me meer zorgen om maak is hoeveel leerstof ze vergeten zijn na de zomervakantie. Elk jaar geef ik ze wel van die oefenboekjes om wat in te werken, maar ik moet toegeven dat ik er zelf meestal wat laks in word. “Ach, ze zijn nog zo flink aan het spelen…” maar ook: “Pff ik heb nu even geen zin om met hen aan tafel te zitten om rekensommen te maken.” Deze vakantie ga ik toch echt volhouden!

Lotte begint nu eindelijk echt beter te lezen, dus ik zou het jammer vinden als ze tegen september weer 1 of 2 niveaus zou zakken. Op het niveau waarop ze nu leest, worden de boekjes gelukkig al veel leuker en grappiger, waardoor ze al sneller aan het lezen gaat ’s avonds. Ze moet van mij elke avond twee pagina’s lezen en om de dag maken we wat sommen en schrijft ze wat. Ik zal haar eens laten bloggen misschien? 😉

Klaar voor het eerste leerjaar.

Zoals jullie weten gaat Robbe in september starten in het eerste leerjaar (groep 3 in NL). Hij leerde in de laatste kleuterklas al heel wat letters en begon ze al aan elkaar te plakken, zodat hij de eerste woordjes leest en schrijft. Uiteraard woordjes die hij grappig vindt: kak, kont en pis kan hij perfect schrijven 😉 Om in september vlot te kunnen starten en omdat ik wil voorkomen dat hij weer een achterstand moet inhalen, oefen ik ook met hem regelmatig. Zo met zijn drietjes aan tafel vinden ze het voorlopig nog wel leuk.

Te streng?

Toch blijf ik soms twijfelen of ik niet te streng ben op dit gebied. Ben ik de enige die af en toe wat wil blijven oefenen met de kinderen? Misschien als ze heel goed mee zouden kunnen op school, dat het anders zou zijn hoor, ik denk dat dat ook wel mee speelt. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige kindjes simpelweg niet nodig is. Hoe doen jullie dat? En zijn er kinderen die er zelf om vragen?

172. Een strekenhuisje voor Robbe en Lotte.

De vakantie is nog maar net begonnen of de verveling slaat hier al toe. Vooral Robbe mist de regelmaat en voorspelbaarheid van school. Zomervakantie betekent voor hem dus niet meteen ‘genieten’. Ik wou eigenlijk aan de slag gaan om wat pictogrammen voor hem te knutselen om hem te helpen, maar toen botste ik op een grote doos waarvoor ik een leuk idee had… Ik ging dus weer creatief aan de slag voor de kinderen.

Hij staat hier al zeker een half jaar, een koeigrote doos die ik gebruik om ons oud papier in te doen. We gooien hem maar vol: reclamefolders, kranten en heel stiekem ook de tekeningen van de kinderen. (Echt, het zijn er veel te veel!) We gooien hem vol totdat opa het niet meer aan kan zien en de grote hoeveelheid papier verdeelt over meerdere kleine dozen. Ahja, want zo’n grote doos pakken de mannen van de papierophaling echt niet mee 😉

Het was dus 18u30 toen ik ineens het plan kreeg om er een huisje voor de kinderen van te maken. De Gamma is tot 19u open, dus ik ging snel met Lotte wat verf halen. Deze muurtesters van Levis  leken me ideaal.

Aan de kassa vertelde Lotte uiteraard uitgebreid wat onze plannen waren.

Terwijl ik het huisje aan het verven was, bedacht ik dat ik er een strekenhuisje van ging maken. Een plekje waar ze deugnieterij kunnen uithalen. Ze doen het toch, dus het is misschien veiliger als ik weet op welke plek ze streken aan het uithalen zijn 😉

Op de zijkant schreef ik de volgende tekst.

Ik heb er bij deze dus zelf om gevraagd he 😉

Hier nog een foto van mijn strekenjong.

165. Wat zal het stil zijn…

Vanmorgen was het dan zo ver: Lotte vertrok met haar school voor vier dagen naar de zee. Voor haar waarschijnlijk een heel leuk avontuur, maar voor de achterblijvers zal het veel te stil zijn hier in huis.

Het moest er toch eens van komen.

Vanaf het moment dat ze de overstap maakte naar deze school, nu bijna 3 jaar geleden, zag ik op tegen dit moment. Eens in de 3 jaar vertrekken ze naar de zee of de Ardennen. Vorig jaar mocht ze al eens op tweedaagse en wat heeft ze daarvan genoten! Ze heeft een fijn klasje en heeft met iedereen een goede klik. Ook met de juf heeft ze een goede band, dus ik weet dat ze in goede handen is. Bredene is straks een zonnetje rijker alleszins 😉

Geen kofferstress.

Gisteren mochten we de koffer al naar school brengen. Een fijne oplossing, want dat scheelde vanmorgen al een hele hoop stress, daar moest ik me al niets meer van aantrekken. Ze moest en zou hem te voet naar school brengen, want zo zou iedereen in de buurt kunnen zien dat ze op reis vertrekt. Daar liep ze hoor, met haar roze koffer 🙂

Robbe.

Robbe kreeg het op dat moment al moeilijk. Voor hem gaat het een lange week worden vrees ik, want hij kan zijn zusje eigenlijk niet goed missen. We hebben de week goed volgepland en samen hebben we een overzicht gemaakt van wat wij gaan doen komende dagen. Dat leek hem al wat rust te geven gelukkig. Vandaag staat er voor hem ook een schoolreisje op het programma, hij kan zich lekker gaan uitkuren in de binnenspeeltuin.

Toch tranen.

Lotte wou graag nog een nachtje tussen ons in slapen voor ze vertrok en ik moet toegeven dat ik de tranen even de vrije loop heb laten gaan toen ze daar zo zalig lag te slapen. Heel gerust, geen spanningen. Vanmorgen heel enthousiast wakker geworden, want ze wou graag samen met papa opstaan zodat ze hem ook nog zag voor ze vertrok. Ook Robbe heeft het super goed gedaan vandaag. Een dikke knuffel voor Lotte aan de schoolpoort en daarna ben ik hem zelf naar zijn klasje gaan brengen.

Dag lieve meid!

Lotte zou met de trein gaan, dus nadat ik Robbe naar school had gebracht ben ik naar het station gewandeld. Wat straalde ze weer plezier uit, je kon zien dat ze er heel veel zin in had. Op die manier was het voor mij een makkie om haar uit te zwaaien, wetende dat ze zo blij was. Even een knoop in de maag toen de trein uit het zicht was, maar voor de rest ging het prima. Flink van mij he 😉

Vanavond zal ik haar eeuwige gekwebbel, maar ook haar lieve knuffels missen. Zelfs het gezeur om snoepjes, dat mag ze nu bij haar juf proberen 😉 Gelukkig worden we dagelijks op de hoogte gehouden met een verslagje op de website van haar school en ondertussen tellen we af naar vrijdag. Ik kan al niet wachten op de verhalen die ze te vertellen heeft!

Benieuwd naar haar avonturen? 

150. Op vakantie met pleegkinderen: dat gaat net een beetje anders…

Begrijp me niet verkeerd hoor, het inpakken van de bagage gaat net zo chaotisch als bij ‘eigen’ kinderen en de autorit is ook bij ons met het nodige gezeur wanneer we er nu eindelijk zijn, maar pleegkinderen mogen in principe niet zomaar mee op vakantie. Voor elke overnachting dat ze niet in ons huis doorbrengen moeten we toestemming vragen aan de jeugdrechter.

Op zeeklassen met school.

Binnenkort vertrekt Lotte bijvoorbeeld vier dagen naar de zee met haar school. Ik moet dus tijdig op voorhand de adresgegevens hebben om de goedkeuring in orde te brengen. Ik geef dan aan onze pleegzorgbegeleidster door dat Lotte graag mee wil en vervolgens vraagt zij aan de ouders van Lotte of zij hiermee akkoord gaan. Dit gebeurt bij ons bijna altijd tijdens een bezoekmoment en de ouders hebben nog nooit ergens moeilijk over gedaan.

Zelf aan mama vragen.

Omdat ik zeker weet dat ze akkoord zullen gaan, laat ik Lotte komende week tijdens het bezoek dus zelf aan haar mama vragen of ze mee mag. Fijn voor Lotte en ook haar ouders krijgen toch weer even het gevoel dat ze betrokken worden in de beslissingen rond hun dochter. Dat deed ik ook toen Lotte graag oorbelletjes wou. (Mama bracht al van kleins af aan oorbellen mee in de hoop dat Lotte al gaatjes had in haar oren 😉 dus ook deze keer wist ik dat ze toestemming zou geven)

Vervolgens stelt de pleegzorgbegeleidster een brief op om de vraag door te spelen aan de consulente, die als het ware tussen de dienst van pleegzorg en de jeugdrechtbank zit. Zij geeft dan (hopelijk) een gunstig advies en daarna gaat datzelfde verzoek door naar de jeugdrechter. Als zij haar stempel er ook onder zet, is het in orde en mag Lotte mee.

Als ze moeilijk doen…

Eén keer heeft de consulente wat moeilijk gedaan… Toen Bert en ik gingen trouwen hadden we alleen Lotte nog maar bij ons, ze was toen 2,5 jaar. Het was nog niet zo evident om iemand te zoeken waar we haar konden laten slapen die nacht. Iedereen uit je vrienden- en familiekring zat op het avondfeest!

Onze reddende engel… toch?

En toen was daar onze reddende engel… degene die de crèche uitbaatte waar Lotte elke dag naartoe ging, zei dat ze wel bij haar mocht blijven. Ze woonde boven de crèche dus Lotte zat al bij al in een vertrouwde omgeving bij iemand die ze ook nog eens graag had.

Daar zijn toch nog verschillende mailtjes op en neer moeten gaan voordat we daar de goedkeuring voor hadden, onbegrijpelijk! In de acht jaar dat we aan pleegzorg doen, zien we dat het ook wel een verschil maakt, met wie je te maken hebt, iedereen heeft toch zijn eigen werkwijze en de ene past al beter bij ons dan de andere.

Bij Omi en Opa mag altijd.

Overigens hebben we wel een permanente toestemming om bij Omi en Opa te mogen logeren, daarvoor hoeven we dus niet telkens opnieuw goedkeuring te vragen. Dus als ze deze zomervakantie niet mee naar Duitsland mogen met ons, brengen we ze lekker een weekje naar Omi en Opa.

84. De vakantie die veel te lang duurt.

Ik vind het wel gemakkelijk hoor, die schoolvakantie. Als ik vrij ben hoef ik niet vroeg op te staan omdat de kinderen niet naar school moeten. Als ik moet werken moet ik ze maar op één plaats op te halen in plaats van naar 2 scholen te moeten rijden. Lekker makkelijk dat ze nu samen naar de buitenschoolse opvang gaan. Hier in België hebben de kinderen 2 maanden schoolvakantie en dat is lang, heel lang! Maar moeten we daar nu blij mee zijn? En wat vinden de kinderen er zelf van?

Robbe kwam zaterdag naar me toe geslenterd en zei: “Mamaaaaaa, wanneer ga je nu eindelijk weer eens werken?” En bedankt! Die 3 weken vakantie leken me niet echt gegund als ik hem zo bezig hoorde. “Is het niet fijn dat mama elke dag thuis is dan?” vroeg ik hem. “Jawel, maar dan weet ik de hele dag niet wat we gaan doen… ik vind dat moeilijk mama.” Hij was echt verdrietig. De boodschap was duidelijk: hij mist de structuur. Waar ik blij ben dat we de hele dag kunnen doen waar we zin in hebben, wil hij vooral weten wat er op de planning staat. Robbe was dus blij om te horen dat ik maandag weer ‘mocht’ gaan werken.

Het was gisteren bij het opstaan al een heel ander kind; geen gemopper om aan te moeten kleden, flink ontbeten, hij had zin om aan de dag te beginnen. Meezingen met de liedjes op de radio in de auto, “Dag schooltje, ik kom er bijna aan!” als we langs zijn school rijden en “Ja! we zijn bij de opvang!” als we de parking op rijden. Deze mama moest in ieder geval niet met een schuldgevoel gaan werken 😉 Ook Lotte was enthousiast dat ze weer met haar vriendjes van school kon spelen.

Lotte vindt het verder wel goed thuis, verveelt zich niet, maar bij haar duurt de vakantie te lang omdat ze achteruit gaat. Ik probeer zo veel mogelijk het rekenen en lezen te oefenen met haar, maar betrap mezelf er vaak op dat ik denk: “Ach het is vakantie, laat ze maar wat spelen.” Vooral het lezen, dat ze nu eindelijk onder de knie heeft, zou ze moeten bij houden. Ik heb voor haar een moppenboekje gekocht op haar leesniveau en dat vindt ze natuurlijk geweldig. Zit ze ’s avonds langs mij in de zetel te gniffelen 😉

Hier is dus deels de routine weer opgestart nu Bert en ik allebei weer moeten gaan werken en eigenlijk is dat wel goed zo. Al moet ik toegeven dat ik vandaag, na één dagje werken alweer een dag vrij ben 🙂 Benieuwd of we nog hitterecords gaan breken vandaag. Ik blijf in ieder geval lekker binnen zitten.

79. Deltapark Neeltje Jans: een geslaagde uitstap!

We zijn al een aantal keer op vakantie geweest naar Zeeland en elke keer kwamen we weer de borden met ‘Neeltje Jans’ tegen. “Daar moeten we ook eens gaan kijken,” zei ik dan tegen Bert. Maar het kwam er nooit van. Nu zijn er kinderen en wilden we toch echt eens gaan. 

Bij aankomst was Lotte al meteen enthousiast: “Kijk mama! Hier zijn ook echte zeemeerminnen!” terwijl ze naar de ingang wijst. We hebben haar toch maar even uitgelegd dat ze die niet zou tegenkomen 😉

Bij binnenkomst is er eerst een museumgedeelte, waarvan je van alles te weten kunt komen over de watersnoodramp in 1953 en de deltawerken zelf natuurlijk. Als de kinderen wat ouder zijn en wat meer geduld op kunnen brengen, gaan we er nog eens naartoe om ook dat gedeelte te bekijken, maar nu vinden ze dat nog niet zo interessant. Deze gigantische mossel was wel erg leuk! 

Doorheen de dag worden er shows gedaan met de zeehonden, kan je je inschrijven om dichtbij de haaien te komen en ook wordt er een rondvaart gedaan. Maar toen Robbe en Lotte buiten kwamen wilden ze maar één ding: zo snel mogelijk hun zwemkleren aan zodat ze in het waterparadijs konden spelen. Dat zag er echt heel leuk uit!

Ze staan maar tot hun enkels in het water maar kunnen er naar hartenlust ravotten, zonder dat het gevaarlijk is: ideaal dus. We hadden mooi weer die dag, dus een beetje afkoeling was zeer welkom. Een stukje verderop stond nog een gedeelte met glijbanen erin. Voor de iets oudere kindjes, maar nog steeds niet meer dan 25 cm water. Vooral Lotte vond het geweldig.

Daarna hebben we even tijd gemaakt om wat te eten (er zijn verschillende mogelijkheden) en ondertussen konden de kinderen een beetje opdrogen van hun zwempartijtje 😉 Om half 2 zou de rondvaart vertrekken, die ongeveer een uurtje duurt. Zalig hoor, lekker op het water bij die warme temperaturen, even uitwaaien!

Zie ze maar eens genieten! Er kwam zelfs een zeehond tevoorschijn tijdens de rondvaart 🙂

                       

Hierna zijn we nog gaan kijken binnenin een grote walvis, waar we nagemaakte dolfijnen en zeehonden tegenkwamen, maar ook andere ‘interessante’ dingen… Zo heb ik geleerd dat ik dankbaar mag zijn dat ik geen potvisvrouwtje ben hihi 😀 

We hebben een leuke dag gehad bij Deltaparken Neeltje Jans, zeker omdat het zo warm was die dag, zodat de kinderen in het water hebben kunnen spelen. We zijn daar geweest van 11u tot 16u, ze hebben zich goed vermaakt dus!

Nieuwsgierig geworden? Meer info vind je op neeltjejans.nl

78. Een paar dagen naar Ouddorp.

Wij zijn niet van de lange vakanties. We zijn al een aantal jaar bezig met de verbouwing van ons huis. (het wordt eigenlijk bijna helemaal opnieuw gebouwd) Bert en ik hebben altijd 3 weken tegelijkertijd verlof en dat is voor hem de periode dat hij nog eens goed kan doorwerken aan het huis. Dat doet hij samen met zijn vader die zowat dagelijks bij ons bezig is sinds zijn pensioen.

Maar een paar dagen ertussenuit knijpen hebben we toch wel nodig hoor. Dit jaar gingen we naar Ouddorp in Nederland, op de grens van Zuid-Holland en Zeeland. De Belgische kust is voor ons al even geen optie meer, wij gaan liever naar de rust in Zeeland. Op 2 uurtjes zouden we daar zijn. Op zich niet zo lang, maar met die 2 druktemakers van ons plannen we wel altijd een tussenstop in halverwege. Bert even tanken en wij maakten ondertussen deze gezellige foto voordat we iets gingen eten 🙂

We reden verder op weg naar het strandpark van Roompot. We deden zo’n park van Roompot al eerder en de kinderen vinden de animatie geweldig daar, vooral van Koos Konijn. Eenmaal daar stond hij ons al op te wachten; de kinderen blij en de vakantie kon beginnen 🙂 Ons huisje zag er mooi en netjes uit en was zeker ruim genoeg. Verder viel het me wel tegen dat er deze keer voor de kinderen niet veel te doen was: het was echt een klein park met weinig faciliteiten. We zullen het dus moeten hebben van de mooie omgeving!

Daarmee zat het gelukkig wel goed: mooie duinen, stranden en natuurlijk de zee. Lotte en Robbe zijn er dol op! 

We hebben ook een bezoekje gebracht aan Deltapark Neeltje Jans, maar daar kom ik nog uitgebreid op terug. Elke avond probeerden we naar de zonsondergang te gaan kijken waarbij de kids enthousiast bleven zingen: “Ik heb de zon zien zakken in de zee,…”

Tijdens de kinderdisco op het park (Koos Konijn en een jobstudent doen 5 dansjes) had Lotte weliswaar iemand gevonden die mogelijk nog vrolijker en gekker was dan zijzelf 😉 Dat het jongetje Duits sprak was allemaal geen probleem. Lotte trekt haar plan wel…

Zo ook op de kermis in Vlissingen… Ze wilde heel graag in een attractie waar Bert en ik allebei niet in wilden (lees durfden) gaan. “Geef maar geld, dan ga ik wel alleen,” zei ze overtuigd. Maar eerst moest ze gaan vragen hoeveel het kostte om mee te mogen. Ondertussen zaten wij recht tegenover de attractie om alles in het oog te houden. Daar was ze weer, ze had €2,50 nodig. Zo gezegd, zo gedaan, maar ze was snel weer terug. “Ik mag van die mevrouw niet alleen, jullie moeten mee gaan.” We wilden haar uitleggen dat het dan niet door zou gaan, maar weg was ze weer. Ze ging eens onderhandelen aan de kassa 😉

Ze wees naar de man die de kaartjes ophaalt voor de start van de rit. “Ik ga met hem mee.” zei ze. De vrouw aan de kassa begrijpt haar niet en Lotte wijst nog eens: “Ik ga wel met hem mee!” De man sprak blijkbaar geen Nederlands en keek vragend naar de vrouw van de kassa. Vervolgens zie ik diezelfde vrouw uit haar hokje komen en met Lotte aan de hand in een karretje stappen. Glunderend kijkt ze ons aan, steekt tevreden een duim de lucht in en ik zie ze denken: “Dat heb ik toch maar weer mooi voor elkaar!” 😉

Na afloop hebben we ook in Vlissingen de zon zien ondergaan. Mooi plaatje hè? 

Hoewel het vermoeiende dagen waren, hebben we er weer een paar mooie herinneringen bij gemaakt.