82. Het wordt tijd voor mijn pensioen!

Mijn vakantie loopt bijna ten einde en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: ik moet dringend op pensioen! Op een paar dagen na heb ik lekker thuis rond gehangen, voor de kinderen gezorgd en met mijn hobby’s bezig geweest. (ja, ik kan zelfs zeggen dat hier nog eens genaaid is 😉 )

Mijn bloggen stond de laatste tijd op een laag pitje maar vorige week bedacht ik dat ik mij eens een hele dag moest bezighouden met schrijven. Nu kon ik er nog eens echt de tijd voor nemen en genieten van mijn hobby, want soms heb ik het gevoel van te ‘moeten’ omdat het anders te stil wordt hier. Stel je voor dat jullie mij gaan vergeten, dat kan toch niet he 🙂

Het leuke van die dag bloggen was dat ik ’s avonds in mijn statistieken zag dat jullie weer massaal mee lezen en ik moet zeggen: dat motiveert! Onlangs deed ik via mamsatwork.nl mijn eerste samenwerking met Little Tikes, de kinderen mochten een watertafel testen. Super leuk en ook weer heel motiverend want het bleek weer: bloggen loont…

Ik ben deze blog begonnen om een publiek te vinden voor het boek dat ik aan het schrijven ben over onze weg van de kinderwens tot het pleegouderschap. Maar ondertussen werd het veel meer: ik kan altijd mijn verhaal kwijt en heb het idee dat ik daarbij alles kan bespreken. We krijgen heel veel positieve feedback over onze aanpak en dat doet een mens goed. Ik ben zelfs al een paar keer aangesproken in de winkel waar ik werk. Mensen die ik niet persoonlijk ken die even komen zeggen dat ze mijn verhalen graag lezen. Hoewel ik op dat moment niet goed weet wat ik moet zeggen, vanbinnen maakt mijn hart een sprongetje 😉 Dankjewel daarvoor!

Ik heb lange tijd gebaald dat ik na mijn opleiding economie-moderne talen niet heb verder gestudeerd. Vooral de richting journalistiek had ik willen doen, maar in mijn jonge jaren wist ik niet wat ik wilde… Op deze manier vind ik toch weer een extra manier van voldoening in mijn leven. Ik ben blij dat ik mijn werk goed kan combineren met het gezinsleven en ik ben er heel graag, maar nu denk ik: blijf maar lekker thuis, werk aan de uitbreiding van je blog, schrijf je boek, haak, naai, wees mama en wees lief voor Bert. Hmm, hoeveel jaar nog tot aan mijn pensioen?

Maandag zal de wekker weer gaan, zal ik met het nodige gemopper zorgen dat de kinderen op tijd zijn aangekleed, waarna ik hen naar de opvang zal brengen. Vervolgens zal ik doorrijden naar de Albert Heijn en zoals gewoonlijk de kantinedeur openzwieren met een goedlachse “goeiemorgen”. Ik zal ook blij zijn om mijn collega’s weer te zien. Ik zal gaan vissen naar de nieuwste roddels: Wie doet het met wie? Wie heeft er ruzie of wie ging naar een schoonheidskliniek in Genk in plaats van een vakantie aan zee? Wie weet verzamel ik nog een hoop materiaal voor op mijn blog hihi 🙂

52. Teveel is teveel…

Zaterdag 30 december. Ik kom thuis van het werk en ik voel me belabberd. Ik heb hoofdpijn, ben verkouden en niets ging zoals ik wou vandaag. Eén van de drukste dagen van het jaar op het werk, dus het was even tanden bijten… Ik voel dat mijn lichaam mij een halt toe roept, maar ik kan er nog even niet aan toegeven. Zondag moet ik alleen in de voormiddag werken en dan kan ik uitrusten, komt goed… Niet dus!

Om 8u begin ik aan mijn werkdag en om half 9 stond ik al jankend de diepvriespizza’s op te rapen die ik al voor de derde keer had laten vallen. Nu schrikken ze op het werk al niet meer zo gauw van mijn gejank, maar het was duidelijk dat het teveel was. Terug naar huis dan maar. Pyjama aan en rusten maar.

Dat was buiten de kinderen gerekend: “Mama, mag ik een boterham? Mama, krijg ik wat drinken?” Waarop ik zei: “Jullie hebben ook een papa hè, vraag het eens aan hem!” Stomverbaasd keek het tweetal me aan: “Kan die dat ook?!” vraagt Lotte me bloedserieus. Toen ik ook hen trakteerde op een huilbui drong het toch wel tot ze door dat ze me met rust moesten laten 😉

De zetel en mijn bed waren mijn beste vrienden de rest van de dag. Ik schrijf hier altijd alles wel op een luchtige manier neer, maar de gebeurtenissen met de kindjes, de extra oudercontacten hebben toch wel voor heel wat stress gezorgd. Binnenkort is er ook weer een zitting bij de jeugdrechter en dat blijft stiekem toch ook wat onrust geven. En dat kwam er nu dus allemaal uit…

Maar goed, één dag janken en één dag slapen en we konden er weer tegenaan. De verkoudheid is nog niet helemaal weg, maar echt ziek ben ik niet meer. De drukte op het werk is ook geminderd en zo zal alles beetje bij beetje wel weer terug in de plooi vallen. We gaan nog een paar dagen genieten van de kerstvakantie van de kindjes. Al kijken ze er ook heel erg naar uit om weer naar school te gaan. Terug naar de juf, hun vriendjes en ook de regelmaat.

Hopelijk is jullie jaar goed begonnen. Ik wens jullie via deze weg alle dingen toe waarop jullie hopen. Dat alle dromen uit mogen komen! Dikke kus en een snottebel,

Lindsay.

30. Wat zou ik graag weer kind zijn…

Ik heb nogal de neiging om gewoon te zeggen wat ik denk en geloof me, dat wordt me lang niet altijd in dank afgenomen… Maar als mijn kinderen zeggen dat die dikke meneer wel heel veel taartjes heeft gegeten, wordt er vriendelijk gelachen!

Ik eet mijn eten elke dag opnieuw van dezelfde saaie witte borden… Maar mijn kinderen mogen altijd kiezen van welk kleur bordje ze eten. Uiteraard is het toegestaan om een gigantisch drama te maken omdat hun favoriet bordje juist in de vaatwasser staat 😉

Als ik op klaarlichte dag mijn bed in zou kruipen, ben ik een lui wijf… Maar als mijn kinderen dat doen, zeggen we allemaal hoe flink ze wel niet zijn dat ze even geslapen hebben!

Overdag gaan werken, daarna thuis voor de kinderen zorgen, koken, wassen, noem maar op… Je dagelijks uitsloven om alles draaiende te houden… Maar het enige dat we van onze kinderen vragen is dat ze lief met elkaar spelen! (En zelfs dat is teveel gevraagd)

De hele dag moet ik het herhalen:  blijf van het wasmachine af, niet aan de vaatwasser komen, niet aan die knoppen van het fornuis zitten! Spijtig genoeg mag ik wel aan de knopjes zitten…

Zoals ik vroeger al zei: HET IS NIET EERLIJK!

20. Tijd voor iets anders…

Er moest iets veranderen… Dat voelde ik maar al te goed aan. Ik werkte 24u in de week, verdeeld over 3 dagen, telkens van 9-18u. Iets wat voor mij al jaren perfect werkte. Ik had nog 4 vrije dagen per week en dus alle tijd voor mijn gezinnetje. Maar de dagen dat ik moest werken was ik pas om 18u30 thuis. Robbe ging op die dagen naar de opvang en was altijd doodmoe als hij terugkwam. Bert kon hem nog met moeite een boterhammetje geven, maar als dan diezelfde boterham met choco tegen zijn voorhoofd plakte omdat hij met zijn hoofd in zijn bordje viel, was het toch echt tijd om naar bed te gaan. Als ik thuis kwam van het werk lag Robbe dus al te slapen. Geen papje bij mij in de zetel, niet even knuffelen op mijn schoot, samen een boekje lezen, niets van dat! Terwijl hij dat zo hard nodig had, de geruststelling dat ik er nog steeds was.

Ik besloot het roer om te gooien. Ik las in een advertentie dat er vlakbij ons in de buurt een Albert Heijn zijn deuren zou openen en dat ze nog personeel zochten. Dit is mijn kans! Misschien is het daar mogelijk om halve dagen te werken zodat ik meer bij de kindjes kon zijn. Voor mij was het een hele stap want ik had 11 jaar voor hetzelfde bedrijf gewerkt. Maar ik ging ervoor!

Het sollicitatiegesprek zou doorgaan in een restaurant. Eenmaal daar leek het alsof ik auditie kwam doen voor Belgium’s got talent 😉 Er was een ruimte waar we moesten wachten totdat we binnen mochten, goed voor ons stressgehalte! Eenmaal binnen werden er meerdere gesprekken tegelijkertijd afgenomen. Hoewel ik zenuwachtig was, had ik achteraf wel een goed gevoel bij mijn gesprek. Dat gevoel bleek te kloppen want ik werd aangenomen. Voortaan zou ik 20u per week werken, verdeeld over 5 dagen, een hele vooruitgang voor de kindjes die ik nu dus vaker bij mij zou hebben 😊

Ik had echt een goed evenwicht gevonden, maar man, man, 1+1 = echt niet gewoon 2! Ik hoefde eigenlijk geen speelgoed meer in huis te halen, want hier lag constant een berg was waar ze van af konden glijden en dan nog maar te zwijgen over de afwas… Lang leve de vaatwasser! En de hele dag door hadden ze mama nodig: voor een knuffel als ze gevallen waren, voor een snoepje als ze braaf waren en elke 2 minuten daar tussenin ook nog als het aan hen lag 😉 Als ze papa al nodig hadden was het om te vragen waar mama was! Heel vermoeiend dus! Als mama moet je ook 20 paar ogen hebben om alles in de gaten te houden.

Zo was ik het ene moment bezig om Robbe te troosten nadat hij met zijn hoofd op de tafel was gevallen (met de tafel alles ok, don’t worry), dan hoorde ik Lotte heel trots zeggen: “Vinden jullie mij mooi? Ik ben naar de kapper geweest.” Ja hoor, zo lang sparen zodat die fijne haarsprietjes een vollere haardos zouden worden en mevrouw maakt daar met één knip een einde aan!

Achteraf kan ik er om lachen hoor, maar soms ben ik toch blij dat ik af en toe kan gaan werken. Dan neem ik daar alles voor lief… De klanten die om gratis koekjes komen zeuren, de diepvries waarin ik werk die oh zo koud is en nog maar te zwijgen van die collega’s: de één nog gekker dan de ander. Gelukkig span ik wat dat betreft de kroon 😉