52. Teveel is teveel…

Zaterdag 30 december. Ik kom thuis van het werk en ik voel me belabberd. Ik heb hoofdpijn, ben verkouden en niets ging zoals ik wou vandaag. Eén van de drukste dagen van het jaar op het werk, dus het was even tanden bijten… Ik voel dat mijn lichaam mij een halt toe roept, maar ik kan er nog even niet aan toegeven. Zondag moet ik alleen in de voormiddag werken en dan kan ik uitrusten, komt goed… Niet dus!

Om 8u begin ik aan mijn werkdag en om half 9 stond ik al jankend de diepvriespizza’s op te rapen die ik al voor de derde keer had laten vallen. Nu schrikken ze op het werk al niet meer zo gauw van mijn gejank, maar het was duidelijk dat het teveel was. Terug naar huis dan maar. Pyjama aan en rusten maar.

Dat was buiten de kinderen gerekend: “Mama, mag ik een boterham? Mama, krijg ik wat drinken?” Waarop ik zei: “Jullie hebben ook een papa hè, vraag het eens aan hem!” Stomverbaasd keek het tweetal me aan: “Kan die dat ook?!” vraagt Lotte me bloedserieus. Toen ik ook hen trakteerde op een huilbui drong het toch wel tot ze door dat ze me met rust moesten laten 😉

De zetel en mijn bed waren mijn beste vrienden de rest van de dag. Ik schrijf hier altijd alles wel op een luchtige manier neer, maar de gebeurtenissen met de kindjes, de extra oudercontacten hebben toch wel voor heel wat stress gezorgd. Binnenkort is er ook weer een zitting bij de jeugdrechter en dat blijft stiekem toch ook wat onrust geven. En dat kwam er nu dus allemaal uit…

Maar goed, één dag janken en één dag slapen en we konden er weer tegenaan. De verkoudheid is nog niet helemaal weg, maar echt ziek ben ik niet meer. De drukte op het werk is ook geminderd en zo zal alles beetje bij beetje wel weer terug in de plooi vallen. We gaan nog een paar dagen genieten van de kerstvakantie van de kindjes. Al kijken ze er ook heel erg naar uit om weer naar school te gaan. Terug naar de juf, hun vriendjes en ook de regelmaat.

Hopelijk is jullie jaar goed begonnen. Ik wens jullie via deze weg alle dingen toe waarop jullie hopen. Dat alle dromen uit mogen komen! Dikke kus en een snottebel,

Lindsay.